Αυτή την απορία έχω όλες αυτές τις ημέρες. Εξ αρχής όλοι, ένθεν κακείθεν, καλούν σε σεβασμό νεκρών, θυμάτων, τραυματισμένων, οικογενειών. Προσπαθούν, εν μέρει καλοπροαίρετα, να κατευνάσουν το λαϊκό αίσθημα αγανάκτησης και απόγνωσης που έχει ενταθεί μετά το δυστύχημα στα #Τέμπη.
Σκοπίμως χρησιμοποιώ τη λέξη “ενταθεί” και όχι τη λέξη “δημιουργηθεί”. Καθώς η αγανάκτηση και η απόγνωση του κάθε πολίτη έχουν “γενέθλια” κάπου στο απροσδιόριστο παρελθόν της ρουσφετολογικής πραγματικότητας που βιώνουμε εκ γενετής σε αυτή τη χώρα. Το βόλεμα, η ρεμούλα και το “έχω μπάρμπα στην Κορώνη”, είναι οι πυλώνες πάνω στους οποίους, σαθρά, χτίζονται ζωές, επενδύονται όνειρα, καλλιεργούνται προσδοκίες.
Εν τέλει, ζούμε από τύχη καθημερινώς. Στους δρόμους χωρίς διαγράμμιση ή που με την πρώτη βροχή αδυνατείς να την δεις καθώς είναι αχνή και εξαφανισμένη. Στα νοσοκομεία που σε αφήνουν να ψυχορραγείς εκτός ΜΕΘ γιατί γεμίζουν από τους ανωτέρω ανιψιούς μπαρμπάδων εκ Κορώνης. Σε ολόκληρα χωριά που καίγονται και οι κόποι ζωής έχουν εξαφανιστεί σε λίγες ώρες καθώς οι υποδομές πυρόσβεσης είναι ανύπαρκτες. Σε τρένα που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα με κόκκινα (ή καθόλου) φανάρια, εν έτει 2023. Στην εποχή που ο κάθε τυχάρπαστος “ανιψιός” ακούει το τηλέφωνό σου με υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά προγράμματα αλλά δεν μπορεί να εντοπίσει δύο τρένα που κινούνται προς τον απόλυτο θάνατο.
«Μην οργίζεστε» είναι η έκκληση όλων. «Δεν είναι η ώρα». Καθώς είναι συνηθισμένοι στο να δίνουν εντολές για το πότε θα τρώμε, τι θα τρώμε, πότε θα βγαίνουμε από το σπίτι μας, πότε θα κάνουμε άσκηση (αλλά μόνο τριγύρω από το σπίτι μας) και εν τέλει πότε θα οργιζόμαστε. Πότε θα διαδηλώνουμε για τα αυτονόητα. Ενώ ουσιαστικά έχουν ήδη αποφασίσει, στυγνά, απροκάλυπτα, προ πολλού, πώς θα πεθαίνουμε.
Η απόγνωση και η αγανάκτηση απλώς εντάθηκαν. Η ανασφάλεια και η απώλεια εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη και την αξιοκρατία, ισχυροποιούνται. Εδραιώνονται στα μάτια όλων, στις ψυχές των ζωντανών γονέων, αδερφών, συγγενών που έχασαν την ζωή που τους έμενε. Σαν σκιές πλέον θα συρθούν σε νεκροτομεία, κηδείες, δικαστήρια για κάποιο δίκιο. Όσο αποφασίσουν να τους επιστραφεί ως αντίτιμο για τους ανθρώπους που έφυγαν. Γιατί κανένας νεκρός δεν επιστρέφει. Καμιά χρωστούμενη ζωή δεν εξαργυρώνεται με αποζημιώσεις.
Η ώρα της οργής, πείτε μας εσείς ω Θαυμαστοί, πότε είναι;
(Salvador Dali – The Face of War)