NewsEdit Η Ομιλία της Νίκης του Ζόχραν Μαμντάνι όπως μεταδόθηκε από τους New York Times
Σας ευχαριστώ, φίλοι μου. Ο ήλιος μπορεί να έδυσε απόψε πάνω από την πόλη μας, αλλά όπως είπε κάποτε ο Γιούτζιν Ντεμπς, «βλέπω την αυγή μιας καλύτερης μέρας για την ανθρωπότητα».
Από όσο θυμόμαστε, οι εργαζόμενοι της Νέας Υόρκης άκουγαν πάντα από τους πλούσιους και ισχυρούς ότι η εξουσία δεν ανήκει στα δικά τους χέρια.
Δάχτυλα με μελανιές από το σήκωμα κιβωτίων στις αποθήκες. Παλάμες με κάλους από τα τιμόνια των ποδηλάτων διανομής. Αρθρώσεις σημαδεμένες από εγκαύματα στις κουζίνες. Αυτά, μας έλεγαν, δεν είναι χέρια που μπορούν να κρατήσουν την εξουσία.
Κι όμως — τους τελευταίους δώδεκα μήνες, τολμήσαμε να διεκδικήσουμε κάτι μεγαλύτερο.
Απόψε, παρά τις αντιξοότητες, τα καταφέραμε. Το μέλλον είναι στα χέρια μας. Φίλοι μου, ανατρέψαμε μια πολιτική δυναστεία.
Εύχομαι στον Άντριου Κουόμο ό,τι καλύτερο στην προσωπική του ζωή. Αλλά ας είναι απόψε η τελευταία φορά που θα αναφερθώ στο όνομά του, καθώς γυρίζουμε σελίδα σε μια πολιτική που εγκαταλείπει τους πολλούς και υπηρετεί μόνο τους λίγους.
Νέα Υόρκη, απόψε τα κατάφερες. Έδωσες μια εντολή για αλλαγή. Μια εντολή για ένα νέο είδος πολιτικής. Μια εντολή για μια πόλη που θα μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά — και μια κυβέρνηση που θα το κάνει πραγματικότητα.
Την 1η Ιανουαρίου θα ορκιστώ δήμαρχος αυτής της πόλης. Και αυτό το χρωστάω σε εσάς. Πριν πω οτιδήποτε άλλο, πρέπει να πω αυτό: Σας ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ, νέα γενιά Νεοϋορκέζων, που αρνηθήκατε να πιστέψετε ότι η υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος είναι απλώς ανάμνηση του παρελθόντος.
Αποδείξατε ότι όταν η πολιτική μιλάει χωρίς συγκατάβαση, μπορεί να γεννηθεί μια νέα εποχή ηγεσίας. Θα αγωνιστούμε για εσάς, γιατί εμείς είμαστε εσείς.
Ή, όπως λέμε στη Στάινγουεϊ: ana minkum wa alaikum.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που η πολιτική της πόλης μας συνήθως ξεχνά — αλλά που αγκάλιασαν αυτό το κίνημα:
Τους Υεμενίτες καταστηματάρχες και τις Μεξικανές γιαγιάδες.
Τους ταξιτζήδες από τη Σενεγάλη και τις νοσοκόμες από το Ουζμπεκιστάν.
Τους μάγειρες από το Τρινιντάντ και τις θείες από την Αιθιοπία. Ναι, τις θείες!
Σε όλους τους Νεοϋορκέζους στο Κένσινγκτον, το Μίντγουντ, το Χαντς Πόιντ — να ξέρετε το εξής: Αυτή η πόλη είναι η πόλη σας. Και αυτή η δημοκρατία είναι και δική σας.
Αυτή η εκστρατεία αφορά ανθρώπους όπως ο Γουέσλι, οργανωτής του 1199, που γνώρισα έξω από το νοσοκομείο Έλμχερστ το βράδυ της Πέμπτης — ένας Νεοϋορκέζος που κάθε μέρα κάνει δύο ώρες διαδρομή από την Πενσυλβάνια επειδή το ενοίκιο εδώ είναι απλησίαστο.
