Το πρώτο πράγμα που μου ήλθε το μυαλό διαβάζοντας την περιγραφή της σύλληψης της Εύας Καϊλή και των συγγενών της στις Βρυξέλλες ήταν η σκηνή από την τηλεοπτική σειρά Ozark όπου η οικογένεια Μπέρντι επιχειρεί να κρύψει εκατοντάδες δεσμίδες δολαρίων σε πατώματα, τοίχους και ταβάνια για να μην πιαστούν με τη γίδα στην πλάτη.
Να θυμίσω σε όσους έχουν ξεχάσει ή δεν έχουν παρακολουθήσει την αριστουργηματική σειρά, ότι το Ozark είναι ένα βλαχοαμερικάνικο θέρετρο κοντά σε μία λίμνη, στο οποίο έχει καταφύγει ένα ζεύγος, με τα παιδιά του, από το Σικάγο, για να ξεκινήσει μία νέα ζωή ξεφεύγοντας από τα “φαντάσματα” του παρελθόντος. Τους βλέπουμε να πέφτουν από πρόβλημα σε πρόβλημα και από παρασπονδία σε παρανομία όταν για να “καθαρίσουν” το προηγούμενο μπλέξιμο αναγκάζονται να στήσουν ένα πλυντήριο μαύρου χρήματος και μετά ένα καζίνο και αργότερα μια επιχείρηση Real Estate και διαρκώς να ξαπλένουν όλο και περισσότερο μαύρο χρήμα μέχρι που πέφτουν στα νύχια ενός καρτέλ ναρκωτικών αλλά και στα “ραντάρ” του FBI…
Μέσα σε αυτή την κόλαση διαφθοράς που πολύ σύντομα γίνεται και λουτρό αίματος, η σύζυγος, Γουέντι Μπέρντι εμπλέκεται και με το πολιτικό lobbying ενώ αποκτά και η ίδια πολιτικές φιλοδοξίες…
Το Ozark πέρα από μια απολαυστική σειρά γεμάτη σασπένς, με εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και δυνατές ερμηνείες αποτελεί μία κοινωνιολογική και πολιτική πραγματεία για τη διαφθορά των μεσοστρωμάτων της Δύσης όπου κανονικοί άνθρωποι, σοβαροί, οικογενειάρχες, αξιοσέβαστοι και αξιαγάπητοι μετατρέπονται σε αρχιεγκληματίες και που με λίγη τύχη θα μπορούσαν να γίνουν γερουσιαστές, πρόεδροι, πρωθυπουργοί ενώ με το παραμικρό στραβοπάτημα να βρεθούν -στην καλύτερη περίπτωση- σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας και -στην χειρότερη- τσιμεντωμένοι στον πάτο μίας λίμνης…
Το «σύνδρομο Ozark» δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο στη Δύση αλλά και στην Ελλάδα. Το βλέπουμε να ανθεί στη χαζοχαρούμενη δεκαετία του ’90 όταν στο όνομα του εκσυγχρονισμού, της αλλοτριωμένης σοσιαλδημοκρατίας, του επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμού και της παθογένειας του lifestyle διάφοροι… φαρμακοποιοί μεταβλήθηκαν σε “στρατηγούς” ακουμπώντας δεσμίδες χαρτονομίσματα στα ταμεία του κόμματός τους ενώ άλλοι ουτιδανοί τσέπωναν προμήθειες από εξοπλιστικά και δεν έμπαιναν καν στον κόπο να τα ξεπλύνουν…
Άνθρωποι που δεν είχαν δουλέψει ποτέ και όπως λέει ο λαός “μύριζε το χνώτο τους από την αφαγιά” βρέθηκαν μέσα σε μία νύχτα με Καγιέν και επαύλεις με Ινδούς υπηρέτες, με σπίτια στο Μονακό και στη Νέα Υόρκη και στα ένδοξα Παρίσια, να κάνουν παρέα με παλιούς ολιγάρχες και κοτζαμπάσηδες…
Κάποιοι μπήκαν ως αλεξιπτωτιστές στην πολιτική σκηνή ενώ άλλοι -πιο σοφοί- έβγαιναν από την πίσω πόρτα πριν γίνουν τσακωτοί.
Και αλλού γίνονται αυτά. Είναι βέβαιο. Βέβαιο όμως είναι επίσης ότι αλλού λειτουργούν τόσο οι διωκτικές αρχές όσο και η Δικαιοσύνη. Τουλάχιστον όταν τα πράγματα ξεφεύγουν. Οταν ξεπερνιέται ένα όριο…
Στην Ελλάδα όχι απλώς δεν λειτουργεί τίποτα από τα δύο έστω και για τα μάτια του κόσμου αλλά ισχυρές είναι οι ενδείξεις συμμετοχής ή συνειδητής αδράνειας. Κάτι που φάνηκε τόσο στην υπόθεση Siemens, όσο και στην υπόθεση Novartis αλλά και στο σκάνδαλο Pfizer που και αυτό βρίσκεται στο στόχαστρο των εισαγγελικών αρχών των Βρυξελλών.
Εκείνο που δεν έχει συμβεί πουθενά αλλού παρά μόνο στην Ελλάδα είναι το να αποδεικνύεται ότι παρακολουθούνται υπουργοί, πολιτικοί, στρατηγοί, να ΜΗΝ διαψεύδονται και όμως να μην ενοχλούνται οι παρακολουθούμενοι, να μην παρεμβαίνει κανείς εισαγγελέας, να μην ανοίγει μύτη.
Αυτό ούτε οι σεναριογράφοι του Ozark ή του Breaking Bad ή του Narcos δεν θα μπορούσαν ποτέ να σκεφτούν. Αλλά και να το σκεφτόντουσαν, ένα τέτοιο σενάριο μάλλον θα έτρωγε πόρτα από το Netflix. Ως υπερβολικό και μη πιστευτό!