Η εμμονή της συναίνεσης: Έλεος!

ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Για ορισμένα πολιτικά και -κυρίως- εκδοτικά συστήματα η συναίνεση έχει αναχθεί, εδώ και καιρό, στην υπέρτατη επιδίωξη. Διατυπώνουν καθημερινά πλείστα όσα αξιώματα, με θεωρητικό και σπανίως πρακτικό υπόβαθρο, για την ανάγκη να συνυπάρξουν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. σε μία συγκυβέρνηση.
Δεν το ομολογούν, αλλά εκείνο που, προφανώς, έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι ότι μία συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας (πας “μικρός” καλοδεχούμενος, βεβαίως) θα κατορθώσει να νομιμοποιήσει πολιτικά τα σκληρά μέτρα που σήμερα συναντούν κοινωνικές αντιστάσεις.
Το ζητούμενο, δηλαδή, για τους κήνσορες της συναίνεσης, είναι να …περάσουν τα μέτρα και να οδηγηθεί η χώρα στην κατεύθυνση, είτε του εκσυγχρονισμού που δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει ο Κ. Σημίτης (δεν είναι τυχαίο πως αρκετοί εξ όσων κηρύττουν τη συναίνεση υπήρξαν ακραιφνείς υποστηρικτές – και συνομιλητές- της ατελούς πολιτικής του τέως πρωθυπουργού), είτε στην εμπέδωση της οικονομίας της αγοράς.
Δίχως να είναι, πάντοτε, “πονηρά” τα επιχειρήματα αυτά εκπηγάζουν από μία τεράστια αντιδημοκρατική και αντικοινωνική βάση. Αντιμετωπίζουν τις συναινέσεις ως κινήσεις κορυφής που πρέπει να γίνονται με καλβινιστική επιμονή στο πλαίσιο ενός “οικονομικίστικου μονοθεϊσμού”.
Θεωρούν, δηλαδή, πως κατέχουν τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια και πρέπει να “διδάξουν” τον λαό. Κι εκείνος οφείλει να υπακούσει.
Φτάνει πια. Οι συναινέσεις δεν αντέχουν στο χρόνο εάν δεν προέρχονται από το ηχηρό αίτημα της ίδιας της κοινωνίας. Κι αυτό μόνο μία εκλογική αναμέτρηση, με ανοικτά χαρτιά και καθαρές κουβέντες εκ μέρους των κομμάτων, μπορεί να προκαλέσει.
Εφόσον οι πολίτες δεν αποδώσουν αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα και οδηγούν δια των συνταγματικών εντολών σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ας δοκιμαστούν -αν και έχουν ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, διότι το πρόβλημα δεν είναι το “σχήμα” αλλά το πολιτικό προσωπικό που παραμένει ίδιο, απαράλλαχτο και διεφθαρμένο.
Οιοσδήποτε άλλος τρόπος που δρα ως εμβρουλκός βίαιων συναινέσεων θα καταλήξει σε αποτυχία και σε μία ακόμα κοινωνική πανωλεθρία. Όπως όλες αυτές από τις οποίες αποστρέφουν επιδεικτικά το βλέμμα τους όσοι από περίκλειστα και ασθαφή περιβάλλοντα διαφημίζουν τις τεχνητές συναινέσεις…