Ή όπως η γυναίκα που γνώρισα πριν χρόνια στο Bx33 και μου είπε: «Κάποτε αγαπούσα τη Νέα Υόρκη. Τώρα είναι απλώς το μέρος όπου ζω».
Ή όπως ο Ρίτσαρντ, ο ταξιτζής με τον οποίο κάναμε απεργία πείνας δεκαπέντε ημερών έξω από το Δημαρχείο — που συνεχίζει να δουλεύει επτά μέρες την εβδομάδα. Αδελφέ μου, είμαστε στο Δημαρχείο τώρα.
Αυτή η νίκη είναι για όλους αυτούς — και για όλους εσάς, τους πάνω από εκατό χιλιάδες εθελοντές που μετατρέψατε αυτή την εκστρατεία σε μια ασταμάτητη δύναμη. Χάρη σε εσάς, θα ξανακάνουμε αυτή την πόλη τόπο που οι εργαζόμενοι μπορούν να αγαπήσουν και να ζήσουν.
Με κάθε πόρτα που χτυπήσατε, κάθε υπογραφή που μαζέψατε, κάθε δύσκολη συζήτηση που κάνατε, γκρεμίσατε τον κυνισμό που έχει γίνει συνώνυμο της πολιτικής.
Ξέρω ότι σας ζήτησα πολλά μέσα σε αυτό το χρόνο. Πάντα ανταποκριθήκατε. Μα έχω μια τελευταία παράκληση: Νέα Υόρκη, απολαύστε αυτή τη στιγμή. Κρατήσαμε την αναπνοή μας για πολύ καιρό.
Και ενώ ψηφίσαμε χωριστά, επιλέξαμε μαζί την ελπίδα.
Την ελπίδα αντί της τυραννίας.
Την ελπίδα αντί των μεγάλων χρημάτων και των μικρών ιδεών.
Την ελπίδα αντί της απελπισίας.
Κερδίσαμε επειδή οι Νεοϋορκέζοι τόλμησαν να πιστέψουν ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Κερδίσαμε επειδή αποφασίσαμε ότι η πολιτική δεν θα είναι πια κάτι που μας επιβάλλεται, αλλά κάτι που φτιάχνουμε εμείς.
Στεκόμενος μπροστά σας, σκέφτομαι τα λόγια του Τζαβαχαρλάλ Νεχρού:
«Έρχεται μια στιγμή, σπάνια στην ιστορία, που βγαίνουμε από το παλιό και περνάμε στο καινούργιο· που τελειώνει μια εποχή και η ψυχή ενός έθνους, που για καιρό σιωπούσε, βρίσκει τη φωνή της».
Απόψε κάναμε αυτό το βήμα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν με σαφήνεια και πεποίθηση για το τι θα φέρει αυτή η νέα εποχή — και για ποιον.
Θα είναι μια εποχή όπου οι Νεοϋορκέζοι θα απαιτούν από τους ηγέτες τους τολμηρό όραμα, όχι δικαιολογίες.
Κεντρικό της στοιχείο θα είναι το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα αντιμετώπισης του κόστους ζωής που έχει γνωρίσει αυτή η πόλη από την εποχή του Φιορέλο Λα Γκουάρντια:
Ένα πρόγραμμα που θα παγώσει τα ενοίκια για πάνω από δύο εκατομμύρια ενοικιαστές, θα κάνει τα λεωφορεία γρήγορα και δωρεάν, και θα προσφέρει καθολική παιδική φροντίδα σε όλη την πόλη.
Σε λίγα χρόνια, ας ελπίσουμε ότι το μόνο που θα μετανιώσουμε είναι πως αυτή η μέρα άργησε να έρθει.
Θα προσλάβουμε χιλιάδες νέους δασκάλους. Θα περιορίσουμε τη σπατάλη της διογκωμένης γραφειοκρατίας. Θα δουλέψουμε ακούραστα για να ξαναφωτίσουμε τα συγκροτήματα της NYCHA, όπου το φως τρεμοπαίζει εδώ και δεκαετίες.
Η ασφάλεια και η δικαιοσύνη θα πορεύονται μαζί. Θα συνεργαστούμε με τους αστυνομικούς για να μειώσουμε το έγκλημα, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα Υπουργείο Κοινοτικής Ασφάλειας που θα αντιμετωπίζει τις κρίσεις ψυχικής υγείας και αστέγων.
