NewsEdit Κατά της ίδρυσης πολιτικού κόμματος, αλλά υπέρ της οργάνωσης μιας ευρύτερης κοινωνικής αντίδρασης, τάχθηκε η Μαρία Καρυστιανού σε συνέντευξή της στο zougla.gr, μιλώντας για την ανάγκη δημιουργίας ενός κινήματος που θα επιδιώξει την αποκατάσταση της διαφάνειας, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
«Δεν υπάρχει κόμμα. Εγώ έχω δηλώσει ότι το κόμμα, επειδή μου θυμίζει το παλιό πολιτικό σύστημα, είναι κάτι που δεν με αφορά. Ίσα-ίσα με απωθεί», σημείωσε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως αυτό που τη συγκινεί είναι «η μεγαλειώδης πολιτική αντίδραση μέσα στην οποία αποτελώ κομμάτι».
«Η ελπίδα είναι η κοινωνική οργάνωση»
Η κ. Καρυστιανού υπογράμμισε ότι η μοναδική ελπίδα για αλλαγή είναι η συλλογική δράση των πολιτών: «Η κοινωνική αντίδραση πρέπει να οργανωθεί και να προχωρήσει μπροστά, με σκοπό να έχουμε κάποια στιγμή ένα Κράτος Δικαίου, διαφάνεια και Δημοκρατία. Αυτό θα είναι καλό για όλους μας και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορούμε να λέμε “Ναι, το πετύχαμε!”».
«Η Δεξιά δεν είναι πια αυτό που πίστευα»
Αναφερόμενη στην πολιτική της καταγωγή, η Μαρία Καρυστιανού μίλησε για την απογοήτευσή της από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. «Προέρχομαι από μια δεξιά, συντηρητική οικογένεια και ψήφιζα Νέα Δημοκρατία. Όμως εδώ και πάνω από 20 χρόνια κατάλαβα ότι δεν με εκφράζει τίποτα. Η Δεξιά δεν είναι αυτό που πίστευα. Παντού κυριαρχεί η διαφθορά και το κομματικό όφελος βρίσκεται πάνω από την κοινωνία και τις ανάγκες της», είπε, προσθέτοντας πως η αποχή της από τα κοινά υπήρξε «κακώς».
«Προσπαθώ να δικαιώσω την κόρη μου με νόμιμους τρόπους»
Η Μαρία Καρυστιανού αναφέρθηκε και στο προσωπικό κίνητρο πίσω από τη δημόσια στάση της, τονίζοντας ότι ο αγώνας της πηγάζει από την απώλεια της κόρης της. «Για μένα το να ενεργοποιηθείς και να φωνάζεις για το σωστό και το δίκαιο είναι κάτι που θεώρησα πως μόνο αυτό μπορούσα να κάνω. Με τη φωνή μου και με νόμιμους τρόπους προσπαθώ να δικαιώσω την κόρη μου».
«Δεν υπάρχει σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή»
Με αιχμηρή κριτική προς το κράτος, υπογράμμισε ότι η αδιαφορία για την ασφάλεια των πολιτών πηγάζει από την έλλειψη σεβασμού. «Όταν έχεις ένα κράτος που δεν σέβεται τον πολίτη, γιατί να τον νοιάξει εάν θα σωθεί ή όχι, απλώς επειδή πήρε το τρένο για να γυρίσει σπίτι του; Δεν το ενδιαφέρει. Το ενδιαφέρει να διαχειριστεί τα χρήματα όπως τον βολεύει».
«Έχω τύψεις για τη σιωπή μας»
Κλείνοντας, η κ. Καρυστιανού αναφέρθηκε στην προσωπική της αποφασιστικότητα να συνεχίσει τον αγώνα της μέχρι τη δικαίωση: «Ένας από τους λόγους που με κινητοποίησε τόσο πολύ είναι οι τύψεις μου, που επέτρεψα η κοινωνία να γίνει τόσο διεφθαρμένη, ώστε να είναι επικίνδυνο ένα παιδί να πάρει το τρένο για να γυρίσει σπίτι του».
Η Μαρία Καρυστιανού, μέσα από τον λόγο της, δείχνει ότι η προσωπική της τραγωδία έχει μετατραπεί σε κάλεσμα για συλλογική ευθύνη και πολιτική αφύπνιση – όχι μέσα από κόμματα, αλλά μέσα από ένα αυθεντικό, κοινωνικό κίνημα δικαιοσύνης.