NewsEdit Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου αφήνει ένα κενό στη μουσική και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε να αποχαιρετήσει τον σπουδαίο τραγουδοποιό με θερμά λόγια, αναγνωρίζοντας τη συνεισφορά του ως καλλιτέχνη και πολίτη.
Ωστόσο, η δήλωσή του δεν πέρασε απαρατήρητη, καθώς ένα μικρό… μουσικό «λάθος» τράβηξε τα βλέμματα στα κοινωνικά δίκτυα.
Η παραδρομή με τη «θάλασσα πλατιά»
Στη δήλωση του πρωθυπουργού αναφέρεται ότι ο Σαββόπουλος ξεκίνησε το ταξίδι του «προς μια θάλασσα πλατιά». Η φράση αυτή προκάλεσε αίσθηση, καθώς δεν ανήκει στο ρεπερτόριο του Σαββόπουλου αλλά στον Μάνο Χατζιδάκι, με στίχους του Γιώργου Ρούσσου, τραγουδισμένο από την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία Μανταλένα. Ο Σαββόπουλος, αντίθετα, είχε γράψει για μια «Μιά θάλασσα μικρή». Η γκάφα, που πιθανότατα προέκυψε από λάθος του λογογράφου, έγινε γρήγορα viral, δείχνοντας πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι ακόμη και οι πιο επίσημοι αποχαιρετισμοί.
To τραγούσι του Δ. Σαββόπουλου:
Μια θάλασσα μικρή
Μια θάλασσα μικρή
Μια θάλασσα μικρή
Είναι το καλοκαίρι μου
Ο έρωτάς μου ο πόνος μου
Μια θάλασσα μικρή
Στα δυο σου μάτια φέγγει
Κάθε πρωί
Μια θάλασσα μικρή
Στο δάκρυ στο τραγούδι
Στο κάθε σου φιλί
Μια θάλασσα μικρή
Μια θάλασσα μικρή
Μια θάλασσα μικρή
Και στη γωνιά η στάμνα μου
Για ένα καλοκαίρι
Ήσουνα εσύ
Σε τραγουδούσα εγώ
Σαν τισ χορδές του ανέμου
Στα μαύρα σου μαλλιά
Σ’ ακολουθούσα εγώ
Σαν το ψηλό χορτάρι τον άνεμο
Σε τραγουδούσα εγώ
Μια θάλασσα μικρή
Μια θάλασσα μικρή
Πικρά σ’ αποχαιρέτησε
Σε περιμένει
Μια θάλασσα μικρή
Ακολουθεί ολόκληρη η δήλωση του πρωθυπουργού:
«Δεν θέλω να το πιστέψω αλλά ο Διονύσης μας δεν είναι πια εδώ. Με τον αποχωρισμό να συμβαίνει όπως τον είχε ο ίδιος τραγουδήσει: «Δεν είμαι εδώ». Οι άλλοι «χτύπααν τον αέρα». Και να ξεκινήσει, έτσι, ήρεμος το ταξίδι του προς μια «θάλασσα πλατιά»…
Ο Σαββόπουλος έφυγε, αφήνοντας ένα ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική, στον στίχο, αλλά και στο δημόσιο ύφος. Γιατί με το έργο και τη στάση του απέδειξε πως ήταν ένας υπέροχος τραγουδοποιός. Ένας ευαίσθητος Έλληνας. Και ένας υπεύθυνος πολίτης.
Με τίμησε με τη φιλία του. Και μέσα από αυτήν μπόρεσα να γνωρίσω μία ευγενική μορφή που είχε ένα μοναδικό χάρισμα: να παρακολουθεί τις εποχές που αλλάζουν. Και, ταυτόχρονα, να αλλάζει και ο ίδιος. Κρατώντας μόνο την αυθεντικότητά του.
Αυτήν την αυθεντικότητα αποπνέει και το τελευταίο βιβλίο του με θέμα την ίδια του τη ζωή. Ένα ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών που τη διηγείται με την ίδια ζωντάνια, αλλά και ευθύτητα που είχαν τα λόγια και οι νότες του.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν θα μας τραγουδήσει, φέτος, ότι «τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε». Η βραχνή φωνή του, όμως, θα μας συνοδεύει για πάντα. Πλουτίζοντας την καρδιά και τη σκέψη μας.
Τον αποχαιρετώ με οδύνη με τη σκέψη μου στην αγαπημένη του ‘Ασπα και στους δύο τους γιούς, Κορνήλιο και Ρωμανό. Τη φυσική του συνέχεια αναλαμβάνουν τα εγγόνια του Διονύσης και Αντρέας. Και όλοι εμείς, τη διατήρηση της φωτεινής μνήμης του.