Μια συγκλονιστική περιγραφή του τροχαίου που κόντεψε να τον οδηγήσει στο θάνατο, πριν 48 χρόνια, κάνει, με ανάρτησή του στο Face Book ο Θέμης Ανδρεάδης.
‘‘Οι τελευταίες φωτογραφίες του ”
Εδώ, είναι το περιοδικό ‘’Φαντάζιο’’ που με έχει εξώφυλλο και κάτω απο την φωτογραφία μου γράφει ‘’οι τελευταίες φωτογραφίες του πρίν απο το φοβερό δυστύχημα’’…
Μετά απο 48 χρόνια -επειδή με ρωτάτε συνέχεια τι έγινε- αποφάσισα σήμερα λοιπόν, να σας διηγηθώ δημόσια, τι μου συνέβη μερικές ημέρες μετά απο αυτήν την φωτογράφηση που έγινε στα μέσα του Ιουλίου του 1975.
Τότε, τραγουδούσα στην μπουάτ ‘’Ρήγας’’ στη Πλάκα μαζί με την Δήμητρα Γαλάνη.
Σε ένα Δευτεριάτικο ρεπό με είχαν κλείσει να τραγουδήσω με την ορχήστρα μου σε ένα κέντρο διασκέδασης στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Δευτέρα 28 Ιουλίου το πρωΐ πετούσαμε για το Ηράκλειο.
Μας είχαν κλείσει για να διανυκτερεύσουμε σε ένα ‘’μπαγκαλόουζ’’ στα περίχωρα του Ηρακλείου. Φτάσαμε εκεί το μεσημεράκι και πήγαμε στα δωμάτια μας. Κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα και ανοίγω και βλέπω τον -παιδικό μου φίλο που μεγαλώσαμε μαζί στην Καλλιθέα- τον Μάικ Λαμάρ κατά κόσμο Μάκη Μαντζαβίνο, ο οποίος ήταν ταχυδακτυλουργός και εργαζόταν μαζί με τον πατέρα του, σε κάποιο αναψυκτήριο της περιοχής. Έμαθε οτι θα πήγαινα εκεί και ήρθε να με βρεί.
Αφου είπαμε τα δικά μας τον ρώτησα άν υπάρχει κάποια ταβέρνα να πάμε να φάμε. Αυτός ήξερε μία που είχε φρέσκα ψάρια και καλέσαμε ένα ταξί να μας πάει μαζί και μέ τον μπασίστα μου τον Νίκο τον Μητσόπουλο.. Ηταν αρκετα μακρυά. Στην πόλη.
Μπαίνοντας στην ταβέρνα, σε μιά γωνιά μόνος του, έτρωγε ένας τύπος ο οποίος με το που τον είδα μου προξένησε μεγάλη αποστροφή. Δυστυχώς, ήταν γνωστός του Λαμάρ και με μεγάλη επιμονή λόγω του ότι κολακεύτηκε σφόδρα που με γνώρισε, μας επέβαλε κυριολεκτικά να καθήσουμε μαζί του.Τέλος πάντων, φάγαμε και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε αλλά αυτός επέμενε να μας πάει με το αυτοκίνητό του εκεί που μέναμε. Απόλυτα φορτικός. Του είπα ευχαριστώ αλλά περιμένει το ταξί μας απ’ έξω, αυτός ανένδοτος πήγε και πλήρωσε το ταξί και επέμενε να μας πάει.Το αυτοκίνητό του ήταν ένα κωλο οτομπιάνκι τριθέσιο και εγώ απο ένστικτο θέλεις, πήγα να καθίσω πίσω. Όχι, λέει, θα καθίσει ένας Θέμης Ανδρεάδης πίσω;;; Μπροστά!Τι να κάνω… κάθισα μπροστά στη θέση του συνοδηγού.
