Η πολιτική ορθότητα στην Ελλάδα εξαργυρώνεται στο να αποκαλούμε την πόλη Μπούτσα, Μπούκα, ως πιο εύηχη για τα ώτα του όχλου, όπως αποκαλούσαμε κάποτε τον Τσάρλτον Χέστον, Ίστον. Όπως το «Σαλί» του μετανάστη δεν βολεύει και τον φωνάζουμε εξελληνισμένα «Σάκη».
Γενικά η πολιτική ορθότητα είναι συνυφασμένη με το υπερμέγεθες Εγώ μας και την αισθητική της ασέβειας προς αλλήλους.
Η πολιτική ορθότητα εξαργυρώνεται ακριβά, για τα φτηνά μας γούστα, ενώ η παντιέρα της Δυτικού τύπου Δημοκρατίας, που τυφλά νομίζουμε ότι μας ανήκει και την κληρονομήσαμε με κάποια θεϊκή παρέμβαση, επαίρεται και υποστέλλεται κατά το δοκούν και όπως βολεύει.
Σαφώς και κάθε τι που εκπέμπεται στην τηλεόραση δεν είναι υποχρεωτικό να παρακολουθείται από τον κόσμο που δεν το επιθυμεί. Σειρές με αιματηρές βεντέτες, με μοναχούς, με ελαφριά ή κακόγουστη σάτιρα. Κάθε υποκειμενική γνώμη/θέαμα είναι σεβαστή και απλώς αλλάζεις κανάλι, εφόσον δεν σε τραβάει.
Εκτός κι αν πρόκειται για τη διαφήμιση της Pantene. Εκεί τι θα πεις ως καλοβαλμένος νοικοκυραίος στα παιδιά σου όταν σε ρωτήσουν γιατί αυτές οι δύο γυναίκες φιλιούνται; Γιατί φοράει περούκα και βάφεται εκείνος ο άντρας;
Και ξάφνου τα λίγα δευτερόλεπτα της διαφήμισης προκαλούν ασύμμετρο άγχος πως το παιδί σου θα γίνει γκέι, ενώ η αιματηρή βεντέτα που καθημερινά παίζει και βλέπεις ανελλιπώς δεν σε αγχώνει πως το παιδί σου θα βγει δολοφόνος.
Την αμηχανία της διαφήμισης, που σου προκαλεί η παντελής αδιαφορία σου για αποδοχή όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως, θα έρθει να καλύψει μια σάτιρα που θα αποδομεί χαρακτήρες παρόμοιους με αυτούς που προβάλλονται στη διαφήμιση της Pantene, μειώνοντάς τους, αποδομώντας τους επιφανειακά και διαιωνίζοντας στερεότυπα που μια διαφήμιση λίγων δευτερολέπτων προσπάθησε, και μπόρεσε εν μέρει, να καταρρίψει.
Αντιτάσσονται παραδείγματα όπως ο Φίφης, ο Κοντός (Ρίζος), η Άσχημη (Βασιλειάδου) κλπ, χαμηλώνοντας τον δείκτη νοημοσύνης του καθενός. Ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, πολύ πιο πουριτανή, ανελεύθερη και καταπιεσμένη. Μιαν εποχή που δειλά τη δεκαετία του 80 άρχισε να σπάει τα δεσμά της γυναίκας-αντικείμενο και του γκέι-χαριτοδιπλωμένου. Καρικατούρες που ίσως στα απαίδευτα μάτια παλαιότερων δεκαετιών δεν φάνταζαν τρομακτικές.
Κάποτε το να είσαι άσχημος δεν έφερνε τη διαπόμπευσή σου από συμμαθητές σου μέσω φωτογραφιών από το ένα κινητό στο άλλο.
Κάποτε το να είσαι κοντός απλώς σήμαινε πως δεν έφτανες το επάνω ράφι. Κάποτε το να είσαι γκέι (εν καρικατούρα όπως ο Φίφης), σήμαινε πως απλώς είχες κομμωτήριο. Όχι πως θα μπορούσες να είσαι επιτυχημένος βουλευτής με σύντροφο και κοινή περιουσία (τυχαίο παράδειγμα) ή απλός γαλακτοκόμος στην Κρήτη.
Έως το 2022, έγινε πολύς δρόμος και διατρανώθηκε η αξία της ανθρώπινης υπόστασης “ως έχει”, ήτοι η αποδοχή.
Η πολιτική ορθότητα του καλοβαλμένου νοικοκυραίου θα εξαντληθεί, συνεχίζοντας να φωνάζει τον Σαλί, Σάκη όταν του πλένει το αυτοκίνητο. Θα εξαντλείται όταν θα λέει στον γκέι συνάδελφο να έρθει να κάνει Χριστούγεννα μαζί με την οικογένεια, άλλωστε ένα ακόμα στόμα είναι, κάνουμε και μια φιλανθρωπία. Κι ας του ασκεί και λίγο bullying στη δουλειά, για πλάκα είναι.
Η αποδοχή δεν είναι αντικείμενο σάτιρας. Δεν είναι αντικείμενο ελεημοσύνης. Δεν είναι αντικείμενο χάρης. Η αποδοχή είναι δικαίωμα όλων. Δεν είναι φιλανθρωπία. Και η σάτιρα, αν αγγίζει τα όρια του bullying, το 2022, θα πρέπει να περιορίζεται.