NewsEdit Ο γραμματέας της Νέας Αριστεράς, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, επέλεξε να τοποθετηθεί δημόσια μετά από μια παρατεταμένη περίοδο σιωπής, κατά την οποία το κόμμα του περνούσε μια εύθραυστη και κρίσιμη φάση. Όπως αναφέρει, η στάση του δεν ήταν προϊόν αδιαφορίας αλλά σεβασμού προς τα μέλη της Νέας Αριστεράς, που βίωναν μέσα σε αβεβαιότητα τις εσωτερικές διεργασίες και την έντονη συζήτηση για το μέλλον του χώρου.
Η αφορμή για την παρέμβασή του ήταν η πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του προέδρου του κόμματος, Αλέξη Χαρίτση, με την οποία δηλώνει ότι σε μεγάλο βαθμό συμφωνεί. Πλέον, όπως σημειώνει, αισθάνεται πως μπορεί να μιλήσει ανοιχτά για δύο καίρια ζητήματα: την πρόταση που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας με την «Ιθάκη» και την προοπτική μιας Αριστεράς που θα ανακτήσει κοινωνική ηγεμονία.
«Βαθιά κρίση αξιοπιστίας»
Ο Σακελλαρίδης περιγράφει μια Αριστερά που έχει χάσει σημαντικό μέρος της αξιοπιστίας της και δυσκολεύεται να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις ή να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τονίζει ότι η κρίση αυτή δεν γεννήθηκε πρόσφατα αλλά έχει βαθιές ρίζες σε επιλογές, αστοχίες και πολιτικές που συσσωρεύονταν για χρόνια.
Στο κέντρο της κριτικής του βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας. Τον κατηγορεί ότι εμφανίζεται ως «υπερβατικός» παρατηρητής, αποκομμένος από το πολιτικό σύστημα στο οποίο ο ίδιος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Σακελλαρίδης περιγράφει μια αίσθηση «μεταφυσικής αφήγησης», σύμφωνα με την οποία η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε σχεδόν μοιραία, όχι ως αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών και ευθυνών.
Η απόσταση από το πολιτικό σχέδιο Τσίπρα
Αποκαλυπτική είναι η αναφορά του ότι επέλεξε να μην παραστεί στην παρουσίαση του βιβλίου του πρώην πρωθυπουργού στο Παλλάς. Δεν το έκανε λόγω αδιαφορίας, αλλά επειδή θεωρεί ότι το πολιτικό σχέδιο που προτείνει ο Τσίπρας δεν μπορεί να ανοίξει πραγματικούς δρόμους για μια προοδευτική ανατροπή.
Για τον Σακελλαρίδη, η Αριστερά δεν είναι ένα «σήμα» στη μαρκίζα αλλά μορφή πολιτικής παρέμβασης που οφείλει να αλλάζει την καθημερινότητα των πολιτών. Το σχέδιο Τσίπρα, όπως το κρίνει, δεν ανταποκρίνεται σε αυτή την ανάγκη. Με μια ιδιαίτερα αιχμηρή φράση σημειώνει ότι η τελική κατάληξη της πρότασης Τσίπρα μπορεί να είναι «το νησί της Καλυψώς, με την ψευδαίσθηση ότι έχει πατήσει στην Ιθάκη».
Η κοινωνία σε απόσταση και η ανάγκη νέας ηγεμονίας
Παράλληλα, περιγράφει μια κοινωνία κουρασμένη, αποστασιοποιημένη και συχνά οργισμένη. Οι πολίτες που κάποτε κινητοποιούνταν, σήμερα μένουν αδρανείς. Εκείνοι που φώναξαν μετά την τραγωδία στα Τέμπη αναζητούν απαντήσεις και προοπτική, την οποία η Αριστερά αδυνατεί να τους προσφέρει.
Ο Σακελλαρίδης υποστηρίζει ότι η Αριστερά πρέπει να αποκτήσει νέα δυναμική, να διευρύνει τα όρια του εφικτού και να επαναδιεκδικήσει χώρο σε πεδία που η Δεξιά θεωρεί δεδομένα.
Η Νέα Αριστερά και ο ρόλος της στη νέα εποχή
Ο γραμματέας του κόμματος επιμένει στο ότι η Νέα Αριστερά πρέπει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να ενισχυθεί και να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου συνεργασίας στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Όπως γράφει, αυτό δεν αποτελεί ιστορική υποχρέωση, αλλά αναγκαιότητα για την εποχή που έρχεται.
Παραδέχεται ότι η διαδρομή είναι δύσκολη, όμως θεωρεί ταυτόχρονα ότι είναι απολύτως εφικτή, όπως άλλωστε και πολλές κοινωνικές κατακτήσεις που κάποτε φάνταζαν αδύνατες.
Η ανάρτηση:
Εδώ και κάποιο καιρό έχω αποφύγει τις δημόσιες τοποθετήσεις στα ΜΜΕ και στα social media είτε για τα εσωκομματικά της Νέας Αριστεράς, είτε για την «Ιθάκη», αντιλαμβανόμενος την κρίσιμη κατάσταση που υπάρχει στο εσωτερικό το κόμματος που είμαι Γραμματέας και σεβόμενος την αγωνία των μελών του.
Την άποψη μου -που είναι γνωστή- για την ανάγκη αλλαγής στρατηγικής κατεύθυνσης της Νέας Αριστεράς- την υπερασπίζομαι στα συλλογικά μας όργανα και στον προσυνεδριακό διάλογο που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο βδομάδες.