Τότε δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας. Στην διαδρομή αυτός ο μαλάκας σταματούσε στο δρόμο όπου έβλεπε κόσμο ή κορίτσια και φώναζε ‘’ξέρετε ποιόν έχω μαζί μου’’ και τέτοια άθλια…
Μιλάμε για μεγάλο μαλάκα. Εμείς και εγώ συγκεκριμένα είχαμε τρελαθεί με τον μαλάκα. Βρε προχώρα του λέγαμε, και αυτός οδηγούσε και με ένα χαζοχαρούμενο ύφος κοίταζε κι εμένα…
Βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο και ήταν σούρουπο.Τότε ξαφνικά πριν προλάβω να αντιληφθώ τίποτα, ένα πολύ δυνατό χτύπημα και… ΣΚΟΤΑΔΙ…
Όταν μετά απο 25 μέρες που ήμουν σε θάλαμο ανανήψεως καθώς είχα πάρει τον δρόμο για το Μεγάλο Θάμπος και κατόπιν στην εντατική του πρώην ‘’Ρυθμιστικού’’ -‘’Γεννηματάς’’ σήμερα, -καθότι ο καλός Θεούλης αποφάσισε να με στείλει πίσω- όπου με έφεραν με έκτακτη πτήση απο την Κρήτη, ξύπνησα με το χέρι του αείμνηστου πατέρα μου, -τον οποίον είχα αφήσει με μαύρα μαλλιά και τον είδα όταν ξύπνησα με κάτασπρα- και είδα ‘οτι βρισκόμουν σε μιά πολύ άσχημη κατάσταση… Ρωτησα τι έγινε… Λοιπόν, καθώς πηγαίναμε στο δρόμο, μιά γιαγιά μαυροφορεμένη αντί να περάσει τον δρόμο απο την υπόγεια διάβαση προσπάθησε να τον διασχίσει απο πάνω κι έτσι ο μαλάκας μη προσέχοντας τον δρόμο γιατί κοίταζε συνέχεια εμένα, την παρέσυρε με ταχύτητα μεγάλη και την έφερε διαμελίζοντάς την στο παρμπρίζ -που σημειωτέον τα τζάμια δεν γίνονταν ρύζι αλλά τρίπλεξ πολύ επικίνδυνα – πάνω μου…
Βαρύτατη εγκεφαλική διάσειση -μια εβδομάδα σε θάλαμο ανάνηψης- μου τρύπησε κυριολεκτικά το αριστερό μου μάτι -όπου έκανα τρείς εγχειρήσεις την μία στην Ζυρίχη, και που ποτέ δεν επανήλθε στην προτέρα κατάστασή του με 3/10 όρασης- με σπασμένα ιγμόρια-μύτη , κομμένο το πάνω δεξί μέρος του χείλος μου όπου μου έγιναν τρείς πλαστικές επεμβάσεις, πολλά σπασμένα δόντια, κάταγμα στην κάτω δεξιά γνάθο και ένα μεγάλο γυαλί καρφωμένο 2 πόντους πάνω απο την καρωτίδα μου…
Παιζόταν αν θα ζήσω.
Αυτά…
Ακόμα, 48 χρόνια σήμερα, ακόμα ταλαιπωρούμαι και κάθε φορά που αναφέρομαι σ ́αυτό, συννεφιάζω…Αποφεύγω να το διηγηθώ.
Το ταξίδι για το επέκεινα, πριν την είσοδό μου στο Μεγάλο Θάμπος, δεν -ευτυχώς- ολοκληρώθηκε… Επέζησα.
Σημειωτέον ότι κανείς απο τους υπόλοιπους επιβάτες δεν έπαθε απολύτως τίποτα.
Η αγάπη μου για την Ζωή και το Πάθος μου για το τραγούδι με έκαναν μετά απο δυόμισυ μήνες να αποκαταστήσω σε μεγάλο μέρος την εμφάνισή μου και τον Οκτώβριο του ’75, να αρχίσω τις εμφανίσεις μου στο πλευρό της Βίκυς Μοσχολιού και να μπώ παράλληλα στο στούντιο για την ηχογράφηση του δίσκου μου ‘’ο πρωταθλητής’’
Το κλού της υπόθεσης το άφησα για το τέλος.
Όπως μου είπαν οταν ρώτησα μετά, ποιός και τι ήταν αυτός ο μαλάκας, τι επάγγελμα έκανε νομίζετε;;;
Γραφείο Τελετών… Νεκροθάφτης!!!
Επιδίωξε να με συναντήσει όταν έγινα καλά, αλλά του διαμήνυσα ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ άλλοτε, στην ζωή μου.
Ηταν τελικά, ναι, οι τελευταίες φωτογραφίες που φωτογραφιζόμουν αρτιμελής, στο περιοδικό ‘’Φαντάζιο’’ τον Ιούλιο του 1975.
Υ.Γ Μιά περίεργη συγκυρία με θέλει να έχω άσχημα συμβάντα πάντα τον μήνα Ιούλιο.
Αυτό έγινε στις 28 Ιουλίου του ’75.
Τον Ιούλιο του ’81, 28 πάλι του μηνός έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 59 χρονών απο την επάρατο.
Τον Ιούλιο 28 (!) πάλι του 2012 παραλίγο να χάσω κι εγώ την ζωή μου απο την επάρατο…
Ευτυχώς για μιά ακόμη φορά την σκαπούλαρα.
Φαίνεται, πως μ΄αγαπάει ο Θεούλης!
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook