Σε προηγούμενο σημείωμα είχα επισημάνει πως οι δηλώσεις Τσίπρα στο Τέξας για τη στρατηγική παραμονής στην Ευρωζώνη αποτελούσαν «στροφή προς τον ρεαλισμό». Έκτοτε, ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει βήμα- βήμα ότι δεν επρόκειτο για έναν τακτικό ελιγμό αλλά για έναν ουσιαστικό πολιτικό επαναπροσδιορισμό.
Η επιμονή της ηγεσίας του κόμματος, για παράδειγμα, να δηλώνει με κάθε ευακιρία πως «μοναδική δέσμευση είναι η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ» -και τίποτε άλλο-, και η τροπολογία για την προστασία των δανειοληπτών από τους πλειστηριασμούς, αποτελούν ενδείξεις αυτής της νέας ιεράρχησης πολιτικών προτεραιοτήτων που στόχο έχουν να αναδείξουν την «κυβερνησιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο «ρεαλισμός» έχει, ωστόσο, και άλλες –μη προφανείς, πάντοτε- αιτίες και ερμηνείες:
1. Στην Κουμουνδούρου γνωρίζουν πως εφόσον θέλουν να κυβερνήσουν οι εκλογικές δεξαμενές βρίσκονται προς το κέντρο του πολιτικού συστήματος. Ακόμα κι αν αυτή η «στροφή» απογοητεύσει κάποιες συνιστώσες και εκδηλωθούν διαρροές προς το ΚΚΕ, τον Αλαβάνο ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάθε ψήφος που θα χάνεται προς τα αριστερά ισοδυναμεί με τρείς, τουλάχιστον, ψήφους από την πολιτική περιοχή που βρίσκεται δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτονόητο: κυβέρνηση δεν γίνεσαι με το 4% που είχες αλλά με το 27% που κατέκτησες και το «30+» που επιδιώκεις.
2. Η αναζήτηση συμμαχιών και κυβερνητικών εταίρων μπορεί να γίνει μόνο στον «κοινό τόπο» της ευρωπαϊκής προοπτικής.Η ΔΗΜΑΡ, τμήματα του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στελέχη της «καραμανλικής δεξιάς» θα μπορούσαν να συναντηθούν με τον Τσίπρα από τη στιγμή που πείθει ότι διακατέχεται, μεν, από ευρω-προβληματισμό, όχι, όμως, από ευρωαρνητισμό…
Εν κατακλείδι, ο «νεανικός» ακτιβισμός είναι ενδιαφέρουσα πτυχή που γοητεύει αρκετούς, η πολιτική ενηλικίωση, όμως, είναι αυτή που θα «γονιμοποιήσει» τις εξελίξεις…