NewsEdit Ο Ντόναλντ Τραμπ, θα μπορούσε κάποιος να πει, δεν εξελέγη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Εμφανίστηκε. Σαν επιδημία. Ή σαν ψυχεδελικός εφιάλτης στα τελευταία 10 λεπτά του Fear and Loathing in Las Vegas. Ήταν σαν κάποιος να άνοιξε το κρανίο της Αμερικής με λοστό και μετά να του φώναξε: “Πάρε το τιμόνι, είναι η σειρά σου να την οδηγήσεις στα βράχια!”
Γράφει ο Ανατρεπτικός
Οι πρώτες 100 ημέρες της διακυβέρνησης Τραμπ είναι σαν να ζεις σε μια κανιβαλιστική κωμωδία, γυρισμένη από τον Τζον Γουότερς, σε σενάριο Μπρετ Ίστον Έλις. Οι άνθρωποι γύρω εδώ και καιρό έχουν πάψει να προσποιούνται ότι καταλαβαίνουν το τι ακριβώς συμβαίνει. Έχουν παραδοθεί. Οι μετοχές ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σαν σε χαλασμένο ρόλερ κόστερ. Οι άστεγοι πέθαιναν χωρίς πια κανείς να δίνει σημασία. Αμερικανοί πολίτες, δεύτερης γενιάς μετανάστες στέλνονται πακέτο στα μπουντρούμια του Σαλβαντόρ. Ο υπουργός Παιδείας έχει κηρύξει πόλεμο ενάντια στα δημόσια σχολεία, ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν ξέρει τι θα πει δικαιοσύνη, ο υπουργός Υγείας καλωσορίζει την ιλαρά και οι Ρώσοι έχουν μετατραπεί από «κόκκινοι διάβολοι» σε συνομιλητές τύπου “call me Vlad.”
Και εκείνος… αυτή η καραμούζα με μπριγιαντίνη και το ζελατινοποιημένο μέγα ego του Ελβις, κάθεται στον Οβάλ Θάλαμο — ναι, τον μετέτρεψε σε θάλαμο, όχι σε γραφείο — και υπογράφει διατάγματα σαν να μοιράζει αυτόγραφα σε καζίνο της Νεβάδα.
Δεν είμαστε καλά, και αυτό είναι Τρομακτικά Κανονικό
Η μεγαλύτερη νίκη του Τραμπ δεν είναι οι δασμοί, ούτε το τείχος-φάντασμα στα σύνορα με το Μεξικό που υποσχέθηκε να χτίσει με LEGO και απειλές. Είναι ότι κατάφερε να αλλάξει το σημείο μηδέν. Οτιδήποτε πριν φάνταζε ακραίο, τώρα μοιάζει λογικό. Μια ριπή τρελαμένων tweets στις 3 τα ξημερώματα μπορεί να τινάξει τις αγορές στον αέρα. Και ο λαός; Ζει ή πιστεύει πως ζει μία νέα κανονικότητα
Ένας πρώην ομογενής οδηγός Uber που έχει γυρίσει Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια -και ψηφίζει Μητσοτάκη- μου είπε τις προάλλες:
“Ξέρεις τι, ρε φίλε; Τουλάχιστον δεν είναι πολιτικός“. Για τον Τραμπ το είπε, όχι για τον άλλον… μάλλον…
Ναι, και η ύαινα δεν είναι μαιευτήρας, αλλά δεν τη φέρνεις να σου ξεγεννήσει τη γυναίκα.
The Circus is in Town — and It’s Permanent
Στα πρώτα 100 επεισόδια της δεύτερης σεζόν-θητείας αυτού του freakshow, η Αμερική σταμάτησε να είναι έθνος και έγινε τηλεοπτικό format. Το CNN μεταδίδει τα νέα από το Λευκό Οίκο σαν ριάλιτι. Το Fox έχει διαρκώς υγρασία στο βλέμμα και λίγο σαλάκι στην άκρη των χειλιών. Το Twitter έγινε βασιλικό διάταγμα και η αλήθεια… μια κάποτε ωραία λέξη πλέον λέγεται “εναλλακτική πραγματικότητα.”
Ο Steve Bannon μυρίζει θειάφι και ναφθαλίνη, η Kellyanne Conway είναι μια γυναικεία εκδοχή του Νόσφερατου που μιλά σε παραμορφωμένους καθρέφτες. Το καράβι πλέει χωρίς χάρτη — μόνο με ένα ναρκισσιστικό GPS που επαναλαμβάνει: “Στροφή δεξιά… ακόμη πιο δεξιά… τώρα χτύπα τον πάγο με όλη σου τη δύναμη”.
Ούτε Ελπίδα, Ούτε Αλλαγή — Μόνο Reality και Xanax
Δεν είναι ο πόλεμος ενάντια στην ελευθερία του Τύπου, ούτε η νοσταλγία για μια Αμερική που δεν υπήρξε ποτέ. Είναι η αποδοχή του παραλογισμού σαν πολιτική αξία. Είναι το “γιατί όχι;” που έχει γίνει ιδεολογία η οποία απλώνεται σε ολόκληρη τη Δύση. Και στην Ελλάδα, ζωή νάχουμε! Μπορείς να λες ψέματα, να είσαι ρατσιστής, να ξεχνάς την ακρίβεια και τη φτώχεια και ταυτόχρονα να λατρεύεις τον πλούτο σαν θρησκεία και τον Έλον Μασκ σαν το μικρό αδελφάκι σου — κι αν το κάνεις με αρκετό ύφος, ο κόσμος θα σε χειροκροτήσει.
Όχι γιατί σε πίστεψαν. Αλλά γιατί μοιάζει σαν να πιστεύεις εσύ ο ίδιος το παραμύθι σου.
Επίλογος (ή Προοίμιο Καταστροφής;)
Μετά από 100 μέρες Τραμπ, οι ΗΠΑ δεν έχει πια κράτος. Έχει σήμα κατατεθέν. Μια τεράστια ταμπέλα νέον που γράφει TRUMP — Now with more Chaos!
Και κάπου μακρύτερα, εκεί προς τα σύνορα ένα γκράφιτι γράφει: “Τρέχα όσο ακόμα μπορείς! Η Αμερική δεν πέθανε — απλώς μπήκε σε casting για τη δεύτερη σεζόν του Black Mirror!”
Υ.Γ. Την άλλη φορά θυμίστε μου να γράψω κάτι πιο ευχάριστο για την Ιωάννα Τούνη και ίσως και την Κλαυδία…