Εμείς λοιπόν.
Οι άνθρωποι που γράφουμε, αυτοί εννοώ «εμείς». Στα ΜΜΕ ντε. Αυτοί οι «εμείς».
Που προσέχουμε και την άνω τελεία (εμένα αγαπημένες μου), γιατί αν ξεφύγει στη λάθος μεριά μπορεί να πληγεί το Μέσον.
Ας πληγεί, θα πεις εσύ.
ΕΣΥ, όμως, δεν θα με πληρώσεις αύριο, ούτε θα βγάλεις Μέσον. Σωστά; Σωστότατα.
Εμείς, του κειμένου οι εκδρομείς· όχι και τόσο εκδρομείς, ακροβάτες μάλλον, ισορροπιστές, πενήντα πορτοκάλια στο ένα χέρι, μια καυτή πατάτα στο άλλο. Κι εσύ απέναντι να μας κρίνεις. Εκ του ασφαλούς σχετικά.
Εμείς, που παλεύουμε να κάνουμε τα κείμενα σταυροβελονιά για να πουν αυτό που πρέπει, χωρίς να το πουν ακριβώς, να το πουν περίπου, ή και πιο περίπου, εντελώς περίπου, εμείς που δεν είμαστε όλοι ίδιοι, που μιλάμε μεταξύ μας κάθε πρωί και κάθε πρωί λέμε περίπου το ίδιο: Σκατά κι απόσκατα, να το βελτιώσουμε έστω λίγο; Ας το παλέψουμε.
Εμείς, που ξέρουμε πολλά και λέμε λίγα, αντί να ξέρουμε λίγα και να λέμε πολλά· εμείς.
Εμείς που θέλουμε σε μέρες σαν αυτήν να σκίσουμε τα μυαλά μας, να μπούμε στη θάλασσα με τα λάπτοπ μας, να πνιγούμε όλοι μαζί, να μας ξεβράσει απέναντι, ό,τι κι αν είναι το απέναντι.
Εμείς.
«Σταμάτα, πάντα σκατά ήταν, παλεύουμε να το κάνουμε λίγο καλύτερο». Κάθε πρωί το ίδιο τηλεφώνημα, η ίδια κουβέντα, κάθε πρωί «γράψε Μαρία». Και κάθε φορά η ίδια έκπληξη: «το έβαλε»
Ναι, το έβαλε. Επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ίσως και οι περισσότεροι να μην είμαστε.
Εμείς.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook