NewsEdit Τις τελευταίες μέρες, τα Βορίζια της Κρήτης βρίσκονται μαζί με τη μαφιόζικη εκτέλεση στην Αράχωβα ξανά στο επίκεντρο των ειδήσεων. Και μαζί με τα ρεπορτάζ για τη βεντέτα, τα «ήθη» και τις «παραδόσεις» και την Greek Mafia καταλήγουμε σε μια άβολη διαπίστωση: Μαθαίνουμε για τη βία, αλλά όχι για την (συνένοχη) κρατική πολιτική που τη συντηρεί ή και την υποθάλπει.
Του Ανατρεπτικού
Μαθαίνουμε ότι 3.000 σφαίρες έπεσαν μέσα σε ένα τόσο δα χωριό, ότι δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ότι δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν, και πολλοί απλοί πολίτες βρέθηκαν στη μέση ενός πεδίου μάχης. Μαθαίνουμε για εκρήξεις, καλάσνικοφ και εκδικητικές επιθέσεις. Δεν μαθαίνουμε όμως γιατί η πολιτεία και οι αρμόδιες αρχές σφυρίζουν χρόνια τώρα αδιάφορα, ενώ σε άλλα σημεία της χώρας κάθε μικροπαράβαση καταγράφεται και τιμωρείται αυστηρά.
Την ίδια στιγμή που στην Κρήτη έπεφταν χιλιάδες σφαίρες, μία άλλη “βεντέτα” ήταν σε εξέλιξη στην Αθήνα, αυτή της αστυνομίας με τη νεολαία, με τα «γενναία» ΜΑΤ να εισβάλλουν τρέχοντας στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, παρασέρνοντας τραπέζια και οποιονδήποτε έβρισκαν στο πέρασμά τους. Δεν δίστασαν να επιτεθούν σε άνθρωπο με προσθετικό μέλος. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, δεν υπήρξε καμία πρόκληση από τους διαδηλωτές. Οι αστυνομικοί όρμησαν ξαφνικά, κυνηγώντας τους διαδηλωτές σαν αφηνιασμένοι, ποδοπατώντας και χτυπώντας ανελέητα στο κεφάλι και στο πρόσωπο όσους έπεφταν στο οδόστρωμα. Αδιάψευστα βίντεο δείχνουν μια γυναίκα με αναπηρία να δέχεται τουλάχιστον τρεις γροθιές στο πρόσωπο και το σώμα, ενώ οι γύρω φωνάζουν «Είναι ΑμεΑ! Σταματήστε!», χωρίς καμία αντίδραση από τους αστυνομικούς. Η Ελληνική Αστυνομία διέταξε βεβαίως Ένορκη Διοικητική Εξέταση, η οποία –ως συνήθως– θα καταλήξει στο παρακείμενο καλάθι αχρήστων.
Τα ίδια και χειρότερα μετά την προχθεσινή συναυλία του ΛΕΞ στη Θεσσαλονίκη. Και δικαίως αναρωτιέται κανείς γιατί δεν στέλνουν αυτές τις νταβραντισμένες δυνάμεις καταστολής που επιδεικνύουν τέτοια ζέση κατά την εκτέλεση των “καθηκόντων” τους κλοτσώντας και δέρνοντας όποιον πολίτη βρεθεί στο δρόμο τους, εκεί κάτω στην Κρήτη για να “τελειώσουν” τα φαινόμενα βεντέτας και οπλοκατοχής;
Η πολιτική κάλυψη είναι ο αόρατος πρωταγωνιστής σε κάθε επεισόδιο. Οι τοπικοί «ήρωες» της βίας δεν είναι τυχαίοι: είναι οι προσωπικοί στρατοί των βουλευτών, των δημάρχων και των κομματικών μηχανισμών. Είναι οι άνθρωποι που καθορίζουν, με την ανοχή ή την άμεση προστασία των ισχυρών, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, ποιος τιμωρείται και ποιος παραμένει ατιμώρητος. Τα ΜΑΤ, όπως και οι καλάσνικοφ της Κρήτης, γίνονται εργαλεία μιας πολιτικής που διαπαιδαγωγεί τους πολίτες στην ατιμωρησία και τον φόβο ως καθεστώς της καθημερινότητας. Όπως ακριβώς στην Κολομβία ή το Μεξικό.
Η Κρήτη και οι δρόμοι της Αθήνας δεν απειλούνται από τους πρόσφυγες ή τους ξένους πολιτισμούς. Απειλούνται από την ίδια τους την κοινωνία: από τη διαπλοκή, την ανομία που νομιμοποιείται ως «παράδοση» ή «τάξη», και την ένοχη σιωπή της πολιτικής εξουσίας. Αυτός ο μηχανισμός που παράγει «κρητίκαρους με καλάσνικοφ» ή αστυνομικούς που χτυπούν ΑμεΑ δεν είναι παρά επιλογή της πολιτικής ηγεσίας. Είναι το εργαστήριο μιας νέας ηθικής ανομίας.
Η βεντέτα και η αστυνομική βία είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τα χωριά αλλά και οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων θα συνεχίσουν να πληρώνουν το τίμημα των πολιτικά καλυμμένων δολοφόνων και των ανεξέλεγκτων δυνάμεων καταστολής.