NewsEdit Του Γιάννη Κωνσταντινίδη*
Σίγουρα θα έχει τύχει να γνωρίσετε κάποιον -πιο σπάνια κάποια- video gamer. Ακόμα και αν δεν τον δεις κολλημένο στην κονσόλα, στον υπολογιστή ή στο κινητό του, μπορείς να αναγνωρίσεις τον video gamer ακούγοντάς τον να μιλά δημοσίως για το παιχνίδι και τους συμπαίκτες του, απολαμβάνοντας την αργκό και τις επιτυχίες του. Ο video gamer εμφανίζει συνήθως σημάδια αυταρέσκειας, συνάμα με τα σημάδια ιδρυματοποίησης του συνόλου τους ως κοινότητας. Σας θυμίζουν, αλήθεια, κάποιους άλλους όλα αυτά; Μοιάζουν οι πολιτικοί της χώρας μας με video gamers;
Ίσως όχι ως προς την όψη, όμως σίγουρα ως προς δύο κεντρικά χαρακτηριστικά. Την άρνηση στην αυτοκριτική και τη δυσχέρεια επαφής με τον πραγματικό κόσμο. Και αν οι αυτάρεσκοι και παράλληλα ιδρυματοποιημένοι video gamers δεν κάνουν κακό παρά μόνο στο στενό περιβάλλον τους, για όσο τουλάχιστον αυτό υφίσταται και δεν αντικαθίσταται από το εικονικό των συμπαικτών, οι «ομόλογοι» τους Έλληνες πολιτικοί είναι σε θέση να καταστρέψουν την ίδια την έννοια της ενιαίας κοινότητας. Γιατί αν αυτός που έχει την εξουσία δεν δέχεται καμία κριτική και συνάμα ζει σε παράλληλο σύμπαν, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα οδηγήσει τους εξουσιαζόμενους στην έξοδο από τη δημόσια ζωή. Στην ιδιώτευση, σε μια συνθήκη όπου ο καθένας μεριμνά μόνο για τον εαυτό του.
Φέρτε στο νου σας για μια στιγμή δηλώσεις και συμπεριφορές πολιτικών ανδρών και γυναικών γύρω από την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία καταγγέλλει ανοιχτά την ύπαρξη κυκλώματος εξαπάτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ελληνική κοινωνία συνειδητοποιεί ότι καλείται να καταβάλει φόρους που θα καλύψουν τα πολυτελή τζιπ και τις πισίνες του γείτονα που χρηματοδοτήθηκε για ανύπαρκτες καλλιέργειες στο πουθενά, η πολιτική ηγεσία της χώρας αυτό-συγχαίρεται για τους πόντους που τάχα κέρδισε στα τηλεοπτικά παράθυρα και στις κοινοβουλευτικές ομιλίες. Προανακριτικές επιτροπές, εξεταστικές επιτροπές, δικαστικά συμβούλια, επιστολικές ψήφοι, κοινοβουλευτικές απαρτίες, αποχωρήσεις από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όλα μοιάζουν με τεχνάσματα διαθέσιμα στα χέρια των ηγεσιών. Ωσάν η δημοκρατία μας να είναι ένα παιχνίδι σε κονσόλα. Που αρχίζει με τους σχεδιασμούς και τις στρατηγικές των ηγεσιών, συνεχίζεται με τους ανασχεδιασμούς και με τις προσαρμογές στις στρατηγικές βάσει των κινήσεων των αντιπάλων, και συνεχίζεται αέναα σε μια οθόνη.
Οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες έχουν πλέον χάσει κάθε αίσθηση καθήκοντος. Ζούνε στον δικό τους μικρόκοσμο, όπως ακριβώς οι video gamers, έχοντας μάλιστα την ίδια τάση με αυτούς να θέλουν να πείσουν ότι ο μικρόκοσμος αυτός είναι η πραγματικότητα. Ας σηκώσουμε τα μάτια από την οθόνη που μας επιδεικνύουν και ας αναλογιστούμε την ανεπάρκειά τους.
*Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας