NewsEdit Με ήθος, πνευματική συγκρότηση και διαχρονική αίσθηση καθήκοντος, ο Χρήστος Ροκόφυλλος υπήρξε μια από τις μορφές της ελληνικής δημόσιας ζωής που, χωρίς να επιδιώξει τη φασαρία της προβολής, έδωσε ουσιαστικά το “παρών” σε μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές του τόπου — από την Αντίσταση κατά της Χούντας μέχρι την πρέσβευση της Ελλάδας στη Γαλλία και τη συμμετοχή του στην οικοδόμηση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.
Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή από τον γιο του, Κωνσταντίνο, μέσα από μια λιτή αλλά βαθιά συγκινητική ανάρτηση: «Έφυγε σήμερα ήρεμα, αφού έζησε μια πλήρη, ενδιαφέρουσα και δημιουργική ζωή, πάντα με αξιοπρέπεια. Γεια σου μπαμπά, καλό ταξίδι».
Ο Ροκόφυλλος ανήκε στη γενιά εκείνη που βίωσε τη δημοκρατία ως υποχρέωση και όχι ως προνόμιο. Γεννημένος στην Αμφιλοχία το 1931, με σπουδές νομικής στην Αθήνα και ανώτερες σπουδές στο Παρίσι, θα μπορούσε να ακολουθήσει μια ήσυχη, ακαδημαϊκή διαδρομή. Όμως, η δικτατορία της 21ης Απριλίου τον ανάγκασε να πάρει σαφή θέση. Μαζί με άλλους, ίδρυσε τη «Δημοκρατική Άμυνα» — μια από τις πλέον εμβληματικές αντιστασιακές οργανώσεις κατά του καθεστώτος — και γι’ αυτό συνελήφθη, βασανίστηκε και καταδικάστηκε από τα στρατοδικεία.
Η μεταπολίτευση τον βρήκε παρών στις διεργασίες για την ενοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων, με καθοριστικό ρόλο στη συνένωση της Δημοκρατικής Άμυνας με το ΠΑΣΟΚ. Εκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας το 1977, συνδέοντας τη δικηγορική του ιδιότητα με τη δημόσια υπηρεσία. Η θητεία του στην Αγροτική Τράπεζα, αλλά και μετέπειτα η πρεσβευτική του αποστολή στη Γαλλία και την ΟΥΝΕΣΚΟ, τον κατέστησαν έναν από τους πιο μορφωμένους και έμπειρους ανθρώπους στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.
Στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα του Κώστα Σημίτη, ανέλαβε ρόλους σε υπουργεία-κλειδιά, με πιο χαρακτηριστικές τις θέσεις του Αναπληρωτή Υπουργού Βιομηχανίας και Υπουργού Εξωτερικών. Η πορεία του, όμως, δεν υπήρξε ποτέ ανέφελη. Το 2000 παραιτήθηκε από την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ μετά από σφοδρή επίθεση του πρωθυπουργού για την επαγγελματική του επαφή με στελέχη της εταιρείας Minoan Flying Dolphins λίγο μετά την τραγωδία του “Εξπρές Σάμινα”. Μια αποχώρηση που έδειχνε πως ακόμη και στα βαθιά της πολιτικής, κρατούσε για τον εαυτό του το δικαίωμα της προσωπικής κρίσης και αυτονομίας.
Ο Ροκόφυλλος δεν ήταν άνθρωπος της στρογγυλεμένης ρητορικής. Ούτε και των κομματικών μηχανισμών. Ήταν ένας από εκείνους που ήξεραν πώς είναι να πληρώνεις προσωπικό τίμημα για τις ιδέες σου. Από την απομόνωση της Μπουμπουλίνας μέχρι τα διπλωματικά σαλόνια της Ευρώπης, διατήρησε ένα σταθερό προσανατολισμό: την πίστη στη δημοκρατία, στη δικαιοσύνη και στην εντιμότητα.
Σήμερα, στο πέρασμά του, δεν μένει μόνο μια λίστα με αξιώματα και θέσεις. Μένει ένα αποτύπωμα ήθους, πολιτικής συνέπειας και βαθιάς αγάπης για την πατρίδα. Και αυτό, σε καιρούς όπου η πολιτική απαξιώνεται, έχει ίσως περισσότερη αξία από ποτέ.
Ποιος ήταν ο Χρήστος Ροκόφυλλος – Σύντομο βιογραφικό
Ο Χρήστος Ροκόφυλλος γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1931 στην Αμφιλοχία. Ήταν πτυχιούχος Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος διδακτορικού (DES) του Πανεπιστημίου Σορβόννης στο Παρίσι. Αντιστασιακός κατά της δικτατορίας, ιδρυτικό μέλος της «Δημοκρατικής Άμυνας», υπήρξε διωκόμενος και κρατούμενος του καθεστώτος.
Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ από το 1977, διετέλεσε Διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας, Πρέσβης της Ελλάδας στη Γαλλία, στην ΟΥΝΕΣΚΟ και στο Βατικανό, μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Ανέλαβε κυβερνητικά καθήκοντα ως Αναπληρωτής Υπουργός Βιομηχανίας (1994-1995) και Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1999-2000). Απεβίωσε πλήρης ημερών, με σεβασμό από φίλους και αντιπάλους. Ήταν παντρεμένος με την Έλσα Αγαθονίκου και πατέρας δύο παιδιών.
- Η στρατηγική των δασμών του Τραμπ: «Τελικά, ποιό είναι το νόημα;»
- Πέθανε ο Χρήστος Ροκόφυλλος: Ένας μαχητής της Δημοκρατίας
- Πανελλαδικές 2025: Η πρόκληση, το άγχος και η δύναμη να συνεχίζεις
- Εγκαίνια στο ανακαινισμένο Κέντρο Υγείας στα Μέγαρα έκανε αυτοπροσώπως ο Πρωθυπουργός
- Το πρόσωπο της ημέρας / Εργκίν Αταμάν: Ο άνθρωπος των τελικών, ηγέτης σε καιρούς κρίσης