Η Έλενα Ακρίτα είναι ΣΥΡΙΖΑ; Για την οικονομία της συζήτησης, ας το δεχθούμε ως δεδομένο. Κάθε λέξη της προδίδει μια συμπάθεια προς τον Αλέξη Τσίπρα, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που ο λόγος της υπήρξε κριτικός για τα “έργα και τις ημέρες” στην συριζαϊκή επικοινωνιακή Λιλιπούπολη.
Εκτός από…ΣΥΡΙΖΑ για τους επικριτές της είναι, όμως, κάτι περισσότερο. Είναι η Έλενα Ακρίτα. Και δεν αναφέρομαι στην οικογενειακή της παράδοση, στην μητέρα της την Σύλβα, τον πατέρας της τον Λουκή, το βαθιά δημοκρατικό dna που σφυριλατήθηκε σε πολιτικά και κοινωνικά δύσκολες εποχές. Αναφέρομαι, κυρίως, στην επιμελή και αδιάλλειπτη συγγραφική και δημοσιογραφική της παρουσία για δεκαετίες. Με “διαμάντια” και αποτυχίες. ‘Όπως και να ‘χει, όμως, το δικαίωμα να γράφει αυτά που πιστεύει δεν της χαρίστηκε, το κέρδισε επίμονα και ενίοτε βασανιστικά. Δυσκολότερα, πάντως, από το δικαίωμα που (δεν) κέρδισαν όλοι όσοι διαφωνούν μαζί της και την λογοκρίνουν.
Το να γράφει η Ακρίτα και να διαφωνούν κάποιοι είναι από μόνο του η χημεία της δημοσιογραφίας και της Δημοκρατίας. “Η Δημοσίευση είναι η Ψυχή της Δικαιοσύνης”, αναφέρει το ρητό που έχει αναρτηθεί στην κεντρική αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ. Το εφαρμόζουμε ή όχι, είναι αλήθεια.
Η Ακρίτα είναι ταυτισμένη με “Τα Νέα”. Κάποιοι, μάλιστα, ξεκινούν την ανάγνωση από την αρθρογραφία, άλλοι για την ίδια, άλλοι για τον Πρετεντέρη και τον Μητσό, άλλοι για τον Κασιμάτη. Η αρμονία των αντιθέσεων, που έλεγε και ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης.
Το να εξορίζεις ένα κείμενο της Ακρίτα στο καλάθι των “περιττών” δεν είναι μόνο μια πράξη λογοκρισίας. Είναι και ανόητο και ατελέσφορο. Στην εποχή των social media, δε, είναι βλακώδες.
Αφενός διότι δεν εξαφανίζεις το περιεχόμενο του άρθρου και τις απόψεις της. Σε κλάσματα δευτερολέπτου η ίδια θα το αναρτήσει στο Facebook (όπερ και εγένετο), μετά θα ταξιδέψει στο διαδίκτυο και το πιθανότερο είναι πως θα το διαβάσουν δέκα φορές περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας. Ως “λογοκριμένο”, δε, θα αποκτήσει την μυστική αίγλη του “ηρωϊκού” και θα συσπειρώσει ακόμα και κόσμο που μπορεί να μην του έδινε μεγάλη σημασία. Κάτι σαν τα “απαγορευμένα” του Τσιτσάνη…
Αφετέρου, διότι μια στιγμιαία απόφαση κάποιου ευθυνόφοβου διευθυντή καταργεί ακαριαία μια παράδοση πλουραλισμού, μια σημαντική εκδοτική ιστορία, σε μια εφημερίδα που έχει φιλοξενήσει τους σημαντικότερους. Και κανένα χτύπημα στον ώμο από τους χαιρέκακους που θεωρούν ότι στέλνουν αυστηρό μήνυμα δεν μπορεί να αναιρέσει τη ζημιά.
Και για να επιστρέψουμε στα αυτονόητα της εισαγωγής: Η Ακρίτα είναι ΣΥΡΙΖΑ; Ε, και; Κι ο Πρετεντέρης είναι σκληρός αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Τι πιο ωραίο στην χωροταξία της άποψης μιας τελευταίας σελίδας και μιας εφημερίδας ολόκληρης; Ειδικά, όταν υπάρχει και η πρώτη για να καθιστά σαφές το στίγμα.
Απλά πράγματα…
Σ.Κ