Έλλη Πετρίδη Πήγα στη συναυλία της Μαρίνας Σάττι στην Πλατεία Νερού με μεγάλες προσδοκίες. Είχα διαβάσει παντού για το “εκστατικό live του καλοκαιριού”, για τη φαντασμαγορική παραγωγή και το πολυσυλλεκτικό line-up. Όμως, τελικά, έφυγα με μια αίσθηση απογοήτευσης – και να γιατί:
1. Περίμενα κάτι πιο ξέγνοιαστο
Είχα ανάγκη από μια καλοκαιρινή, ανάλαφρη γιορτή, με χορό, αγαπημένα τραγούδια και χαλαρή διάθεση. Αντί για αυτό, το show ήταν πολύ θεατρικό, με σκηνοθετημένες κινήσεις και εναλλαγές που με έβγαζαν από το mood. Δεν ήθελα να “παρακολουθήσω παράσταση”, ήθελα να διασκεδάσω.
2. Υπερβολικά πολύπλοκο και “φορτωμένο”
Η Μαρίνα Σάττι πειραματίστηκε πολύ – παραδοσιακά, balkan, trap, pop, reggaeton, πολυφωνίες, χορογραφίες, video art. Όλα αυτά μαζί, αντί να με εντυπωσιάσουν, με κούρασαν. Ένιωσα ότι το σόου προσπαθούσε να είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα και στο τέλος έχασε την αμεσότητά του.
3. Δεν άκουσα τα τραγούδια που ήθελα
Περίμενα να ακούσω τα πιο γνωστά της κομμάτια, να τραγουδήσω μαζί της, να νιώσω αυτή τη συλλογική ενέργεια που έχουν τα “best of” live. Η setlist όμως είχε πολλά νέα, πειραματικά κομμάτια, και λιγότερο τα hits που με έκαναν να τη λατρέψω.
4. Υπερπαραγωγή χωρίς αυθορμητισμό
Η παραγωγή ήταν εντυπωσιακή και άψογη τεχνικά, αλλά μου έλειψε το αυθόρμητο, το “ζωντανό” που κάνει μια συναυλία αξέχαστη. Όλα ήταν τόσο προσεγμένα, που ένιωσα ότι χάθηκε η επαφή με το κοινό.
Ίσως για κάποιους η βραδιά να ήταν ξεχωριστή. Εγώ όμως ένιωσα ότι η Μαρίνα Σάττι, στην προσπάθειά της να παρουσιάσει κάτι καινούργιο και φιλόδοξο, απομακρύνθηκε από αυτό που περίμενα: μια αληθινή, καλοκαιρινή pop γιορτή, με χαρά, τραγούδι και ελευθερία.