NewsEdit Αν κάτι μου αρέσει στις πρώτες εβδομάδες του Σεπτέμβρη είναι ότι τα σινεμά ξαναγεμίζουν με ταινίες που αξίζουν την προσοχή μας – κι όχι μόνο για να ξεφύγουμε από τον καύσωνα ή τη ρουτίνα. Αυτή την εβδομάδα έχουμε πέντε νέες πρεμιέρες που καλύπτουν κάθε γούστο, από το βαρύ οικογενειακό δράμα του Γιοακίμ Τρίερ μέχρι μια ανατριχιαστική δυστοπία του Στίβεν Κινγκ. Και, ναι, επιστρέφει και το «Downton Abbey», σαν να μην έφυγε ποτέ.
Του Σινεφλίξ
Αν έπρεπε να διαλέξω μία ταινία για το σαββατοκύριακο, θα ήταν αυτή. Ο Τρίερ ξέρει να στήνει χαρακτήρες που σου μένουν, κι εδώ μας δίνει μια ιστορία για το πώς μεγαλώνεις μέσα στη σκιά μιας απώλειας και ενός πατέρα που ήταν πάντα απών. Ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ παραδίδει μάθημα υποκριτικής: ένας άνθρωπος που ξέρει ότι έχει πληγώσει και παλεύει να βρει έναν τρόπο να αγαπήσει ξανά. Μην περιμένετε δάκρυα με το κιλό· είναι μια ήρεμη, ώριμη ταινία που αφήνει χώρο να νιώσετε.
Σκοτεινή τηλεόραση του μέλλοντος
Ο Φράνσις Λόρενς επιστρέφει στον Στίβεν Κινγκ και δημιουργεί ένα από τα πιο ανατριχιαστικά δυστοπικά θρίλερ των τελευταίων ετών. Στην Αμερική ενός αυταρχικού μέλλοντος, μια «μακρά πορεία» νέων αγοριών, όπου επιβιώνει μόνο ένας, γίνεται το πιο απάνθρωπο τηλεοπτικό θέαμα. Η σκηνοθεσία αποφεύγει τη χολιγουντιανή υπερβολή, επιλέγοντας έναν πιο σκληρό ρεαλισμό, ενώ ο Κούπερ Χόφμαν κερδίζει τις εντυπώσεις με μια ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στον φόβο και την αποφασιστικότητα. Μια ταινία που σφίγγει το στομάχι και αφήνει τη σκέψη να περιπλανιέται πολύ μετά το τέλος της.
Το ευγενικό «αντίο» του Downton Abbey
Η τρίτη κινηματογραφική ταινία της αγαπημένης βρετανικής σειράς επιλέγει να πει «αντίο» χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ο Σάιμον Κέρτις, μαζί με τον σεναριογράφο Τζούλιαν Φέλοουζ, ανανεώνουν το ενδιαφέρον για την οικογένεια Κρόουλι μέσα από μικρές κοινωνικές αναφορές και άφθονο βρετανικό χιούμορ. Το διαζύγιο της Μαίρης γίνεται το κεντρικό σκάνδαλο μιας εποχής που αλλάζει, ενώ οι υπόγειες μουρμούρες για «σοσιαλισμό» δείχνουν τις ρωγμές της αριστοκρατίας. Μια ταινία που γοητεύει με την κομψότητά της, χωρίς να προσποιείται πως είναι κάτι περισσότερο από ένα ευγενικό αποχαιρετιστήριο δείπνο.
«Καυτό Γάλα»: Λιγότερο καυτό απ’ όσο περιμέναμε
Η μεταφορά του βιβλίου της Ντέμπορα Λέβι έχει μεσογειακό ήλιο, ελληνικά τοπία και καλή πρόθεση, αλλά μένει στην επιφάνεια. Η Ρεμπέκα Λένκιεβιτς δεν καταφέρνει να βάλει φωτιά στο υλικό και η ταινία μοιάζει να κυλάει χωρίς κορύφωση.
Όταν οι επανεκδόσεις κλέβουν την παράσταση
Η «Ευδοκία» του Δαμιανού, αποκατεστημένη και λαμπερή, είναι από μόνη της λόγος να πάτε σινεμά. Το ίδιο και το αριστουργηματικό «Sans toit ni loi» της Ανιές Βαρντά. Δύο έργα που δεν φοβούνται να σας ταρακουνήσουν, ακόμη και δεκαετίες μετά την πρώτη τους προβολή.
Αυτή είναι η εβδομάδα που θυμίζει γιατί αγαπάμε το σινεμά: για ιστορίες που σε συγκινούν, σε τρομάζουν, σε κάνουν να σκεφτείς. Αν είστε του animation, ρίξτε και μια ματιά στις «Τερατομουντζούρες» – τα παιδιά θα το λατρέψουν, εσείς θα γελάσετε. Εγώ πάντως κρατάω την «Συναισθηματική Αξία» στην καρδιά μου: είναι από εκείνες τις ταινίες που, όταν τελειώσουν, κάθεσαι λίγο ακόμα στη θέση σου, να πάρεις ανάσα.