Η σημερινή συνάντηση μεταξύ των διαπραγματευτικών ομάδων Ρωσίας και Ουκρανίας ενδεχομένως να καθορίσει την συνέχιση ή μη του πολέμου μετά την παράνομη και καταδικαστέα ρωσική εισβολή.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε αργά το βράδυ ο επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας Βλαντιμίρ Μεντίνσκι θα συζητηθεί το ζήτημα της κατάπαυσης του πυρός και η δημιουργία ασφαλών οδών για την μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας.
Η αναζήτηση διπλωματικής λύσης είναι η μόνη διέξοδος για τον τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων, ώστε να σταματήσει η απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Όμως για να υπάρξει διάλογος και διπλωματική λύση πρέπει να υπάρχει διάθεση από τις εμπλεκόμενες χώρες να προσέλθουν σ’ αυτή τη διαδικασία.
Με τα μέχρι στιγμής στοιχεία που υπάρχουν, δημόσια τουλάχιστον και από τις δυο πλευρές, βγαίνει το συμπέρασμα ότι η ρωσική πλευρά επιθυμεί περισσότερο από την ουκρανική τις συνομιλίες.
Αυτό φάνηκε και χτες το βράδυ, όταν η ουκρανική πλευρά, όπως και στην πρώτη συνάντηση στο Γκόμελ, πρόβαλλε προσκόμματα για την συνάντηση σε ότι αφορά την τοποθεσία.
Αυτό από μόνο του προκαλεί ερωτηματικά για το τι ακριβώς συμβαίνει, μαζί με όλα αυτά που βλέπουμε και δεν βγάζουν νόημα. Από τη μια οι ρωσικές στρατιωτικές μονάδες να μην επιχειρούν εναντίον των πόλεων που έχουν περικυκλώσει από την δεύτερη μέρα της εισβολής.
Από την άλλη η Ουκρανία με καταστραμμένο το σύνολο σχεδόν του αμυντικού της μηχανισμού, αεράμυνας και γραμμών άμυνας, να δίνουν την αίσθηση ότι αντιστέκονται σθεναρά στις ρωσικές επιθέσεις, που όμως δεν γίνονται στην έκταση που θα περίμενε κάποιος.
Σ’ ένα πόλεμο, λογικά, ο επιτιθέμενος δεν έχει λόγο να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και ιδιαίτερα όταν έχει καταλάβει σχεδόν το σύνολο της χώρας, ασχέτως αν έχει επιτύχει το στόχο του. Αυτό που θέλει είναι να σύρει σε συνθηκολόγηση τον αντίπαλο κι όχι διαπραγμάτευση.
Από την άλλη συνήθως ο αμυνόμενος όταν βλέπει πως χάνει σ’ έναν πόλεμο ζητάει με όλους τους τρόπους να βρεθεί ένας οδικός χάρτης ώστε να καθίσει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων, να σώσει ότι σώζεται. Δεν μιλάμε για την παράδοση άνευ όρων αλλά για τον τερματισμό μέσω ενός διαλόγου ενός αιματηρού πολέμου. Όταν αναγκαστεί να συνθηκολογήσει θα είναι πολύ αργά για όλα.
Εδώ όμως βλέπουμε τη ρωσική πλευρά να επιθυμεί τον διάλογο ενώ η ουκρανική να τον απορρίπτει.
Έχει μια λογική να προσπαθείς σε όποια θέση κι αν βρίσκεσαι να προσπαθήσεις να πάρεις ότι περισσότερο μπορείς σε μια διαβούλευση, όμως προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από την προστασία της ζωής των πολιτών.
Τι προσπαθεί να κάνει ο Ζελένσκι και καθυστερεί τον διάλογο;
Βασίζεται στα όσα του υπόσχονται από τη Δύση, είτε στην ευρωατλαντική πορεία της χώρας του, είτε στην ενίσχυση με αμυντικό υλικό, που όμως είναι και επιθετικό;
Ναι είναι ύψιστο αγαθό η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας της οποίας ηγείται, αλλά όπως ειπώθηκε παραπάνω προτεραιότητα είναι και η προστασία της ζωής των πολιτών της χώρας.
Το ερώτημα είναι αν έχει λογική η συμπεριφορά του Ζελένσκι. Για τον Πούτιν δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι, είναι αυτός που είναι και λειτουργεί με τον αυταρχικό τρόπο που ασκεί εξουσία.
Όμως ο Ζελένσκι; Τι συμβαίνει και συμπεριφέρεται έτσι; Αν αληθεύουν οι πληροφορίες που συζητιούνται σχεδόν παντού, ακόμα και στους διαδρόμους των Βρυξελλών, ότι δεν έχει νηφαλιότητα τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα.
Αυτός ο πόλεμος δείχνει να μην έχει πολλές λογικές απαντήσεις για τις αντιδράσεις και τις δράσεις των αντιμαχόμενων πλευρών. Ούτε από την πλευρά της Ρωσίας που παράνομα εισέβαλε στην Ουκρανία ούτε κι από την ουκρανική πλευρά που δέχθηκε την εισβολή.
Περισσότερο μοιάζει με ένα παιχνίδι κυριαρχίας μεταξύ Ζελένσκι και Πούτιν και λιγότερο με έναν πόλεμο επικυριαρχίας της Ρωσίας έναντι της Ουκρανίας.
Όσο όμως συνεχίζεται αυτή η αιματηρή σύγκρουση τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες. Κάτι στο οποίο συνεπικουρεί και η Δύση ενισχύοντας τις πολεμικές συγκρούσεις.