ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σε κάθε κοινωνία που φωλιάζει ο φόβος και ο θυμός, η απαξίωση του ορθολογισμού επέρχεται σταδιακά, σιγοτρώει σαν σαράκι τους ιστούς και περνάει από την κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς στην κρίση των αξιών και της πολιτικής. Η έρευνα της διαΝΕΟσις που παρουσιάστηκε στην διημερίδα των τριών ινστιτούτων (ΙΝΤΕΡΠΟΣΤ, ΕΝΑ, Πρωτοβουλία), περιγράφει αυτή τη δυστοπία που ζούμε, αλλά με την οποία ελάχιστα ασχολούμαστε. Κόμματα και αναλυτές συνηθίζουν να περιορίζεται στις διαπιστώσεις και να επισημαίνουν τον κίνδυνο της διόγκωσης του αντισυστημισμού. Ο κίνδυνος, όμως, είναι ήδη εδώ, και έχει δημιουργήσει θύλακες μιας θηριώδους αμφισβήτησης των πάντων.
Τα σήματα έρχονται από το παρελθόν, οι ευθύνες διατρέχουν το κομματικό σύστημα- άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο-, το αποτέλεσμα, όμως, είναι μπροστά μας, και εάν δεν ξεριζωθεί το κακό από την ρίζα του, θα αποκτήσει έκφραση και θα μετατραπεί σε μία ανεκτή νέα κανονικότητα. Το γεγονός ότι η τάση είναι ευρωπαϊκή, ή παγκόσμια, δεν πρέπει να μας εφησυχάσει, το φαινόμενο δεν είναι απλώς εισαγόμενο, είναι δικό μας, και είναι στις πόρτες μας.
Σε αυτή την έρευνα υπάρχουν στοιχεία τρομακτικά, θα σταθώ όμως σε έναν πίνακα, που καλό θα ήταν να μελετηθεί από ειδήμονες και μη, συνδυαστικά με το σύνολο της.
Από το 2017 μέχρι σήμερα, κι ενώ η οικονομική κρίση είχε ήδη φθείρει τις κοινωνικές αντοχές, και παρά την έξοδο από τα μνημόνια που ακολούθησε, ο κοινωνικό ιστός αναπτύσσει σοβαρές νεοπλασίες. Ένας στους τέσσερις πολίτες θεωρούν ” πολύ καλό & σχετικά καλό” να υπάρξει ένα σχήμα τεχνοκρατών (…) που να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, και να αποφασίζει εκείνο σχετικά με οτιδήποτε θεωρεί καλό για τη χώρα!
Ο πραγματικός τρόμος, όμως, είναι στις δύο τελευταίες αναφορές: Περίπου ένας στους πέντε αναζητά έναν “ισχυρό ηγέτη” που δεν θα δέχεται έλεγχο από τη Βουλή και τις εκλογές. Δηλαδή, ένα μοντέλο Πούτιν, ή Ερντογάν, ή κι ακόμα χειρότερα, ένα ανεξέλεγκτο πολιτικό “υπερεγώ” σε ένα καθεστώς και όχι σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και το 15% θα έβλεπε θετικά την εγκαθίδρυση μιας Χούντας, μιας, όπως αναφέρεται, στρατιωτικής κυβέρνησης!
Αυτοί οι πολίτες- ψηφοφόροι δεν είναι απλώς “αντισυστημικοί”. Βυθισμένοι στην οργή για οτιδήποτε συνιστά πολιτικό, έχοντας απαξιώσει κάθε έννοια λογοδοσίας, προτιμούν μία πανίσχυρη ηγετική φιγούρα που θα αποφασίζει μόνη της για τα πάντα, ή ακόμα και ένα δικτατορικό καθεστώς.
Δεν υπάρχει πιό αποκρουστικό αλλά και ηχηρό μήνυμα για τα πολιτικά κόμματα, κυρίως αυτά που συγκροτούν τον αστερισμό διακυβέρνησης (έχουν κυβερνήσει, ή επιδιώκουν να κυβερνήσουν). Εάν δεν το λάβουν υπόψη τους, είτε οι υφιστάμενοι κομματικοί σχηματισμοί, είτε αυτοί που θα ιδρυθούν, υποσχόμενοι τον μετασχηματισμό, η Ελλάδα δεν απέχει πολύ από πολιτικά και κοινωνικά μοντέλα που υπάρχουν ακόμα και στον ευρωπαϊκό μας περίγυρο…