Όποιος ουρεί στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι. Ο Αντώνης Σαμαράς θα έπρεπε να είχε λάβει σοβαρά υπόψη του αυτή τη σοφή ρήση όταν η κυβερνητική προπαγάνδα αξιοποιούσε δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για να ταυτίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την τρομοκρατία ή με τη συμμορία της δραχμής.
Όταν ο κάθε Διαμαντόπουλος που καμία ισχύ δεν έχει στην κομματική ιεραρχία του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για “γουναράδικα”, ή κάποιοι της ομάδας Λαφαζάνη δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο να βρεθεί αντιμέτωπη η χώρα με μία έξοδο από την ευρωζώνη, οι παρερμηνείες έδιναν κι έπαιρναν και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου ή η εκπρόσωπος της ΝΔ Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου εγκαλούσαν την αξιωματική αντιπολίτευση εν συνόλω.
Το “καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;” είχε γίνει το ερώτημα- tableau vivant μιας πληκτικής αντιπαράθεσης και το “επιχείρημα” της ταύτισης του ΣΥΡΙΖΑ με εκείνους που αντιστρατεύονται τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Τώρα, δεν είναι κάποιος Διαμαντόπουλος. Είναι ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και επί 30αετία επιστήθιος φίλος του Αντώνη Σαμαρά. Είναι ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού, ο άνθρωπος που έχει την carte blanche να υλοποιεί στρατηγικές “απεγκλωβισμού ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής” με στόχο τον επαναπατρισμό στη Ν.Δ.
Ο Σαμαράς βρίσκει, λοιπόν, Μπαλτάκο στο αλάτι του. Μια αντίστοιχη προπαγάνδα θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η ΝΔ επί των ημερών του είναι ακροδεξιό κόμμα αφού είχε στο νούμερο δύο της επετηρίδας του έναν συνομιλητή υποδίκων και έναν άνθρωπο που δεν επιθυμούσε τη δίωξη της εγκληματικής οργάνωσης –μένει να αποδειχθεί εάν υπάρχουν και τα υπονοούμενα αδικήματα της παρέμβασης στη Δικαιοσύνη.
Δεν είμαι απ΄ αυτούς που θα ισχυριστούν ότι η ΝΔ είναι ακροδεξιό κόμμα. Άλλη είναι η ιστορική διαδρομή της. Θα έπρεπε, όμως, να είναι άλλο και το “παρόν” της. Δυστυχώς, για τον πρωθυπουργό, η υπόθεση Μπαλτάκου δεν σταματα εδώ. Έχει “ουρές”. Και όλα δείχνουν ότι η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να επιβάλλει μία πολιτική ατζέντα αποκαλύψεων με νέα βίντεο και νέες υποκλαπείσες συνομιλίες.
Οφείλει, λοιπόν, κάτι να κάνει. Η επικοινωνιακή ομοβροντία μέσα από δημοσιογραφικές φωνές που αναπαράγουν την αφελή “γραμμή” του “δεν ήξερε τίποτε ο Σαμαράς” ή “ο Μπαλτάκος αυτονομήθηκε” δεν συμβάλλουν προς την κατεύθυνση αυτή. Είπαμε, “όποιος ουρεί στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι”. Και τώρα, τι κάνεις; Αλλάζεις θάλασσα ή σταματάς να τρως αλάτι;