Η αριστεία θα είναι ο κανόνας στη δημόσια διοίκηση — όχι η εξαίρεση.
Σε αυτή τη νέα εποχή, θα αρνηθούμε να αφήσουμε όσους σπέρνουν τη διχόνοια και το μίσος να μας χωρίσουν.
Μέσα στο πολιτικό σκοτάδι, η Νέα Υόρκη θα είναι το φως.
Εδώ υπερασπιζόμαστε όσους αγαπάμε:
Τον μετανάστη, το μέλος της τρανς κοινότητας, τη μαύρη γυναίκα που ο Ντόναλντ Τραμπ απέλυσε από ομοσπονδιακή θέση, τη μητέρα που δυσκολεύεται να ψωνίσει.
Ο αγώνας τους είναι και δικός μας.
Και θα χτίσουμε ένα Δημαρχείο που θα στέκεται στο πλευρό των Εβραίων Νεοϋορκέζων, χωρίς δισταγμό απέναντι στον αντισημιτισμό·
ένα Δημαρχείο όπου οι πάνω από ένα εκατομμύριο Μουσουλμάνοι αυτής της πόλης θα ξέρουν ότι ανήκουν — όχι μόνο στα πέντε διαμερίσματα, αλλά και στους διαδρόμους της εξουσίας.
Η Νέα Υόρκη δεν θα είναι πια μια πόλη όπου η ισλαμοφοβία φέρνει ψήφους.
Αυτή η νέα εποχή θα χαρακτηρίζεται από ικανότητα και συμπόνια — δύο έννοιες που για καιρό θεωρούνταν αντίθετες.
Θα αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα πολύ μεγάλο για να το λύσει η κυβέρνηση, ούτε ανησυχία πολύ μικρή για να την αγνοήσει.
Για χρόνια, το Δημαρχείο βοηθούσε μόνο όσους μπορούσαν να το βοηθήσουν. Από την 1η Ιανουαρίου, θα κυβερνήσουμε για όλους.
Ξέρω πως πολλοί άκουσαν το μήνυμά μας μέσα από το φίλτρο της παραπληροφόρησης. Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια ξοδεύτηκαν για να ξαναγραφτεί η πραγματικότητα και να φοβηθούν οι γείτονές μας αυτή τη νέα εποχή.
Η τάξη των δισεκατομμυριούχων προσπαθεί να πείσει όσους βγάζουν 30 δολάρια την ώρα ότι εχθροί τους είναι όσοι βγάζουν 20. Θέλουν να μας διχάσουν για να μη φτιάξουμε ξανά ένα σύστημα που έχει καταρρεύσει. Αρνούμαστε να παίξουμε με τους δικούς τους κανόνες. Απόψε, παίζουμε με τους δικούς μας.
Μαζί, εγκαινιάζουμε μια γενιά αλλαγών.
Αν αγκαλιάσουμε αυτό το θαρραλέο νέο μονοπάτι, θα απαντήσουμε στην ολιγαρχία και τον αυταρχισμό με τη δύναμη που φοβούνται — όχι με τον κατευνασμό που επιδιώκουν.
Γιατί αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να δείξει στο έθνος πώς να νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ, είναι η πόλη που τον ανέδειξε.
Κι αν υπάρχει τρόπος να φοβίσεις έναν δεσπότη, είναι να καταργήσεις τις συνθήκες που του επέτρεψαν να αποκτήσει εξουσία.
Αυτός είναι ο δρόμος όχι μόνο για να σταματήσουμε τον Τραμπ, αλλά και τον επόμενο.
Κι έτσι, Ντόναλντ Τραμπ — αφού ξέρω ότι παρακολουθείς — έχω τέσσερις λέξεις για σένα: Ανέβασε την ένταση.
Θα καταστήσουμε υπεύθυνους τους κακούς ιδιοκτήτες. Θα τερματίσουμε την κουλτούρα της διαφθοράς που επιτρέπει σε δισεκατομμυριούχους σαν τον Τραμπ να αποφεύγουν τη φορολογία και να εκμεταλλεύονται τους ενοικιαστές.
