Το Bloomberg δεν το λες και φιλοπουτινικό. Δεν το λες και αντισυστημικό και, σίγουρα, δεν πήρε ποτέ θέση στην «λάθος πλευρά της ιστορίας».
Μετά από 100 και πλέον ημέρες πολέμου όμως επί ευρωπαϊκού εδάφους θέτει το ερώτημα τι ακριβώς έκανε, τι κάνει και τι ζητά η Δύση στην Ουκρανία. Και απαντά πως οι πολιτικές ελίτ των ΗΠΑ και της Ευρώπης βρήκαν στην εισβολή του Πούτιν την μεγάλη ευκαιρία να ανασυνθέσουν μια πλασματικά ενωτική και οραματική ταυτότητα για την κατακερματισμένη Δύση τζογάροντας με τις ζωές τόσο των Ουκρανών, όσο και με των μη προνομιούχων υπολοίπων κατοίκων αυτού του πλανήτη: Παίρνοντας την μία επικίνδυνη απόφαση μετά την άλλη στο όνομα της δυτικής ηγεμονίας και θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την αποτροπή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής.
Η ανάγνωση αυτή δεν είναι άτοπη εάν σκεφτεί κανείς που βρίσκονταν οι δυτικές δυνάμεις μόλις λίγους μήνες πριν από την εισβολή στην Ουκρανία. Η Γερμανία, ο μικρός ευρωπαίος «ηγεμών» που σήμερα επαναστρατιωτικοποιείται, έκανε χρυσές business με την Μόσχα και οι διμερείς σχέσεις με την Ρωσία είχαν φθάσει στο απόγειό τους. Η Πολωνία, ο σημερινός σημαιοφόρος του άξονα του «ελεύθερου κόσμου» κατά της Μόσχας, έκανε επίδειξη αυταρχικής έως ολοκληρωτικής διακυβέρνησης και αντιμετώπιζε κυρώσεις από τους ίδιους τους ευρωπαίους εταίρους της. H Βρετανία κυβερνάτο- και κυβερνάται – από έναν αμφιλεγόμενο ευρωσκεπτικιστή. Η Αμερική, διαλυμένη από τον τραμπισμό, την δραματική διαχείριση της πανδημίας και μια στρατιωτική ήττα-σοκ στο Αφγανιστάν, είχε φθάσει να φλερτάρει με νέο εμφύλιο. Και ο γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν δήλωνε ότι το ΝΑΤΟ είναι «εγκεφαλικά νεκρό».
Κατά έναν μαγικό τρόπο, με την ρωσική επίθεση στην Ουκρανία όλα αυτά τα βαθιά ρήγματα εξαφανίστηκαν.
Η υπαρξιακή κρίση της Δύσης κηρύχθηκε ακαριαία λήξασα από την ελίτ της πολιτικής και της δημοσιογραφίας (επίσης της Δύσης).
Πως συντελέστηκε το θαύμα; Κατά το Bloomberg και πάλι, κυριάρχησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης: Η «δυτική ενότητα» και η ανάσταση του «ελεύθερου κόσμου» ήταν το ιδανικό όχημα για την αποκατάσταση της εικόνας ισχύος και ηγεμονίας της Δύσης. Και το βασικό εργαλείο γι αυτή την αποκατάσταση έγιναν οι κυρώσεις κατά της Μόσχας – κυρώσεις, όμως, που τρεις μήνες μετά την έναρξη του πολέμου δεν έχουν κλονίσει την οικονομία της Ρωσίας, δεν έχουν σώσει τον ουκρανικό λαό και, αντιθέτως, εκθέτουν δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη στην απειλή του στασιμοπληθωρισμού, της επισιτιστικής κρίσης, ακόμη και του λιμού.
Στην πραγματικότητα, εξ αρχής του πολέμου η Δύση είχε μόνον δύο επιλογές: Είτε την ολοκληρωτική υποστήριξη της ουκρανικής αντίστασης με ασφυκτικές κυρώσεις που θα έκοβαν ακόμη και την τελευταία δίοδο χρηματοδότησης της πολεμικής μηχανής του Πούτιν, είτε την ανάληψη πρωτοβουλίας που θα έφερνε τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα τους έδινε κίνητρα λύσης και εξόδου από το πολεμικό θέατρο.
Το πρώτο σενάριο ήταν, επίσης εξ αρχής, ανέφικτο. Χώρες που εξαρτώνται σχεδόν ολοκληρωτικά από την Ρωσία όχι μόνον για τις ενεργειακές αλλά και για τις διατροφικές τους ανάγκες δεν μπορούν να κόψουν κάθε οικονομικό δίαυλο μέσα σε μια νύχτα – δεν το έκανε ούτε καν η Γερμανία. Επιπλέον, παρά τις ρητορικές εξάρσεις, ελάχιστοι ήταν οι πρόθυμοι σ’ αυτόν τον κόσμο που θα έρχονταν σε ευθεία σύγκρουση με μια πυρηνική δύναμη.
Το δεύτερο σενάριο βγήκε εκτός κάδρου στο όνομα του «ελεύθερου κόσμου» – η σωστή πλευρά της ιστορίας δεν συνομιλεί με τον δικτάτορα. Το αποτέλεσμα για την Ουκρανία είναι να έχει αφεθεί περίπου στην τύχη της. Δεν παίρνει από την Δύση ούτε τα βαριά επιθετικά όπλα που ζητά για να αναμετρηθεί στα ίσα με την Ρωσία, αλλά δεν παίρνει ούτε επαρκή κίνητρα και στήριξη για να αναζητήσει διπλωματική λύση.
Το παγκόσμιο δια ταύτα είναι, επίσης κατά το Bloomberg, ένα πλανητικό ψυχόδραμα: Μια μικρή, αλλά ισχυρή πολιτική ελίτ επιχειρεί να υπερβεί την κρίση ταυτότητας της Δύσης πλειοδοτώντας ρητορικά τόσο ως προς την βούλησή της, όσο και ως προς την πραγματική δυνατότητά της να αντιπαρατεθεί με την Ρωσία. Πίσω της βρίσκεται μια εύθραυστη συμμαχία χωρών με εσωτερικούς διχασμούς και αντικρουόμενα συμφέροντα, και μια στρατιά από θυμωμένους (έως απελπισμένους) πληθυσμούς διαφορετικών και πολιτικο-κοινωνικών καταβολών που καλούνται να θυσιάσουν το παρών και το μέλλον τους στον βωμό ενός κατακερματισμένου και υποκριτικού «ελεύθερου κόσμου»…