ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Στον δυτικό πολιτισμό και ιδιαίτερα στην Ευρώπη της αστικής τάξης ο τρόπος με τον οποίο “κτίζονται” οι οικογενειακές περιουσίες, ως αποτέλεσμα της προόδου της εργασίας, είναι δύο: η αποταμίευση και η επένδυση σε ακίνητα.
Η Ελλάδα δεν πρωτοτύπησε. Αφενός, γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν με τον “κουμπαρά” του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, οδεύει, ως bad bank, στα χέρια ιδιωτών) και τις εκθέσεις για την αποταμίευση. Και αφετέρου, με το όνειρο του “κεραμιδιού”. Της αγοράς, δηλαδή, πρώτης κατοικίας, σχεδόν πάντοτε με στεγαστικά δάνεια που αφειδώς προσφέρουν οι τράπεζες.
Το μερκελικό μοντέλο με τη συνυπογραφή του ΔΝΤ επεμβαίνει, πλέον, και καταλύει τα δομικά στοιχεία αυτού του raison de culture (κατά το raison d ‘etat) του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Στην Κύπρο “κουρεύτηκαν” καταθέσεις. Ίσως όχι ακόμα αποταμιεύσεις (αν και πολλές εξ αυτών άνω των 100.000 ευρώ είναι κι αυτές αποταμιεύσεις), πάντως καταθέσεις. Κι αν κρίνει κανείς απ΄ όσα είπαν Ντάϊσελμπλουμ, Μπαρνιέ και Μπαρόζο είναι σχεδόν βέβαιο ότι εύκολα θα αναιρεθεί η ευρωπαϊκή οδηγία περί εγγύησης καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ και, σε ορισμένες περιπτώσεις, θα “κουρευτούν” κι αυτές.
Το ίδιο θα συμβεί εφόσον εφαρμοστεί και το σχέδιο για φορολόγηση των τόκων των καταθέσεων. Έμμεσο “κούρεμα” είναι κι αυτό.
Στην περίπτωση της Ελλάδας το “κούρεμα” έγινε με ασφαλέστερο, για την τρόϊκα, τρόπο. Οι καταθέσεις μετακινούνται, τα ακίνητα, όμως (το λέει κι η λέξη), όχι. Η επί μία τριετία (κατά παράβαση της απόφασηςπερί διετούς προσωρινότητα ςτου ΣτΕ) του χαρατσιού στα ακίνητα, αδιακρίτως οικονομικής κατάστασης του ιδιοκτήτη και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι δεν προκύπτει πρόσοδος από τη χρήση του ακινήτου, αποτελεί έμμεση δήμευση. Δηλαδή, “κούρεμα”.
Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα και πιο βίαια, όταν πρόκειται για ακίνητα προσημειωμένα σε τράπεζα λόγω στεγαστικού δανείου. Όταν, δηλαδή, το ακίνητο δεν έχει περιέλθει στην κυριότητα αυτού ο οποίος φορολογείται-“κουρεύεται”.
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων, στην Ελλάδα, θα υποστούν “κούρεμα” τουλάχιστον 5 δόσεων στεγαστικού δανείου επί μία τριετία. Αυτό είναι δήμευση περιουσιακού στοιχείου, το οποίο θα μπορούσε να έχει κατατεθεί στην τράπεζα και να εισπράττεται ένα μικρό έστω επιτόκιο. Στην περίπτωσή μας χάνεται κι αυτό, άρα αυξάνεται η ζημία του ιδιοκτήτη.
Πέραν της αντισυνταγματικότητας, της βιαιότητας και του αντιαναπτυξιακού προφίλ αυτών των αποφάσεων, είναι προφανές ότι πλήττει την ίδια την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η νοοτροπία της Μέρκελ που ασπάζονται οι κατά τόπους-αποικίες εταίροι της είναι μια νοοτροπία εντελώς αντιευρωπαϊκή, αντικοινωνική, αντιαναπτυξιακή και εν τέλει αναποτελεσματική. Δεν επιτυγχάνει, δηλαδή, ούτε καν αυτό που υποτίθεται ότι επιδιώκει.
Κι’ όπως έλεγε ο Στιβ Τζομπς “το απλό είναι τελικά δυσκολότερο από το περίπλοκο”. Κάποιοι επιλέγουν, όμως, το δεύτερο. Με προφανείς σκοπιμότητες.