Έλλη Πετρίδη Ο ΛΕΞ δεν έδωσε απλώς μια συναυλία. Έγραψε ιστορία.
Το βράδυ της 29ης Ιουνίου 2025, η Αθήνα έζησε κάτι περισσότερο από ένα μουσικό event. Έζησε μια πολιτιστική στιγμή συλλογικής μνήμης. Είτε αγαπάς είτε απεχθάνεσαι τον ήχο του, ο ΛΕΞ έκανε αυτό που ελάχιστοι κατάφεραν ποτέ στην Ελλάδα: μετουσίωσε την κοινωνική εμπειρία μιας γενιάς σε μουσική, σε στίχο, σε κραυγή. Στο ΟΑΚΑ, αυτή η κραυγή έγινε χορωδία δεκάδων χιλιάδων.
Η συναυλία δεν ήταν συναυλία. Ήταν τελετουργία.
Όσοι βρέθηκαν το Σάββατο στο ΟΑΚΑ, δεν πήγαν απλώς να δουν έναν ράπερ. Πήγαν να συμμετάσχουν. Από τη Χαρούλα Αλεξίου που εμφανίστηκε απρόσμενα στη σκηνή, μέχρι τους MCs της underground σκηνής που τον πλαισίωσαν, και τους χιλιάδες που τραγουδούσαν κάθε λέξη, όλοι μαζί έχτισαν μια στιγμή που δεν έμοιαζε με μουσικό show. Ήταν κάτι μεταξύ φεστιβάλ, θεατρικής performance, πολιτικής συγκέντρωσης και κοινωνικού statement.
Δεν είχε σημασία αν ήξερες απ’ έξω τις ρίμες του ή αν απλώς πήγες να “δεις τι παίζει”. Η ενέργεια ήταν τέτοια, που σε τύλιγε χωρίς να σε ρωτά. Μια συνάντηση γύρω από έναν καλλιτέχνη που δεν πρωταγωνιστεί στα media, αλλά στο μυαλό και την ψυχή της νεολαίας.
Το ταξίδι του ΛΕΞ από τις αυτοσχέδιες σκηνές του ΑΠΘ μέχρι την κατάμεστη αρένα του ΟΑΚΑ είναι από μόνο του μια αφήγηση ανόδου στον ορίζοντα μίας κοινωνίας που εδώ και χρόνια βλέπει μόνο σκοτάδια. Δεν είναι μία ιστορία επιτυχίας με όρους lifestyle, αλλά κυριαρχίας με όρους σεβασμού. Από το χαοτικό Καυτανζόγλειο στη Νέα Σμύρνη, από τη Λάρισα στο Ιβανώφειο, κάθε live του είχε τη δική του ένταση, τη δική του αυθεντική, ωμή αίσθηση.
Αυτή τη φορά όμως, είχε κάτι παραπάνω. Είχε την παραδοχή πως αυτό που συμβαίνει ξεπερνάει και τον ίδιο. Πως η μουσική του ανήκει πια σε μια κουλτούρα που δεν μπορεί να την ορίσει ούτε καν ο δημιουργός της. Ο ΛΕΞ στάθηκε μπροστά στο κοινό του και είπε, σιωπηλά, «αυτό δεν είναι μόνο δικό μου. Είναι όλων μας».
Το πολιτισμικό σοκ ενός καλλιτέχνη που δεν κοροϊδεύει
Σε μια εποχή που τα πάντα μετριούνται σε views, χορηγίες και hype, ο ΛΕΞ παραμένει ακατάτακτος. Χωρίς Instagram, χωρίς τηλεοπτικές εμφανίσεις, χωρίς τίποτα που να ταιριάζει στην εμπορική εικόνα ενός star. Κι όμως, είναι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης της γενιάς του. Γιατί; Γιατί λέει την αλήθεια του. Γιατί ξέρει ποιος είναι. Και κυρίως: γιατί σέβεται τη δουλειά και το κοινό του.
Η τελευταία εμφάνιση αφορούσε λιγότερο τον ίδιο και περισσότερο για το συλλογικό βίωμα. Για τους “πεινασμένους”, για όσους έμαθαν να παλεύουν, να ζουν στην άκρη, να μεγαλώνουν χωρίς πολλά, να κάνουν ό,τι μπορούν. Αυτή είναι η μουσική του: η μουσική της ανάγκης, όχι της επίδειξης. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι αληθινή.
Όποιος ήταν εκεί, το ένιωσε: κάτι άλλαξε.
Όχι, δεν ήταν η οργάνωση. Ούτε τα feats. Ούτε το crowd size. Ήταν το αίσθημα ότι όλοι –μα όλοι– ζήσαμε μια ιστορική στιγμή. Που δεν θα επαναληφθεί έτσι ποτέ ξανά. Γιατί αυτές οι στιγμές δεν επαναλαμβάνονται. Είναι μοναδικές, όχι λόγω παραγωγής, αλλά λόγω αυθεντικότητας.
Αυτό είναι που κάνει τον ΛΕΞ μοναδικό. Όχι ότι καταφέρνει να κάνει sold out γήπεδα, αλλά ότι το κάνει χωρίς να αλλοιωθεί, χωρίς να μιμηθεί, χωρίς να υποδυθεί κάτι που δεν είναι. Γιατί είναι ήδη αυτό που πολλοί προσπαθούν απεγνωσμένα να γίνουν.
Ο ΛΕΞ δεν είναι το μέλλον της μουσικής στην Ελλάδα. Είναι το παρόν. Και το παρόν, χθες το βράδυ, ήταν ιστορικό. Εμείς απλά ήμασταν εκεί. Και τον ευχαριστούμε.