Σκληρή κριτική για την απουσία της Ελλάδας από τις κρίσιμες διεργασίες που επανακαθορίζουν τις ισορροπίες στη Μεσόγειο ασκεί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Με άρθρο του στο kreport.gr, προειδοποιεί για τους κινδύνους της στρατηγικής αδράνειας και της φοβικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία.
Η τριμερής συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, της Ιταλίδας πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι και του επικεφαλής της κυβέρνησης της Δυτικής Λιβύης, αποτυπώνει μια νέα γεωπολιτική δυναμική στην Ανατολική Μεσόγειο — με την Ελλάδα εκτός κάδρου. Όπως τονίζει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, η ελληνική απουσία επιβεβαιώνει μια ανησυχητική σταθερά: την περιθωριοποίηση της χώρας σε ζητήματα που την αφορούν άμεσα, όπως το μεταναστευτικό και οι στρατηγικές ισορροπίες στη Μεσόγειο.
«Ο αποκλεισμός δεν είναι τυχαίος»
Ο πρώην Επίτροπος και υπουργός Εξωτερικών επισημαίνει πως η ελληνική απουσία από κρίσιμα διεθνή φόρα δεν είναι τυχαία, αλλά αποτέλεσμα συστηματικών επιλογών. Όπως αναφέρει, η εμμονή της Αθήνας να αντιμετωπίζει την Τουρκία αποκλειστικά ως απειλή, έχει πλήξει τόσο τη διεθνή θέση της χώρας όσο και την εσωτερική ψυχολογία.
Παράλληλα, επικρίνει την επιλογή της Ελλάδας το 2019 να ταχθεί ανοιχτά υπέρ του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ στη Λιβύη, σε αντίθεση με τη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της από όλες τις κρίσιμες διασκέψεις για τη λιβυκή κρίση — από το Βερολίνο μέχρι και σήμερα.
Η Ιταλία και η Τουρκία προχωρούν – Η Ελλάδα παραμένει θεατής
Η Ιταλία, με την Τζόρτζια Μελόνι στο τιμόνι, επιλέγει στρατηγικές συνεργασίες που αποφέρουν συγκεκριμένα οφέλη, ενώ η Τουρκία αξιοποιεί τη γεωπολιτική και στρατιωτική της ισχύ για να τοποθετηθεί ως βασικός συνομιλητής τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον αραβικό κόσμο. Η Ελλάδα, αντίθετα, περιγράφεται από τον κ. Αβραμόπουλο ως καθηλωμένη σε φοβικά σύνδρομα και αποσπασματικές κινήσεις, χωρίς συνοχή ή προοπτική.
Αν δεν αλλάξουμε πορεία, θα μείνουμε στο περιθώριο
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος καταλήγει με μια σαφή προειδοποίηση: η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει με στρατηγική αδράνειας και ιδεολογικές εμμονές. Καλεί την πολιτική ηγεσία να διαμορφώσει μια νέα εξωτερική πολιτική, βασισμένη στον ρεαλισμό, την εξωστρέφεια και την ενεργό συμμετοχή στις διεθνείς πρωτοβουλίες.
«Αν δεν το κάνουμε», προειδοποιεί, «θα παραμείνουμε απλοί θεατές, την ώρα που οι γείτονες και οι εταίροι μας αναδιατάσσουν τον χάρτη της περιοχής».