Γ.Κόρος: “Έσβησε” στα 91 ο “πατέρας” του ελλ. βιολιού

Ο Γιώργος Κόρος μπορεί να υπήρξε πνευματικός πατέρας της Σοφίας Κολλητήρη ή του Μάκη Χριστοδουλόπουλου, εγώ όμως τον ανακάλυψα στα 1991 από ένα άλμπουμ με τέσσερις δίσκους βινυλίου που ονομαζόταν Ήχοι του Χειμώνα. Είχε κυκλοφορήσει λίγα χρόνια πριν, το 1988, και περιείχε ηχογραφήσεις καλλιτεχνών από συναυλίες υπό την αιγίδα του τότε Υφυπουργείου Νέας Γενιάς και με την επιμέλεια του γνωστού μουσικού παραγωγού και φίλου μου, Πάνου Ηλιόπουλου. Σε εκείνο το άλμπουμ μέσα συνυπήρχαν ο Νικόλας Άσιμος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος, ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Κόρος, οι Socrates, ο Φλώρος Φλωρίδης, ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος και πολλοί άλλοι, καλλιτέχνες δηλαδή ροκάδες, τζαζίστες και παραδοσιακοί. Ομολογώ πως είχα κολλήσει άσχημα με το Σοϊλέμ Μποϊλέμ, κομμάτι παραδοσιακό, πιθανώς με καταγωγή από την Αρμενία, και μην έχοντας καμία εικόνα του Κόρου τον φανταζόμουν κάπως σαν έναν Έλληνα Jimi Hendrix, ο οποίος ρίχνει το σόλο του όχι στην ηλεκτρική κιθάρα, αλλά στο βιολί του φυσικά.

Το 2007, σκηνοθετώντας τη σειρά Η ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, γνώρισα τον Γιώργο Κόρο στην οικία του στην Κηφισιά. Θυμάμαι αυτή την οικία, ένα εντυπωσιακό σπίτι με γουστόζικη αρχιτεκτονική, όπως γουστόζικα είναι συνήθως τα σπίτια όλων των καλλιτεχνών που απομονώνονται κυριολεκτικά στην Κηφισιά, μακριά απ’ το κέντρο.

Θυμάμαι ακόμη την κόρη του, τη γνωστή λαϊκή δημιουργό Κατερίνα Κόρου, η οποία μας έκανε παρέα μέχρι να ετοιμαστεί ο πατέρας της για το γύρισμα. Κάπου εκεί στην κουβέντα μού είπε πως είναι και η συνθέτρια του μεγάλου σουξέ Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη, πράγμα που πολύ με συγκίνησε, καθ’ ότι το συγκεκριμένο άσμα το ακούγαμε συνέχεια στο πούλμαν κατά την πενταήμερη εκδρομή του λυκείου – αυτό και το άλλο, το Τη βαρέθηκε η ψυχή μου, τη βαρέθηκε, μέχρι που πετάχτηκε μια φιλόλογος, καλή της ώρα, και είπε απηυδυσμένη Το βαρέθηκε η ψυχή μου, το βαρέθηκε..

Τι γλυκός άνθρωπος ήταν ο Γιώργος Κόρος! Τότε διένυε το 84ο έτος της ζωής του και έμοιαζε με έναν συμπαθέστατο ολοστρόγγυλο παππούλη, που σε συνδυασμό με τις ωραίες ιστορίες του, μου’ρχόταν να του τσιμπήσω τα μάγουλα. Καμία σχέση εν ολίγοις με Jimi Hendrix και τα τοιαύτα. Με ενδιέφεραν πολύ αυτά που έλεγε ο Κόρος: Ιστορίες από τα παλιά πανηγύρια της δεκαετίας του 1930, αφού σε πανηγύρια πρωτοέπαιξε βιολί σε ηλικία 12 ετών, για τον ιεροψάλτη πατέρα του που τον μύησε στη βυζαντινή μουσική, κυρίως για τις συνεργασίες του με θρυλικά ονόματα, από τη Ρόζα Εσκενάζυ και τον Γιώργο Παπασιδέρη μέχρι την Καίτη Γκρέυ και τον Στέλιο Καζαντζίδη – έπινε νερό στο όνομα του Καζαντζίδη! Κι ακόμη, για τους νεότερους, με τους οποίους έπαιξε σε συναυλίες και στη δισκογραφία, την Αλεξίου, τον Νταλάρα, τη Βιτάλη, τη Γλυκερία κ.α.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ιστορία που τον πήγαν σε ωδείο για να σπουδάσει κλασικό βιολί. Τι Παγκανίνι και μελέτη, έλεγε, άντε να κάθεσαι σπίτι και να μελετάς βιολί όλη μέρα. Αν δεν πας να παίξεις στα πανηγύρια, πως να το μάθεις το όργανο; Η λαϊκή έκφραση του καλλιτέχνη σε όλο της το μεγαλείο, τέχνη θεόσταλτη, φαινομενικά naive, μα τόσο πρωτοποριακή και με τέτοια εξέλιξη μέσα στα χρόνια! Ο Κόρος αγαπούσε πολύ τους τσιγγάνους και τη δεινότητα τους στη μουσική και το τραγούδι. Από τον Μανώλη Αγγελόπουλο, που θεωρούσε σπουδαίο τραγουδιστή και που είχε συνεργαστεί μαζί του τη δεκαετία του 1960, μέχρι τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, τον οποίο είχε βγάλει στο τραγούδι.

Καλλιτέχνης που κουβαλούσε το πανηγύρι στο αίμα του, φανατικός θιασώτης της πιο εξωστρεφούς φύσης της μουσικής, ο Κόρος εμφανιζόταν μέχρι το τέλος σχεδόν σε εκπομπές τύπου γλεντήστε μαζί μας, πρωτοστατώντας πραγματικά με το βιολί του σε παραδοσιακά και λαϊκά γλέντια. Οι πάντες φυσικά τον αντιμετώπιζαν σαν ένα ιστορικό πρόσωπο της ελληνικής μουσικής, που σίγουρα ήταν και θα είναι! Όπως ακριβώς το έγραψε και στο facebook του, ο νέος βιολιστής Νίκος Βερύκοκκος: Σήμερα έσβησε και η τελευταία σπίθα ενός φλογερού καλλιτέχνη…Ήταν αυτός που ήρθε για να ανατρέψει όλα τα μέχρι τότε δεδομένα στοιχεία τεχνικής και ερμηνείας στην τέχνη του παραδοσιακού και λαϊκού βιολιού. Καλό ταξίδι ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΡΟ! Ο δρόμος που χάραξες έχει ήδη γράψει ιστορία. Σ’ ευχαριστούμε!

Οι φωτογραφίες του Γιώργου Κόρου είναι από εκείνο το γύρισμα στο σπίτι του (9 Μαρτίου του 2007) και δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Ευχαριστώ τον διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλο για την παραχώρηση τους.