Θα σταθούμε δίπλα στα συνδικάτα και θα επεκτείνουμε τα δικαιώματα των εργαζομένων — γιατί ξέρουμε, όπως κι εκείνος, ότι όταν οι εργαζόμενοι έχουν δύναμη, οι εργοδότες που τους εκμεταλλεύονται μικραίνουν.
Η Νέα Υόρκη θα παραμείνει πόλη μεταναστών — χτισμένη από μετανάστες, τροφοδοτούμενη από μετανάστες και, από απόψε, διοικούμενη από έναν μετανάστη.
Άκουσέ με, Πρόεδρε Τραμπ: για να φτάσεις σε οποιονδήποτε από εμάς, πρέπει να περάσεις από όλους μας.
Σε 58 ημέρες, όταν μπούμε στο Δημαρχείο, οι προσδοκίες θα είναι υψηλές — και θα τις ανταποκριθούμε.
Ένας μεγάλος Νεοϋορκέζος είπε κάποτε πως «οι εκστρατείες γίνονται με ποίηση, αλλά η διακυβέρνηση με πρόζα».
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε ας συνεχίσουμε να γράφουμε ποίηση καθώς χτίζουμε μια πόλη για όλους.
Ξέρω ότι η κοινή λογική λέει πως δεν ήμουν ο “τέλειος” υποψήφιος.
Είμαι νέος, παρά τις προσπάθειές μου να δείχνω ώριμος. Είμαι Μουσουλμάνος. Είμαι Δημοκρατικός Σοσιαλιστής. Και, το χειρότερο απ’ όλα για κάποιους, δεν ζητώ συγγνώμη για τίποτα από αυτά.
Αν όμως κάτι μας διδάσκει η αποψινή βραδιά, είναι πως οι συμβάσεις μάς κράτησαν πίσω. Υποκλιθήκαμε στη συμμόρφωση και πληρώσαμε το τίμημα.
Πάρα πολλοί εργαζόμενοι δεν αναγνωρίζουν πια τον εαυτό τους στο κόμμα μας. Και πάρα πολλοί στράφηκαν δεξιά, αναζητώντας απαντήσεις για το γιατί έμειναν πίσω.
Απόψε αφήνουμε τη μετριότητα στο παρελθόν.
Δεν θα χρειάζεται να ξεσκονίζουμε βιβλία ιστορίας για να βρούμε αποδείξεις ότι οι Δημοκρατικοί μπορούν να τολμήσουν να γίνουν σπουδαίοι.
Η μεγαλοσύνη μας δεν θα είναι αφηρημένη.
Θα τη νιώσει κάθε ενοικιαστής που ξυπνά την πρώτη του μήνα χωρίς αύξηση στο ενοίκιο.
Κάθε παππούς και γιαγιά που μπορεί να μείνει στο σπίτι του, με τα εγγόνια κοντά του, γιατί η φροντίδα των παιδιών δεν τους ανάγκασε να φύγουν στο Λονγκ Άιλαντ.
Η ανύπαντρη μητέρα που προλαβαίνει τη δουλειά της γιατί το λεωφορείο της είναι γρήγορο και ασφαλές.
Και οι Νεοϋορκέζοι που θα ανοίγουν το πρωί τις εφημερίδες και θα διαβάζουν για επιτυχίες — όχι για σκάνδαλα.
Πάνω απ’ όλα, θα το νιώσουν όλοι, όταν η πόλη που αγαπούν τους ανταποδώσει επιτέλους την αγάπη της.
Μαζί, Νέα Υόρκη, θα παγώσουμε το… [ενοίκιο!]
Μαζί, Νέα Υόρκη, θα κάνουμε τα λεωφορεία… [γρήγορα και δωρεάν!]
Μαζί, Νέα Υόρκη, θα προσφέρουμε καθολική… [φροντίδα παιδιών!]
Ας γίνουν τα λόγια που είπαμε μαζί, τα όνειρα που ονειρευτήκαμε μαζί, το έργο που θα πραγματοποιήσουμε μαζί.
Νέα Υόρκη, αυτή η δύναμη είναι δική σου.
Αυτή η πόλη σου ανήκει.