ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το αμερικανικό χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν -αργά το βράδυ του Σαββάτου- διέσυρε (για ακόμα μία φορά) την Ευρώπη. Την ώρα που οι υπουργοί Εξωτερικών Ηνωμένου Βασιλείου, Γερμανίας, και Γαλλίας, μαζί με την Ύπατη Αρμοστή της ΕΕ Κάγια Κάλας, παρέδιδαν στον εκπρόσωπο (ΥΠΕΞ) της Τεχεράνης την περίφημη “πρόταση τεσσάρων σημείων”, τα αμερικανικά B-2 με τις διατρητικές βόμβες πετούσαν από τη βάση στο Μιζούρι για να τις ρίξουν στο Φόρντο και το Ισφαχάν.
Η Ευρώπη κατελήφθη εξαπήνης, η διπλωματική της φλυαρία, άλλωστε, είχε ήδη χλευαστεί από τον Ντόναλντ Τραμπ. Στάρμερ, Μακρόν, και Μερτς βυθίζονταν σε ένα νέο (διπλωματικό) φιάσκο, ανάλογο της “συμμαχίας των προθύμων” στο ουκρανικό.
Τι θα συμβεί την επόμενη μέρα στη Μέση Ανατολή, δεν το γνωρίζουμε. Οι πιό αισιόδοξοι κάνουν λόγο για οριστικό πυρηνικό αφοπλισμό του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης, και το τέλος (ίσως και…βιολογικό) του Χαμενεϊ, οι πιό συγκρατημένοι φοβούνται ότι ανοίγει ο ασκός του (πραγματικού) πολέμου και των ιρανικών αντιποίνων, που μπορεί να εκκινεί από μία παγκόσμια ενεργειακή-οικονομική αναταραχή, με το κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ, μέχρι και μία πρωτοφανή τρομοκρατική διασπορά, ακόμα και σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Ακόμα, όμως, κι αν ο αμερικανός πρόεδρος (που υποσχόταν το τέλος των πολέμων, και τώρα βάζει την Αμερική στον πιό τρομακτικό όλων των πολέμων) επιτύχει τον στόχο του, η Ευρώπη δεν έχει καμία θέση στο γεωπολιτικό τραπέζι. Εξελίσσεται σε παρία των επιδιώξεων του Τραμπ και των συμμάχων, η των “φίλων” του.
Στην παγκόσμια σκακιέρα, το Ισραήλ γίνεται μεγάλος “παίκτης”, με τις πλάτες του Τραμπ, ο Νετανιάχου γίνεται ανεξέλεγκτα ισχυρός, ο Πούτιν κερδίζει χρόνο και ουκρανικά εδάφη, η Κίνα, το Πακιστάν, ακόμα και η Ρωσία , αποκτούν ρόλο στην ευρύτερη Μέση Ανατολή- εκεί όπου οι ευρωπαίοι ηγέτες περιοδεύουν μόνο για να κερδίσουν “ευκαιρίες φωτογράφησης”.
Είναι παράδοξο, δε, το γεγονός ότι αυτή η Ευρώπη οικοδομεί το φαραωνικό ReArm των 800 δισ. -αποστερώντας κονδύλια από τις απελπισμένες κοινωνίες της- για να αποτρέψει θεωρητικούς και πραγματικούς κινδύνους, ενώ την ίδια ώρα απομειώνονται δραστικά ο λόγος και η επιρροή της. Γιατί να μιλήσει κανείς με τις Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Λονδίνο, ή το Βερολίνο, όταν τέτοιες αποφάσεις λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον, τη Μόσχα και το Τελ Αβίβ; Τι να τα κάνεις τα όπλα (ακόμα και τουρκικά…), όταν στα διπλωματικά fora, πριν, δηλαδή, ακουστή η κλαγγή τους, δεν έχεις κανέα ρόλο;
Ο Γερμανός καγκελάριος έκανε, τις προηγούμενες ημέρες, την πιό αποκαλυπτική (της ευρωπαϊκής ένδειας) δήλωση: “Το Ισραήλ κάνει την βρώμικη δουλειά για εμάς“. Αυτό που δεν είπε είναι πως η “βρώμικη δουλειά” του Νετανιάχου και του Τραμπ, παρασύρουν στον βάλτο την απούσα Ευρώπη, η οποία, όχι μόνο δεν έχει ενημέρωση και συμμετοχή, αλλά καλείται να πληρώσει το τίμημα αποφάσεων αλλότριων συμφερόντων.
Ο Νετανιάχου, δε, ήταν επίσης σαφής, συγχαίροντας τον Αμερικανό πρόεδρο γιατί με το χτύπημα στην Τεχεράνη, “αλλάζει την Ιστορία”. Ε, σε αυτή την αλλαγή της Ιστορίας, η Ευρώπη είναι παρατηρητής. Τα εκ των υστέρων κροκοδείλια δάκρυα και οι ύμνοι στη διπλωματία από την Φον ντερ Λάϊεν και τη Μέτσολα, είναι σημάδια ότι η Ιστορία εκδικείται τους άβουλους…