Η τελευταία ανάρτηση του Προέδρου της Νέας Αριστεράς, του Αλέξη Χαρίτση, με την οποία χάρηκα και συμφωνώ στα περισσότερα, νιώθω ότι με απελευθερώνει να τοποθετηθώ για δύο κρίσιμα ζητήματα:
Πρώτον, στο γιατί δεν θεωρώ ότι η πολιτική πρόταση του Αλέξη Τσίπρα είναι πειστική.
Δεύτερον, στο πως μπορεί να οικοδομηθεί μία Αριστερά ανταγωνιστική και ηγεμονική, που να εμπνέει ξανά την κοινωνία, φέρνοντας την πολιτική ξανά στο επίκεντρο, όχι απλά ως διαχείριση, αλλά ως μετασχηματιστική δύναμη.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σήμερα η Αριστερά είναι σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας. Παρά τους αγώνες και τις αντιστάσεις, δυσκολεύεται να πείσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία. Και πολύ δε περισσότερο να αντιπαραβάλλει μία ηγεμονική πολιτική πρόταση απέναντι στην κυβέρνηση (και την πολιτική) του Κ. Μητσοτάκη. Η απαξίωση είναι βαθιά και δεν προέκυψε μέσα σε μία νύχτα.
Ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετείται υπερβατικά στην σημερινή αυτή κατάσταση, λες και ίπταται υπεράνω, λες και όλα αυτά προέκυψαν κάποια στιγμή μετά. Λες και υπήρξε μία σκοτεινή αδιόρατη δύναμη που οδήγησε στο να κατεβάζει ο κόσμος «ρολά» όταν μίλαγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2023. Λες και με κάποιον μεταφυσικό τρόπο ο «κόσμος» του ΣΥΡΙΖΑ διαπαιδαγωγήθηκε «μεσσιανικά» για να στρωθεί ο δρόμος στην φαιδρότητα που ακολούθησε το φθινόπωρο του 2023. Ο Αλέξης Τσίπρας βάλλει εναντίον ενός πολιτικού συστήματος, που για το σκέλος που αφορά το προοδευτικό (για να μην πω το αριστερό μόνο) ημισφαίριο είναι ο αρχιτέκτονάς του και έχει την κυριότητά του.
Και για τα καλά (που ήταν πολλά) αλλά και για τα κακά (που ήταν καθοριστικά).
Δεν πήγα στο Παλλάς, όχι γιατί δεν με ενδιέφερε το βιβλίο. Το πήρα και το διάβασα μέσα στις πρώτες μέρες. Δεν πήγα, γιατί θα ήταν η πρεμιέρα ενός πολιτικού πρότζεκτ που δεν θεωρώ ότι μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την απαραίτητη διαδικασία ανατροπής της πολιτικής του Κ. Μητσοτάκη. Και δεν με αφορά, όχι ως έναν «εμμονικό τύπο», αλλά ως έναν αριστερό άνθρωπο, για τον οποίο η Αριστερά δεν είναι μία επιγραφή στην μαρκίζα ή μία ταυτότητα, αλλά μία δυνατότητα αλλαγής της ζωής των ανθρώπων.
Καταλαβαίνω την ανάγκη του προοδευτικού κόσμου που συγκεντρώθηκε στο Παλλάς να ακουμπήσει κάπου σε συνθήκες τρικυμίας, αλλά φοβάμαι ότι η τελική κατάληξη θα είναι το νησί της Καλυψώς, με την ψευδαίσθηση ότι έχει πατήσει στην Ιθάκη.
Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκη για μία Αριστερά που να μπορεί να συγκινεί ξανά, να περιγράφει ένα σχέδιο και να δείχνει μέσα από την πρακτική της τον δρόμο για την υλοποίησή του. Χιλιάδες πολίτες που κάποτε πίστεψαν, στήριξαν και κινητοποιήθηκαν στις μεγάλες πολιτικές μάχες της προηγούμενης δεκαετίας, σήμερα παραμένουν άπραγοι, αμήχανοι, οργισμένοι, μακριά από την πολιτική και την συμμετοχή. Χιλιάδες άνθρωποι που ένιωσαν την οργή τους να ξεχειλίζει για το έγκλημα των Τεμπών και την συγκάλυψη του, αναζητούν διέξοδο ελπίδας.
Για τα παραπάνω χρειάζονται και αγώνες και πρόγραμμα, αλλά και μία νέα δυναμική που να μπορεί να μετασχηματίζει τις υπάρχουσες δομές, τις υπάρχουσες βεβαιότητες και τις υπάρχουσες αριθμητικές. Να μετατοπίσουμε τα όρια του εφικτού βαθιά μέσα στο πεδίο που η Δεξιά το θεωρεί τσιφλίκι της.
Η Νέα Αριστερά πρέπει να συμβάλει στην δημιουργία αυτό του χώρου συνεργασίας και κοινής δράσης.
Σε αυτές τις συνθήκες η Νέα Αριστερά είναι κρίσιμο όχι απλά να συνεχίσει να υφίσταται, αλλά να δυναμώσει, να γειωθεί και να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι ζήτημα ιστορικού καθήκοντος. Είναι η αναγκαιότητα των καιρών μας. Ο απλός λόγος που συμμετέχουμε στα κοινά.
Εύκολο; Σίγουρα όχι.
Απαραίτητο; Με βεβαιότητα.
Εφικτό; Όσο και πολλά άλλα που έμοιαζαν όνειρα θερινής νυκτός και σήμερα είναι ιστορικές κατακτήσεις.