Για την απαγόρευση διάθεσης Ρωσικών πολιτισμικών δημιουργιών στο εξωτερικό στο πλαίσιο των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας σκέφτομαι:
– Ένα πράγμα είναι μια συναυλία της κρατικής ορχήστρας της Μόσχας σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Μια παράσταση ενός ρωσικού θεάτρου, δημοσίου ή ιδιωτικού. Εδώ μπορεί και πρέπει να υπάρξει περιορισμός διότι, σε τελευταία ανάλυση, τον χρεώνεται το καθεστώς που ξεκίνησε τον πόλεμο. Έτσι μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο πίεσης εναντίον του. Αυτή είναι η έννοια των κυρώσεων στο διεθνές δίκαιο.
– Άλλο όμως πράγμα είναι η απαγόρευση διάθεσης ή κυκλοφορίας αγαθών που ανήκουν στην άυλη πολιτιστική κληρονομία της Ρωσίας: το να παίξει το Εθνικό Θέατρο ένα έργο ενός Ρώσου θεατρικού συγγραφέα, να διατίθενται στα βιβλιοπωλεία έργα Ρώσων λογοτεχνών, να ακούγεται Ρώσικη μουσική στο ραδιόφωνο ή να παίξει μια οποιαδήποτε ορχήστρα μουσική συνθετών από την χώρα αυτή. Το ότι η φιλαρμονική του Ζάγκρεμπ αφαίρεσε τον Τσαϊκόφσκι απο΄το λεξιλόγιό της είναι μια τέτοια αδιανόητη πρακτική, ενδεικτική όμως του πνεύματος των πολεμικών καιρών μας.
Προβαίνω σε αυτή την διευκρίνηση διότι βλέπω ότι στην ΕΕ ολισθαίνουμε από το εύλογο πρώτο, στο παράλογο, λογοκριτικό και αδιανόητο δεύτερο.
Εδώ χρειάζεται ψυχραιμία.
Νομίζω ότι αυτή η διάκριση μεταξύ καλλιτεχνικής δημιουργίας – εμπορεύματος του οποίου η κυκλοφορία είναι θεμιτό να περιοριστεί και της δημιουργίας ως άυλου αγαθού οικουμενικής εμβέλειας, είναι αναγκαία ως μπούσουλας για να μην χάσουμε εντελώς τη λογική μας και οδηγηθούμε σε δρόμους αδιανόητης λογοκρισίας για την εποχή μας.
Τέτοιες πρακτικές αντί να συσπειρώσουν τον Ρωσικό λαό εναντίον του δεσποτικού του Προέδρου, επιφέρουν και τα αντίστροφα από τα επιδιωκώμενα αποτελέσματα.
Στη φωτογραφία πίνακας του εκπροσώπου της ρωσικής πρωτοπορίας Μάλεβιτς που ανήκει στη περίφημη “συλλογή Κωστάκη.”
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook