Έλλη Πετρίδη Βασιλεία, Ελβετία. Πόλη των τραπεζών, των φαρμακευτικών κολοσσών και των αληθινά διαβολικών ρολογιών. Και μέσα σ’ αυτόν τον καθωσπρεπισμό με τις σοκολάτες και τις σημαίες της αυστηρής, ντεμέκ, ουδετερότητας, πέφτει η ελληνική αποστολή σαν φλεγόμενος μετεωρίτης εθνικής υπερηφάνειας με μυρωδιά λιβανιού και άφθονο glitter.
Στο επίκεντρο του τσίρκου, η Klavdia. Μια φιγούρα «Αστερομάτα» με σημαία κι αυτή στα χέρια, που μοιάζει να πιστεύει ακόμη πως ένα τραγούδι μπορεί να νικήσει τη γεωπολιτική ψήφο και την σκανδιναβική mafia των γιλέκων με παγιέτες.
Μαζί της, ο Φωκάς Ευαγγελινός, άνθρωπος με εμπειρία στην τέχνη του οπτικού ψευδαισθησιασμού, που ξέρει πότε να σηκώσει ένα μαντήλι και να το κάνει πυροτέχνημα. Η Ελλάδα ποντάρει σε εφέ, συναίσθημα και λίγο αρχέγονο πάθος—σαν να ρίχνεις το τελευταίο σου ευρώ σε μια ρουλέτα που γυρνάει από το 1956.
Το κοινό; Μια πανσπερμία Ευρωπαίων με αναμνήσεις από ABBA, Lordi και εκείνο το τρανσέξουαλ φάντασμα με το μουστάκι. Η Klavdia έχει μία αποστολή: να ραγίσει αυτό το φανταχτερό προσωπείο της Eurovision και να αφήσει μέσα λίγη Μεσόγειο. Θα τα καταφέρει;
Πιθανόν όχι. Αλλά στο κάτω-κάτω, όπως και στο Λας Βέγκας, δεν έρχεσαι εδώ για να νικήσεις. Έρχεσαι για να καείς θεαματικά. Και η Klavdia δείχνει έτοιμη να το κάνει με στιλ.
Εσείς, τελικά, θα παραγγείλετε πίτσα ή σουβλάκι;