Δηλώνω πρόθυμος για την οικονομία της συζήτησης να δεχθώ ως βάση πως και οι δύο όζουσες υποθέσεις που συγκροτούν αυτές τις ημέρες την σφοδρή και τοξική αντιπαράθεση κυβέρνησης-ΣΥΡΙΖΑ έχουν στοιχεία αλήθειας. Και αυτή που αφορά την προσπάθεια του Νίκου Παππά να αποκτήσει η τότε κυβέρνηση ερείσματα στα μίντια δια του διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών με “όχημα” τον χρεοκοπημένο πλέον Χρήστο Καλογρίτσα, και την άλλη με τις αποκαλύψεις των “κοριών” της ΕΥΠ ότι πρώην υπουργός και ίσως βουλευτές της Ν.Δ έστηναν “πάρτι” με ανήλικες.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Σε τηλεοπτική συζήτηση στην οποία συμμετείχα, ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε απλουστευτικά πως η πρώτη υπόθεση είναι μείζονος σημασίας, η δε δεύτερη περίπου ελάσσονος και πως “η Ν.Δ δεν θα ανεχθεί τέτοιες συμπεριφορές και οι φερόμενοι να εμπλέκονται δεν πρέπει να έχουν θέση στο κόμμα”.
Μακράν εμού οιαδήποτε προσπάθεια απαλλαγής ή συμψηφισμού. Εάν, όντως, ο μέχρι πρότινος αναξιόπιστος Καλογρίτσας είχε αναλάβει να συμμετάσχει με “ξένα κόλυβα” στον διαγωνισμό για να προσφέρει στην τότε κυβέρνηση ένα κανάλι επιρροής της, ειναι προφανώς μεμπτό. Αν και δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς διασπάθιση δημοσίου χρήματος ή άλλη παρανομία.
Ένας επιχειρηματίας υποτίθεται πως πείθεται -για να τα έχει καλά με το “γκοβέρνο”- να βάλει χρήματα (κάποια δικά του, κάποια δανεικά και αγύριστα) για να δημιουργήσει τηλεοπτικό σταθμό. Και μια πολυεθνική (CCC), με 25χρονη παρουσία στην χώρα μας αλλά χωρίς εμπλοκή με το Δημόσιο, αναλαμβάνει να τον δανείσει. Ο Καλογρίτσας αποδεικνύεται παντελώς ανυπόληπτος, δεν κατορθώνει να συγκεντρώσει τα νόμιμα δικαιολογητικά και τις εγγυήσεις και χάνει το δικαίωμα συμμετοχής στον διαγωνισμό.
Η πρώτη κατηγορία αφορά, φυσικά, την αφέλεια και την ανοησία εκείνων που επένδυσαν –εάν όντως έχουν συμβεί τα παραπάνω– στο συγκεκριμένο πρόσωπο. Πολιτικά αποδείχθηκαν επικίνδυνοι. Ο δε επιχειρηματίας, έχοντας καταδικαστεί σε ελβετικό δικαστήριο (όπου δεν είπε λέξη για την “εικονική συναλλαγή” και τον σκοπό της) το 2019, σπεύδει ένα χρόνο μετά να διηγηθεί μια άλλη ιστορία για να αποφύγει την καταβολή των 3.000.000 ευρώ. Τα οποία μάλλον δεν διαθέτει έχοντας χρεοκοπήσει.
Εάν όλα τα παραπάνω εξιστορούν την δράση κάποιου “παρακράτους”, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, μένει προφανώς να αποδειχθεί. Είναι, όντως, γνωστή η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα μιντιακό τοπίο απολύτως εχθρικό. Είναι, όντως, γνωστή και η επιθυμία. Όπως, όμως, είναι γνωστή και η αδυναμία -κατά ορισμένους, ανικανότητα– των τέως κυβερνώντων να το κατορθώσουν. Για τις ευθύνες τους να έχουν δημιουργήσει τόσους εχθρούς στα μίντια, ενώ συνέβαλλαν τα μάλλα στην αποκατάσταση της επιχειρηματικής και δημοκρατικής νομιμότητας στο τηλεοπτικό τοπίο, αξίζει να πραγματοποιήσουν μια ειδική ημερίδα απολογισμού και αυτοκριτικής.
Από την άλλη έχουμε μια υπόθεση που φέρεται να εμπλέκει σημαίνοντα στελέχη της Ν.Δ σε ένα δίκτυο πορνείας και παιδεραστείας. Πολιτικοί που αντιπροσωπεύουν πολίτες, που νομοθετούν, που αποφασίζουν για την χώρα συνεννοούνται για ανάρμοστες πράξεις, “ψωνίζουν” ανήλικες και στήνουν “πάρτι”.
Ήδη στα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία κυκλοφορούν ονόματα. Πιθανώς κάποιων οι υπολήψεις να θίγονται αδίκως από το κουτσομπολιό, πιθανώς, όμως, να καλύπτονται πίσω από την αιδήμονα σιωπή του κόμματός τους έναντι όσων φέρονται να έχουν διαπράξει.
Τι είναι εν τέλει σημαντικότερο; Ο Παππάς ή οι παιδεραστές πολιτικοί; Θα έλεγα, και τα δύο. Όμως το πρώτο διεκδικεί σχεδόν την απόλυτη δημοσιότητα, το δε δεύτερο υποβαθμίζεται και αποσιωπάται. Οι πολίτες ακούνε πάρα πολλά και “επεξεργασμένα” για το πρώτο, σχεδόν τίποτα για το δεύτερο. Και η Δικαιοσύνη; Δεν πρέπει να παρέμβει και για το δεύτερο, όπως ήδη ερευνά το πρώτο;
Η διαπλοκή έχουμε μάθει πόσο κοστίζει σε αυτόν τον τόπο. Και πόσο μας έχει κοστίσει πριν τον Παππά και τον Καλογρίτσα. Η ηθική θα μάθουμε πόσο κοστίζει; Ή είναι ένα έλασσον μέγεθος πολυτελείας;
Υ.Γ : Η απάντηση ίσως κρύβεται στα γνωστά αποφθέγματα του Γκράουτσο Μάρξ:
Το μυστικό στη ζωή είναι η εντιμότητα και η ειλικρίνεια. Αν μπορείς να το προσποιηθείς αυτό, τα κατάφερες
Αυτές είναι οι αρχές μου. Και αν δεν σου αρέσουν… εντάξει, έχω κι άλλες.