Διαβάζω την ενθουσιώδη αρθρογραφία ορισμένων υπέρ του να δοθεί στον Οίκο Gucci ο Παρθενώνας για την Χολιγουντιανού τύπου επίδειξη μόδας.
Συνοδεύεται δε από κατηγορίες περί “επαρχιωτισμού” της υπουργού Πολιτισμού και των μελών του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου που, όπως επισημαίνεται, “έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία”. Ευκαιρία, προφανώς, προβολής της χώρας και αποκόμισης οικονομικών οφελών (περί των οποίων, όμως, υπήρξε ηχηρή διάψευση από τον οίκο μόδας) που θα μπορούσαν να δαπανηθούν σε κοινωφελείς σκοπούς…
Είμαι βέβαιος ότι οι ίδιοι που αρθρογραφούν κατά της απόφασης του ΚΑΣ θα “εκτελούσαν” το υπουργείο Πολιτισμού εάν ελάμβανε οιαδήποτε άλλη απόφαση, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει.
Διερωτώμαι, όμως, τι είναι εκείνο, τελικά, που προβάλλει τον Παρθενώνα ως μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού. Μια επίδειξη του Gucci ή η απόφαση να μην εκχωρηθεί ως πασαρέλα; Η συντηρητική La Reppublica αξιολόγησε ως σημαντικότερο το δεύτερο.
Άλλωστε είναι πολύ πρόσφατες οι εικόνες και το βίντεο της ξενάγησης στην Ακρόπολη του πρώην προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Μπάρακ Ομπάμα και η φαραωνική προβολή που έτυχε το μνημείο και ο Ελληνικός πολιτισμός και μάλιστα με την σφραγίδα του Λευκού Οίκου.
Εν κατακλείδι, είναι επαρχιωτισμός να διατηρεί ένας λαός τα μνημεία του (με κόπο και στερήσεις) ανέπαφα από την εμπορευματοποίηση αυτού του τύπου ή να τα παραδίδει στη διαφημιστική διαστρέβλωση (όπως είχε συμβεί το 2015 με τα αετώματα από τον ίδιο οίκο); Όλα, άραγε, ξεπουλιούνται στην ελληνική αποικία;
Κι επειδή διάβασα τις πένθιμες ανακοινώσεις και τις δημόσιες τοποθετήσεις διαφόρων για τις σχεδόν ταυτόχρονες απώλειες του Δημήτρη Μυταρά και του Γιάννη Κουνέλη, ας αναρωτηθούν όσοι με ευκολία μιλούν για “επαρχιωτισμό” της απόρριψης της προσφορά του οίκου Gucci: Θα συναινούσαν Μυταράς και Κουνέλης να στηθεί αυτή η χολιγουντιανή πασαρέλα στον Παρθενώνα;
Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος