NewsEdit Τι είναι αυτό που κάνει χιλιάδες θεατές να πηγαίνουν, στην Ορέστεια του Τερζόπουλου στην Επίδαυρο, αλλά από την άλλη το ένα τρίτο του θεάτρου να αδειάζει, μετά την πρώτη ώρα και το δεύτερο τρίτο να μην χειροκροτεί στο τέλος;
Είναι το γεγονός ότι άλλο έργο περιμέναμε να δούμε και κάτι άλλο είδαμε.
Και η απορία μου είναι, απασχολεί καθόλου τον σκηνοθέτη αυτό το ερώτημα; Δηλαδή καταλαβαίνει ότι από πάνω του είναι 14.000 θεατές, που ήρθαν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε αυτό τον σπουδαίο τόπο για κάποιο συγκεκριμένο λόγο;
Όχι κατά τη γνώμη μου και τη γνώμη των δυσαρεστημένων φευγάτων θεατών. Ο Τερζόπουλος, σκηνοθέτησε, σκηνογράφησε και χορογράφησε (όλα αυτά μαζί μόνος του) ένα έργο που ικανοποιεί τον εαυτό του και μόνο. Με το ίδιο τρόπο που οι σημερινοί ζωγράφοι τρελαίνονται να χρωματίζουν τοίχους με γκράφιτι, αλλά εμείς βλέπουμε μια κακότεχνη μουτζούρα.
Βέβαια, ο κ. Τερζόπουλος είναι επώνυμος και γνωστός για τη ριζοσπαστική δραματική διδασκαλία. Κι εγώ όπως και οι άλλοι, για αυτό πήγαμε στο θέατρο. Όμως οι μαθητές του είναι επιλεγμένοι. Οι θεατές όμως δεν είναι… Και η Επίδαυρος δεν είναι χώρος πειραματικού θεάτρου, όπως προκύπτει από την ιστορική της θέση αλλά και την μεταπολεμική ιστορία του θεατρικού της Φεστιβάλ.
Και τώρα αντί να προβληματιζόμαστε σαν θεατές, που επί τρεισήμισι ώρες κάτσαμε άβολα σε αυτά τα ιστορικά πέτρινα πεζούλια, από τα τεράστια ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά διλήμματα που σαν τροφή παράγει η συγκλονιστική υπόθεση της τραγωδίας , αντί να αφομοιώσουμε τις αξίες που διδάσκονται από μια σειρά δολοφονιών από τον πατέρα, τη μάνα και τον γιό εν σειρά, ψάχνουμε να βρούμε το δολοφόνο του Αισχύλου!
Γιατί περί εγκλήματος πρόκειται, όταν βλέπεις τον Αγαμέμνονα να περπατάει με το βήμα των Ναζί, την Κλυταιμνήστρα θεόμουρλη τυλιγμένη με τούλια να ξελαρυγγιάζεται βγάζοντας άναρθρες κραυγές, τον χορό να κινείται αδιάκοπα σαν ζόμπι που διέφυγε από ψυχιατρείο, την θεά Αθηνά με ξανθό καρέ μαλλί και την κορυφαία του χορού να τραγουδάει χορικά στα αραβικά… Απίστευτες επιλογές.
Και κάτω από αυτές τις συνθήκες το τέλος της παράστασης θα ήταν μια λύση. Αλλά δεν είναι. Γιατί εκεί που κρίναμε σαν θετικό το ότι οι ηθοποιοί όλοι μιλούσαν χωρίς μικρόφωνα και μεγάφωνα, ένας εκκωφαντικός κροταλισμός πολυβόλου σκοτώνει αυτούς τους επί σκηνής όλους και τους θεατές μια πυρηνική έκρηξη (ίσως), ενώ ακούγονται εκκωφαντικά οι ειδήσεις από το CNN με τους χρηματιστηριακούς δείκτες Dow Jones. Ε, βέβαια το απώτερο τέλος ήταν αναμενόμενο από την αρχή… Κλακαδόροι χειροκρότησαν με τους ηθοποιούς μαζί, για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», παρασύροντας όσους θεατές είχαν απομείνει. Έτσι, η παράσταση επικαιροποιήθηκε και με ηχητικά εφέ, όμοια με αυτά που είχε η ταινία του Θανάση Βέγγου «Θανάση πάρε τ’ όπλο σου». Το πιάσαμε το βαθύτερο νόημα που ο σκηνοθέτης ήθελε να περάσει. Αλλά φυσικά ξέχασε όλα τα άλλα.
Αν ήμουν θεατής – ασθενής του Ασκληπιού, που με είχαν στείλει να θεατριστώ σίγουρα θα με είχαν ξεκάνει.
Γιάννης Μητσόπουλος
Συντ. Δημοσιογράφος