NewsEdit Συγκλονιστικές στιγμές εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι του Σαββάτου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος, ο εμβληματικός ιδρυτής της Original 21 και μια από τις τελευταίες αυθεντικές μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, «επέστρεψε» για τελευταία φορά στην Αγιά Σοφιά.
Στη θύρα 40, εκεί όπου συνήθιζε να παρακολουθεί τους αγώνες της αγαπημένης του ΑΕΚ, χιλιάδες φίλοι της ομάδας συγκεντρώθηκαν για να τον αποχαιρετήσουν.
Ο Χατζηχρήστος έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 5 Ιουνίου, σε ηλικία 67 ετών, μετά από μια μακρά και γενναία μάχη με τον καρκίνο. Πάλεψε σιωπηλά και με αξιοπρέπεια – όπως ακριβώς έζησε.
Η ζωή του, μια διαδρομή πίστης και αγάπης
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, με πατρική καταγωγή από την Κοζάνη, ο Δημήτρης μεγάλωσε στην καρδιά της Αθήνας, στη Νεάπολη των Εξαρχείων – ή, όπως του άρεσε να λέει, στα «Παναθήναια». Το 1989, με δική του πρωτοβουλία και με τη στήριξη πολλών ΑΕΚτζήδων, δημιουργήθηκε το ιστορικό «δωματιάκι» της Original 21 στην πλατεία Αργεντινής, πάνω στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Η σχέση του με την ΑΕΚ δεν ήταν απλώς οπαδική· ήταν υπαρξιακή. Δεν έλειψε ποτέ από το πλευρό της ομάδας – ούτε στις ένδοξες μέρες, ούτε στις δύσκολες. Ήταν εκεί, πάντα. Όχι μόνο για να πανηγυρίσει, αλλά –κυρίως– για να πιστέψει όταν οι άλλοι είχαν πάψει να πιστεύουν.
Μια ζωή σε δύο ιστορίες
Τις τελευταίες ημέρες γράφτηκαν πολλά για τον Δημήτρη Χατζηχρήστο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν δύο αφηγήσεις. Δύο προσωπικές καταθέσεις που φωτίζουν τη μοναδικότητά του.
Ο Γιάννης Μπίλιος θυμάται: Στην Καισαριανή του ’99
«Ήταν ένα μουδιασμένο φθινόπωρο, λίγο μετά τον αποκλεισμό από την ΑΙΚ. Στην Καισαριανή, με τον Εθνικό Αστέρα να μας κρατά στο 0-0, η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει. Ανησυχία, απογοήτευση, αμφισβήτηση.
Και τότε, στα 80 λεπτά, κάποιος σηκώθηκε πάνω στο κάγκελο. Έβγαλε το μακό του και με τα χέρια του σκόρπισε όλη την αρνητική ενέργεια στον ουρανό. Το γήπεδο πήρε φωτιά. Σε δέκα λεπτά, η ΑΕΚ είχε σκοράρει τρία γκολ.
Ήταν ο Δημήτρης. Ο άνθρωπος που ήξερε πότε πρέπει να υψωθεί για να τραβήξει και τους άλλους μαζί του.
Τον συνάντησα μετά το ματς. “Με συγκίνησες, ρε φίλε”, του είπα. “Από πότε είχα να σε δω στα κάγκελα;”
Χαμογέλασε. “Γιαννάκη, δεν ήμουν εγώ. Ήταν ο δίδυμος αδερφός μου. Δεν το ξέρεις;”
Αυτό ήταν ο Χατζηχρήστος: Αρχηγός στην κερκίδα, αλλά και ποιητής της πίστης. Όπως έλεγε πάντα:
“Αν δεν αγαπάς την ΑΕΚ στις δύσκολες στιγμές, τότε δεν την αγαπάς πραγματικά.”»
Ο Παντελής Θαλασσινός: Ένα τραγούδι στη Λισσαβώνα
«Βρέθηκα στη Λισαβόνα κατά τύχη. Εκείνος όμως ήταν εκεί γιατί δεν μπορούσε να είναι πουθενά αλλού.
Καθόταν μόνος, μακριά. Και άρχισε να τραγουδά. Δυνατά. Χωρίς σταματημό. Μια φωνή μέσα στ’ αυτιά μου, γεμάτη πίστη, χωρίς ίχνος βωμολοχίας. Τραγουδούσε μόνο, ακατάπαυστα, λες και είχε ορκιστεί να μην αφήσει το παιχνίδι να πεθάνει χωρίς τιμή.
Στην αρχή εκνευρίστηκα. Στο μισάωρο το συνήθισα. Στη μία ώρα έκλαιγα. Δεν τραγούδησα ποτέ δύο ώρες στη ζωή μου. Εκείνος το έκανε. Για την ΑΕΚ. Για όλους μας.»
Ένας κόσμος λιγότερο ρομαντικός χωρίς αυτόν
Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος δεν ήταν απλώς ένας οπαδός. Ήταν σύμβολο πίστης, αξιοπρέπειας και αφοσίωσης. Ο τελευταίος μιας γενιάς που αγάπησε το ποδόσφαιρο και τις ομάδες όχι για τους τίτλους, αλλά για όσα τις έκαναν ξεχωριστές. Και κυρίως, για όσα εκπροσωπούσαν.
Το Σάββατο, χιλιάδες Ενωσίτες τον αποχαιρέτησαν στο νέο σπίτι της ΑΕΚ. Εκεί που η φωνή του θα συνεχίσει, με κάποιον τρόπο, να ακούγεται. Στη θύρα 40. Στη νύχτα της Λισαβόνας. Στα κάγκελα της Καισαριανής.
Ένας ρομαντικός λιγότερος. Αλλά και μια ιστορία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ.