NewsEdit Μετά από δέκα μήνες σιωπής, η Θεσσαλονίκη αποχαιρετά συγκινημένη τον Ανέστη Κόντη, έναν από τους «δίδυμους της πόλης» που για δεκαετίες έδιναν χρώμα, ευγένεια και χαμόγελο στην καθημερινότητά της. Η απώλειά του, αν και γνωστή στους πιο κοντινούς, έγινε δημόσια μόλις πρόσφατα, προκαλώντας κύμα συναισθημάτων και μνήμης.
Με τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα, τα καλοχτενισμένα μαλλιά που μύριζαν κλασική κολόνια και –πάνω απ’ όλα– το αληθινό, πλατύ χαμόγελό τους, ο Ανέστης και ο Μιχάλης Κόντης έγιναν μια εμβληματική φιγούρα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν τόσο όμοιοι, που όταν φορούσαν τα ίδια ρούχα ήταν αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς ποιος ήταν ποιος. Όμως, το ήθος, η καλοσύνη και η γενναιόδωρη ευγένειά τους τούς έκαναν μοναδικούς.
Ο κόσμος τους γνώριζε ως τους «δίδυμους της Θεσσαλονίκης». Ήταν πάντα μαζί – αχώριστοι και αγαπημένοι. Μέχρι πριν από δέκα μήνες, όταν ο Ανέστης «έφυγε» σιωπηλά, αφήνοντας πίσω του τον αδερφό και συνοδοιπόρο του, Μιχάλη, αλλά και μια ολόκληρη πόλη βυθισμένη σε θλίψη.
Η απώλεια που κρατήθηκε κρυφή
Η δυσάρεστη είδηση δεν έγινε αμέσως γνωστή. «Για να μην νιώσει άσχημα ο Μιχάλης, δεν δημοσιεύσαμε τίποτα. Ούτε καν στη σελίδα μας στο Facebook “Φίλοι των Δίδυμων”», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Οδυσσέας Χιλιτίδης, διαχειριστής της σελίδας. «Αν προσέξετε, οι αναρτήσεις σταμάτησαν τον Αύγουστο του 2024. Και σωπάσαμε κι εμείς…»
Όταν τελικά, σχεδόν έναν χρόνο μετά, η είδηση της απώλειας του Ανέστη κοινοποιήθηκε μέσω μιας συγκινητικής ανάρτησης, τα social media πλημμύρισαν από λόγια αγάπης και αποχαιρετισμού. Ο κόσμος τους θυμόταν με στοργή και σεβασμό, όπως ακριβώς τους χαιρετούσαν πάντα κι εκείνοι – με ένα διακριτικό χαμόγελο και ένα ευγενικό νεύμα του κεφαλιού.
Μια σταθερή αξία σε μια πόλη που αλλάζει
Η σελίδα “Φίλοι των Δίδυμων” ιδρύθηκε το 2010, ως φόρος τιμής στα αδέλφια που, όπως λέει ο κ. Χιλιτίδης, «ήταν κομμάτι της ιστορίας της Θεσσαλονίκης». Σε μια πόλη που χανόταν σταδιακά η γοητεία των παλιών μορφών – του λατερνατζή, του λαχειοπώλη – οι δίδυμοι έμεναν σταθερά παρόντες. «Ήταν εκεί, στα ίδια μέρη, πάντα στο κέντρο, παρόντες στις παραστάσεις, στα φεστιβάλ, στους δρόμους.»
Η αγάπη τους για το θέατρο ήταν θρυλική. Ήταν από τους πιο πιστούς θεατές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, με την παρουσία τους να θεωρείται «γούρι» για πολλές πρεμιέρες. Το ΚΘΒΕ μάλιστα τους αφιέρωνε κάθε χρόνο ένα κομμάτι από τη βασιλόπιτά του.
Παιδιά της Δράμας, ψυχή της Θεσσαλονίκης
Γεννημένοι στη Δράμα από πατέρα ζαχαροπλάστη –εξού και η αδυναμία τους στα γλυκά–, μετακόμισαν από νωρίς στη Θεσσαλονίκη. Κατοικούσαν κοντά στο Γαλλικό Ινστιτούτο, και από μικροί αγαπούσαν τις βόλτες στη Βασιλίσσης Όλγας και την παραλία. Ήταν πάντα αγαπητοί, σε όλες τις ηλικίες, και η φήμη τους απλωνόταν όσο μεγάλωναν.
Δεν αρνήθηκαν ποτέ μια φωτογραφία, ήταν παρόντες σε όλα. Η απώλεια της μητέρας τους τούς σημάδεψε βαθιά. Για ένα διάστημα αποσύρθηκαν, και όποτε εμφανιζόταν ο ένας μόνος, η ερώτηση ήταν πάντα η ίδια: «Πού είναι ο αδερφός σου;»
Ήταν ενημερωμένοι, παρακολουθούσαν τα δελτία ειδήσεων, διάβαζαν εφημερίδες. Ήθελαν να ξέρουν, να συμμετέχουν, να είναι παρόντες στην πόλη τους.
Ένα τελευταίο αντίο με σεβασμό και αγάπη
Η απώλεια του Ανέστη, αν και άργησε να γίνει γνωστή, έφερε ξανά στο προσκήνιο την αξία που είχαν τα δύο αυτά αδέλφια για την πόλη. Η Θεσσαλονίκη τούς αποχαιρετά με συγκίνηση – όχι με στόμφο, αλλά όπως τους άρμοζε: με μια υπόκλιση, ένα χαμόγελο, ένα «αντίο» γεμάτο νοσταλγία.
Ο Μιχάλης συνεχίζει να περπατά στους γνώριμους δρόμους. Όμως η πόλη δεν είναι πια η ίδια. Γιατί ένα κομμάτι της χάθηκε – εκείνο που χαμογελούσε πάντα ειρηνικά, όπως τα δύο πιο αγαπημένα της πρόσωπα.