Έλλη Στάη: “Το «έπαιξα άντρας» για να σταθώ στην τηλεόραση” – Οι αλήθειες πίσω από τα φώτα

Στην πρόσφατη εμφάνισή της στην εκπομπή «Καλύτερα Δε Γίνεται» της Ναταλίας Γερμανού, η Έλλη Στάη άνοιξε ένα παράθυρο στο παρασκήνιο της ελληνικής τηλεόρασης, που σπάνια φωτίζεται με τόσο αφοπλιστικό τρόπο.

Με αποκαλύψεις για την πολυσυζητημένη συνεργασία της με τον Νίκο Ευαγγελάτο, και με λόγο αιχμηρό για τις διαχρονικές ανισότητες στο τηλεοπτικό τοπίο, η «σιδηρά κυρία» της ενημέρωσης ξαναγράφει το προσωπικό της ημερολόγιο, αυτή τη φορά όχι με δελτία ειδήσεων, αλλά με βιώματα.

«Ένας μήνας εφιάλτης» με τον Ευαγγελάτο

Η τηλεοπτική σύμπραξη Στάη-Ευαγγελάτου στον ΑΝΤ1, πίσω στο 2006, είχε προαναγγελθεί ως μεγάλη δημοσιογραφική ένωση. Όπως αποδείχθηκε όμως, το αποτέλεσμα υπήρξε κάθε άλλο παρά δημιουργικό. «Αν τα ντουέτα δεν έχουν χημεία, καλό είναι να μην τα εκβιάζουμε», είπε, περιγράφοντας τη σύντομη εκείνη συνεργασία ως «εκβιαστικό ντουέτο» και «εφιάλτη». Δεν μάσησε τα λόγια της. Δεν χάιδεψε αυτιά. «Ήταν εφιάλτης νομίζω και για εκείνον», τόνισε με νόημα.

Η τοποθέτησή της δεν αφορούσε απλώς ένα επαγγελματικό ναυάγιο. Ανέδειξε τις δομικές αδυναμίες ενός συστήματος που αναζητά πρόσωπα-βιτρίνες αλλά αγνοεί τις συνθήκες συνεργασίας. Πίσω από τις κάμερες, το βάρος των εγώ, η έλλειψη συντονισμού και ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο του λόγου, καταλήγουν συχνά σε συγκρούσεις μετωπικές.

Η «υποχρέωση» να φερθείς σαν άνδρας

Πολύ πέρα όμως από το παρελθόν μιας αποτυχημένης σύμπραξης, η Στάη βούτηξε βαθιά σε μια θεμελιώδη συστημική αδικία: τον έμφυλο ρόλο στην τηλεόραση. Παραδέχθηκε ότι για να σταθεί, να ακουστεί και να αναγνωριστεί, χρειάστηκε να «το παίξει άνδρας». Σαν να ήταν υποχρέωση – ένα κόστος εισόδου στον δημόσιο λόγο που επιβαρύνει μόνο τις γυναίκες. Όπως επεσήμανε, «το ανδροκρατούμενο ήταν στις θέσεις κλειδιά, ειδικά στον πολιτικό σχολιασμό και τη διεύθυνση».

Η φράση της είναι πολιτική δήλωση. Ενός κλάδου που επαίρεται για την πρόοδό του, αλλά όπου ακόμη, πολλές γυναίκες πρέπει να αναμετρώνται με προκαταλήψεις, σιωπηρούς αποκλεισμούς και ένα άτυπο ηλικιακό ρολόι που χτυπάει πολύ πιο δυνατά για τις ίδιες.

Ηλικία, εικόνα και το αόρατο όριο των 60

«Αν μια γυναίκα είναι 60 ετών, θα σπεύσουν όλοι να πουν ότι είναι εκτός αγοράς. Για τον αντίστοιχο άνδρα; Κανείς». Αυτή η πρόταση συνοψίζει μια από τις πιο πικρές αλήθειες της τηλεοπτικής – και όχι μόνο – πραγματικότητας. Η Έλλη Στάη δεν διστάζει να καταγγείλει αυτόν τον ύπουλο αποκλεισμό. Πίσω από το lifestyle και τα εντυπωσιακά πλατό, η αγορά εργασίας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως “ημερομηνία λήξης”.

Από την Άντζελα Δημητρίου στο «Ράδιο Αρβύλα»

Η συζήτηση δεν έμεινε μόνο στα σοβαρά. Περιπλανήθηκε και σε στιγμές τηλεοπτικής μνήμης με χιούμορ και παρεξηγήσεις. Η περίφημη συνέντευξη στην Άντζελα Δημητρίου, που έγινε αντικείμενο σάτιρας από τους «Ράδιο Αρβύλα», σχολιάστηκε ξανά. «Η συνέντευξη κύλησε ομαλά. Η φασαρία έγινε από το σχόλιο της εκπομπής». Ξεκαθαρίζει τα πράγματα, αλλά και υπενθυμίζει πόσο εύκολα η τηλεόραση γίνεται θύμα του ίδιου του εαυτού της – όταν επιλέγει εντυπωσιασμό αντί ουσίας.

Οικογένεια, συγκίνηση και παρακαταθήκη

Η κουβέντα έκλεισε με συναίσθημα. Η Στάη μίλησε για τον γιο της, Μάρκο Κατσίμη, και τα εγγόνια της. Η οικογένεια, είπε, παραμένει πυξίδα και καταφύγιο. Μια δήλωση σχεδόν απολογιστική, από μια γυναίκα που βίωσε την πίεση της δημόσιας έκθεσης σε εποχές λιγότερο δεκτικές στην πολυπλοκότητα των ρόλων.