NewsEdit Με μια αιχμηρή ανάρτηση στο Facebook, ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Θρησκείας στη Μέση Ανατολή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Σωτήρης Ρούσσος, αμφισβητεί τις θριαμβολογίες για την ελληνική ενεργειακή στρατηγική, χαρακτηρίζοντας τις πρόσφατες εξελίξεις «επιτυχίες» μόνο κατ’ όνομα.
Επισημαίνει ότι η χώρα μετατρέπεται σε πύλη του ακριβού αμερικανικού φυσικού αερίου, χωρίς ουσιαστική κατοχύρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων ή σημαντικά οικονομικά οφέλη, ενώ προειδοποιεί για φημολογούμενη αμερικανική πρωτοβουλία «συνεύρεσης» Ελλάδας, Τουρκίας και άλλων χωρών για κοινή εκμετάλλευση των θαλάσσιων ζωνών — με όρους που, όπως σημειώνει δηκτικά, θυμίζουν εποχές αποικιοκρατίας.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
Έγινε πολύ μεγάλος θόρυβος για την θέση της Ελλάδας στον ενεργειακό χάρτη και για μεγάλες επιτυχίες. Ας δούμε μερικές από αυτές τις επιτυχίες.
1. Η χώρα καθίσταται είσοδος του αμερικανικού φυσικού αερίου και συμβάλλει στην εξάρτηση της Ευρώπης από το ακριβό -σε σχέση με το ρωσικό, ιρανικό, ίσως και καταρινό,- αμερικανικό υγροποιημένο αέριο. Συμβάλλει έτσι στην αύξηση του κόστους ενέργειας για την ΕΕ και για την ίδια, δημιουργώντας μια σοβαρή τροχοπέδη για την ανάπτυξη της Ελλάδας και την στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης.
2. Μια κοινοπραξία αμερικανικών κυρίως εταιρειών υπέγραψε συμβόλαιο γεωτρήσεων στο βορειοδυτικό Ιόνιο -πιο μακριά από τις “ευαίσθητες” περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου πέριξ της Κρήτης δεν γίνεται. Συνεπώς δεν υπάρχει κανενός είδους κατοχύρωση των ελληνικών δικαιωμάτων στις περιοχές που αμφισβητούνται.
3. Οι γεωτρήσεις αυτές έχουν προκαταρκτικό ερευνητικό χαρακτήρα. Δεν σημαίνει ότι υπάρχει κοίτασμα πραγματικά εκμεταλλεύσιμο. Θυμίζω ότι στη Κύπρο το κοίτασμα Αφροδίτη δεν έχει δώσει ούτε μια φιάλη αερίου για το μαγείρεμα μετά από 20 χρόνια ανάπτυξης. Αλλά ακόμη κι αν μετά από 10 περίπου χρόνια το κοίτασμα είναι εκμεταλλεύσιμο η ελληνική πλευρά θα λάβει μόλις το 10% των κερδών. Η συμφωνία μας πηγαίνει πολύ πίσω στη δεκαετία του 1950 ή ακόμη και του 1930 όσον αφορά τις συμβάσεις των πολυεθνικών με κράτη.
4. Έρχεται από ότι φημολογείται πρωτοβουλία Τραμπ για συνεύρεση (η λέξη δεν είναι τυχαία) των πέντε κρατών, Λιβύη, Ελλάδα, Αίγυπτος, Κύπρος και Τουρκία και διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών. Το Ισραήλ δεν περιλαμβάνεται γιατί αυτό για την Ουάσιγκτον δεν έχει πρόβλημα θαλάσσιων ζωνών και κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα ορίζει όπου και όπως θέλει. Η ιδέα που προωθείται είναι να αναλάβει την εκμετάλλευση όλων των αμφισβητήσιμων περιοχών μια αμερικανική κοινοπραξία και οι χώρες να μοιράζονται τα κέρδη που θα περισσεύουν από την κοινοπραξία. Το μοντέλο έχει ήδη εφαρμοστεί μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου από την προεδρία Μπάιντεν (για να μη κατηγορούμε πάντα τον Τραμπ). Δηλαδή κυριαρχικά δικαιώματα, Δικαιο της Θάλασσας και διεθνή δικαστήρια στον κουβά.
Λίγες ακόμη τέτοιες επιτυχίες και θα διαπραγματευόμαστε την Εύβοια…»
*Το βιβλίο του «Η Μέση Ανατολή και ο πόλεμος στη Γάζα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έρμα