NewsEdit Από τότε που ο Τζο Μπάιντεν διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη, κυκλοφορούν δύο βασικές θεωρίες συνωμοσίας.
του Ravi Parikh*
Η πρώτη είναι ότι το επιτελείο του Μπάιντεν παραμέλησε τις εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν. Κάποιοι ειδικοί υποστήριξαν ότι αν ο τέως πρόεδρος έκανε συχνά τεστ PSA, ο καρκίνος θα είχε εντοπιστεί εγκαίρως. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν να πουν ότι ο Μπάιντεν σκοπίμως απέφευγε τις εξετάσεις ώστε να μην αποκαλυφθούν τα προβλήματα υγείας που είχε.
Η δεύτερη θεωρία συνωμοσίας συνδέει τη διάγνωση με την κακή εμφάνιση του Μπάιντεν στο ντιμπέιτ του Ιουνίου του 2024. Κάποιοι υπαινίχθηκαν ότι ο καρκίνος εξηγεί την κατάπτωσή του, τις εναλλαγές τής ενεργητικότητάς του, ακόμη και τη μείωση των δημοσίων εμφανίσεών του.
Ως ογκολόγος που ειδικεύομαι στο τέταρτο στάδιο του καρκίνου του προστάτη, βρίσκω αυτές τις θεωρίες επικίνδυνες. Κι αυτό, επειδή στιγματίζουν ακόμη περισσότερο τους ασθενείς που επιβιώνουν με καρκίνο στο τέταρτο στάδιο.
Για τους αρχάριους, δεν βοηθάει να διατυπώνουμε υποθέσεις για το πόσον καιρό έχει ο Μπάιντεν τον καρκίνο ή για το αν οι εξετάσεις PSA θα τον είχαν προλάβει. Γιατί; Επειδή ούτε η διάγνωση αλλάζει ούτε ο τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος. Ίσως πράγματι να είχε εντοπιστεί ο καρκίνος από μια εξέταση PSA. Όμως η ιατρική πρακτική είναι να αποφεύγονται οι εξετάσεις PSA για τους άνω των 70 ετών, πολύ περισσότερο για έναν 82χρονο, τόσο επειδή υπάρχει αυξημένος κίνδυνος λανθασμένης διάγνωσης όσο και επειδή η επεμβατική βιοψία μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Είναι επίσης πιθανό ο καρκίνος του Μπάιντεν να αναπτύχθηκε μεταξύ εξετάσεων. Παρόλο λοιπόν που η υγεία ενός Προέδρου είναι κάτι που εμπνέει ανησυχία, δεν υπάρχει λόγος ένας ασθενής να αισθάνεται ένοχος για έναν καρκίνο που δεν εντοπίστηκε.
Επιπλέον, είναι απίθανο ο καρκίνος του τέως Προέδρου να συνέβαλε σε οποιαδήποτε γνωστική δυσλειτουργία. Ο καρκίνος του προστάτη δεν μεταδίδεται σχεδόν ποτέ στον εγκέφαλο και το επιτελείο του Μπάιντεν βεβαιώνει ότι ήταν σε γενικές γραμμές ασυμπτωτικός.
Σε όλη μου τη σταδιοδρομία, είχα εκατοντάδες ασθενείς με καρκίνο του προστάτη στο τέταρτο στάδιο. Είναι ανίατος, αλλά αντιμετωπίσιμος. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να αντιμετωπίζουμε συμπτώματα όπως πόνος στα κόκαλα από μεταστάσεις, ουρολογικά θέματα ή απώλεια βάρους. Το δεύτερο είναι να συζητάμε τους στόχους: πόσο επιθετικοί πρέπει να είμαστε, ποιες είναι οι προτεραιότητες του ασθενούς, τι θυσίες είναι διατεθειμένος να κάνει στην ποιότητα της ζωής του. Το τρίτο είναι να συζητάμε τις επιλογές που έχουμε. Και το τέταρτο είναι η συζήτηση της ζωής με τον καρκίνο. Πολλοί ασθενείς με καρκίνο του προστάτη κινδυνεύουν περισσότερο από την καρδιά τους ή από διαβήτη, παρά από τον ίδιο τον καρκίνο.
Κάτι ακόμη: ναι, συζητάμε και τη γνωστική λειτουργία. Η πιο διαδεδομένη θεραπεία για τον καρκίνο του προστάτη, η θεραπεία ανδρικής καταστολής (ADT), μπορεί να την επηρεάσει. Αν κάποιος έχει τέτοια θέματα, τα λαμβάνουμε υπόψη όταν προτείνουμε μια θεραπεία. Στον βαθμό όμως που ένας ασθενής δεν έχει προχωρημένη άνοια, η θεραπεία δεν αλλάζει.
Η συζήτηση γύρω από την πρόληψη και την πρόγνωση με αφορμή την είδηση για τον Μπάιντεν δεν κάνει καλό στους ασθενείς που ζουν με μεταστατικό καρκίνο του προστάτη, γιατί διαιωνίζει τον επιζήμιο μύθο ότι επίκειται ο θάνατός τους ή η αναπηρία τους. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική απομόνωση, σε διακρίσεις στον χώρο εργασίας και σε ψυχολογική πίεση.
(*) O Ravi Parikh είναι ογκολόγος στο Winship Cancer Institute του πανεπιστημίου Emory
(Πηγή: Washington Post)