NewsEdit Δηλώσεις γεμάτες αντιφάσεις, απειλές χωρίς στρατηγική και η δυτική αμηχανία απέναντι σε μία κρίση που μπορεί να εξελιχθεί σε ολοκαύτωμα
Του Ανατρεπτικού
Των μεγάλων οι ανακοινώσεις, των μικρών τα δεινά
Όσο βαθαίνει η κρίση στη Μέση Ανατολή, τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η θολούρα στις στρατηγικές των «μεγάλων» δυνάμεων. Από την Ουάσιγκτον ως τις Βρυξέλλες και από το Παρίσι ως το Λονδίνο, έχουμε έναν διαρκή βομβαρδισμό με δηλώσεις γεμάτες αντιφάσεις, ασάφειες, αοριστίες και διπλές αναγνώσεις. Κι όσο περισσότερο μιλούν, τόσο λιγότερο φαίνεται να γνωρίζουν τι ακριβώς ή έστω τι περίπου θέλουν.
Η πολιτική του «ίσως» και του «θα δούμε»
Πρώτος και καλύτερος ο Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος δηλώνει: «Οι ΗΠΑ μπορεί να συμμετάσχουν ή μπορεί και όχι στις επιθέσεις του Ισραήλ κατά του Ιράν». Μπορεί να βρέξει, μπορεί να χιονίσει, μπορεί να κάνει και λιακάδα και να πάμε όλοι μαζί για γκολφ. Ουσιαστικά λέει «δεν ξέρω, βλέπουμε, πάμε κι όπου μας βγάλει». Και αμέσως μετά απαιτεί την άνευ όρων παράδοση του Ιράν. Αλήθεια, σε ποιον ακριβώς να παραδοθεί η Τεχεράνη; Στο Τελ Αβίβ ή στην Ουάσιγκτον; Και τι σημαίνει «παράδοση»; Αλλαγή καθεστώτος; Πτώση των μουλάδων; Άνοδο του γιου του Σάχη; Παράδοση εδαφών; Νηστεία και μετάνοια;
Μήπως έχουμε μια επανάληψη του δόγματος Μπάιντεν, όταν κάποτε ζητούσε να «αλλάξει η ηγεσία στη Ρωσία»; Δηλαδή, να φύγει ο Πούτιν και να έρθει… κάποιος Πούτιν-lite, αφού προφανώς φιλοδυτική ηγεσία δεν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα στο Κρεμλίνο.
Η Φον ντερ Λάιεν και η διπλωματία της αυταπάτης
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, με την τυπική γραφειοκρατική αμηχανία της Ε.Ε., εξέδωσε ανακοίνωση που αξίζει να διδάσκεται ως παράδειγμα πολιτικού αχταρμά. Δήλωσε ότι «επανέλαβε στον Νετανιάχου την ευρωπαϊκή υποστήριξη στην ειρήνη και τη διπλωματία» — δηλαδή απηύθυνε έκκληση για αποκλιμάκωση στον άνθρωπο που κάνει ακριβώς το αντίθετο βάζοντας φωτιά στα τόπια. Ταυτόχρονα, τόνισε το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και χαρακτήρισε το Ιράν «πηγή αστάθειας στην περιοχή». Με λίγα λόγια, στήριξε πλήρως το Ισραήλ, ενώ στο ίδιο ανακοινωθέν μιλούσε για… διπλωματική λύση. Η αποθέωση της πολιτικής αντίφασης ου μην αλλά και της πολιτικής ανοησίας ανάλογων δηλώσεων σε διαγωνισμούς ομορφιάς. “Αγάπη εύχομαι και ειρήνη σε όλο τον κόσμο εκτός από τους εχθρούς μας!”.
Η Δύση σε σύγχυση, οι κίνδυνοι σε έξαρση
Ο Εμανουέλ Μακρόν τουλάχιστον είπε κάτι λίγο πιο σαφές: Μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν θα ήταν επικίνδυνη και θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει όλη την περιοχή. Κάτι ανάλογο είπε ο Πούτιν σε ένα διάλειμμα των βομβαρδισμών του Κιέβου. Είναι η μόνες ρεαλιστικές τοποθετήσεις ανάμεσα σε ένα τοπίο γενικευμένης φλυαρίας χωρίς όμως να υποδεικνύουν και κάποια λύση ή μία διέξοδο. Ο Κιρ Στάρμερ απλώς σιωπά και μαζεύει από τα πατώματα τα χαρτιά από τις εμπορικές συμφωνίες του με τον Ντόναλντ. Ο Φρίντριχ Μερτς επίσης μιλάει γενικά και αόριστα για τη «βρώμικη δουλειά» που κάνει για όλους τους το Ισραήλ, επιδεικνύοντας τη γερμανική δεξιοτεχνία στο να μη λέει τίποτα συγκεκριμένο όντας ταυτόχρονα εντός των πλαισίων του κυνισμού.
Πού το πάνε τελικά;
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ένα τρομακτικό ερώτημα: Υπάρχει κάποιο σχέδιο; Υπάρχει στρατηγική για το τι θα γίνει μετά; Πώς θα σταθεροποιηθεί η Μέση Ανατολή ακόμη κι αν επιβληθεί με τη βία η βούληση των «μεγάλων»;
Αν υπάρχει, δεν μας το έχουν πει. Κι αν δεν υπάρχει, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε έναν φαύλο κύκλο κλιμάκωσης, όπου κάθε παρέμβαση χειροτερεύει το τοπίο και κάθε δήλωση φανερώνει όχι δύναμη, αλλά αμηχανία. Η ιστορία μας έχει διδάξει τι συμβαίνει όταν οι ισχυροί αποφασίζουν χωρίς όραμα. Το πληρώνουν οι ανίσχυροι. Και μαζί τους, ολόκληρη η περιοχή.