NewsEdit Ωραία λοιπόν, ας το πούμε ωμά. Εδώ και τρία μερόνυχτα, το μιντιακό σύμπαν βουλιάζει μέσα στον «Μπισμπικοπλανήτη». Ποιος είναι ο Μπισμπίκης; Ένας ηθοποιός που (ξανα)έγινε πρώτο θέμα όχι για κάποια σπουδαία καλλιτεχνική στιγμή, αλλά γιατί τράκαρε πάνω σε κάτι αυτοκίνητα, στη γειτονιά του και μετά εξαφανίστηκε για να ξαναφανερωθεί, να συλληφθεί και να πάει στον εισαγγελέα.
Του Ανατρεπτικού
So what; Πρώτη φορά γίνεται κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Δεν έχει ματαξαναγίνει. Ειδησάρα. Τα δελτία ειδήσεων το έχουν αναγάγει σε εθνικό ζήτημα. Σαν να εξαρτάται η μοίρα της χώρας από το πότε τηλεφώνησε στην καλή του και τι της είπε. Ένα reality που σερβίρεται με τη σοβαροφάνεια και τα ταρατατζούμ του «έκτακτου δελτίου» ενώ ήδη τα 3D γραφικά του Ευαγγελάτου ετοιμάζονται για την απογευματινή εκπομπή του.
Και βέβαια, την ίδια ώρα, αυτά που πραγματικά αξίζουν την προσοχή, σπρώχνονται στα ψιλά. Εκτός από τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών τα οποία δημοσιοποιούνται σε… τεύχη – κάτι νούμερα που όλοι ξέρουμε πως αν ψάξεις λίγο, θα βρεις περιουσίες και λογαριασμούς που δεν κολλάνε ούτε με UHU με τα ετήσια εισοδήματα που δηλώνονται διότι κανείς δεν κάθεται να μας εξηγήσει πως με ετήσιο εισόδημα 70.000, άντε και 100 σου λέω εγώ, μπορείς να έχει καμιά δεκαριά ακίνητα. Άλλες ψιλοειδήσεις: Η Ευρώπη ακονίζει τα μαχαίρια της για έναν ακόμη πόλεμο, με τα κράτη-μέλη να συζητούν για στρατούς, εξοπλισμούς και «αναγκαίες θυσίες». Η ακρίβεια στραγγαλίζει νοικοκυριά, ενώ η κυβέρνηση υπόσχεται «μέτρα» που μοιάζουν περισσότερο με ασπιρίνες σε καρκίνο. Οι δικαστές αποφασίζουν ότι ούτε καν το δικαίωμα των συγγενών να μάθουν τι πραγματικά έγινε στα Τέμπη δεν είναι αυτονόητο. Κι εμείς όλοι κοιτάμε το θέατρο του παραλόγου.
Είναι να γελάς ή να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο. Γιατί τα media, αντί να κάνουν τη δουλειά τους –δηλαδή να αποκαλύπτουν, να σκαλίζουν, να δίνουν φωνή σε αυτά που καίνε τον κόσμο– προτιμούν να γλείφουν τα κόκαλα του τηλεκουτσομπολιού. Να χτίζουν θέματα και θεάματα πάνω σε κάτι θλιβερές φιγούρες, για να αποσπούν την προσοχή από τα δύσκολα. Για να μη συζητήσουμε σοβαρά για τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, για την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, για τη διαρκή αποτυχία να υπάρξει δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Αν το καλοσκεφτείς, ο κάθε «Μπισμπίκης», όπως και η κάθε «Πισπιρίγκου» και η κάθε «Τούνη» και ο κάθε δασύτριχος «Μπαλάσκας» δεν είναι πραγματικά πρόσωπα. Είναι μηχανισμός. Ένα πρόσχημα, ένα κουτί με τρέλα και κορδέλα για να μη βλέπεις την πραγματικότητα γύρω σου και που αν το ανοίξεις δεν θα βρεις απολύτως τίποτα εκτός από μία σκ@τούλα. Ένα reality που παίζει στη διαπασών για να καταπνίξει την κραυγή. Και αν συνεχίσουμε να καταναλώνουμε αδιαμαρτύρητα αυτό το θέαμα, θα βρεθούμε πολύ σύντομα να ξέρουμε απέξω κάθε λεπτομέρεια της προσωπικής ζωής ενός ηθοποιού — και απολύτως τίποτα για το ποιος και γιατί αποφάσισε να θάψει την αλήθεια για τους νεκρούς των Τεμπών, ποιοι θησαυρίζουν στην πλάτη μας και ποιοι μας σέρνουν σε πολέμους.
Αυτό δεν είναι ενημέρωση. Είναι αποβλάκωση με το ζόρι. Και το χειρότερο; Λειτουργεί.
Άσε που λέγοντάς τα όλα αυτά κινδυνεύεις να σε κατηγορήσουν και για αντισυστημικό. Μην σου πω και “λαϊκιστή”…