ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Η μικρή ιστορία για το ελληνικό δράμα που διεηγείται αφελώς (;) ο Ντομινίκ Στρος Καν στο γαλλικό Canal+ είναι εξόχως διδακτική –αν και είναι βέβαιο πως ο ελληνικός σκουπιδοφάγος θα την …αλέσει, όπως τόσα άλλα έως σήμερα.
Το διδακτικό είναι πως το δικομματικό πολιτικό σύστημα της χώρας υπήρξε είτε κυνικά αποστασιοποιημένο, είτε κουτοπόνηρα χαζοχαρούμενο στην κρισιμότερη στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας, ήτοι στο παρά πέντε της Μεγάλης Καταστροφής.
Και εξηγώ.
Ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ (και πιθανώς υποψήφιος για την γαλλική προεδρία) ομολογεί –κατά τη γνώμη μου διόλου τυχαίως- πως προετοίμαζε τεχνικά, από το καλοκαίρι του 2009, την προσφυγή της Ελλάδας στοιν δανεισμό του ταμείου.
Αποκαλύπτει πως είχε επικοινωνία με την τότε κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία απαντούσε “άσ’ το για αργότερα”, βλέποντας μπροστά της μόνο τις εκλογές του Οκτωβρίου και΄την πιθανότατη ήττα της. Δεν είχε, λοιπόν, λόγο -σύμφωνα με τα ειωθότα στο στυγνό και ανέντιμο πολιτικό μας σύστημα- να μπει σε μία τόσο επικίνδυνη συζήτηση που θα αποτελούσε ομολογία του…χάους.
Από την άλλη, ο Γιώργος Παπανδρέου αυτοπροσφερόταν να συνομιλήσει με τον Στρος Καν, επειδή γνώριζε πως θα κερδίσει τις εκλογές και επειδή, επίσης γνώριζε πως η οικονομία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.
Με τον Καραμανλή θα ασχοληθεί η ιστορία. Ο Παπανδρέου, όμως, που συνεχίζει να κυβερνά, αποδεικνύεται πως ψευδόταν συστηματικά όταν από τον Σεπτέμβριο του 2009, ενόψει της κάλπης, υποσχόταν τα πάντα στους πάντες. Το “λεφτά υπάρχουν” αναδεικνύεται -μέσα από τη διήγηση Στρος Καν- σε ένα ιστορικό ατόπημα.
Και γίνεται ακόμα χειρότερο αυτό το ατόπημα καθώς για αρκετούς μήνες μετά τις εκλογές -κι ενώ οι επαφές με το ΔΝΤ πύκνωναν για την προετοιμασία της προσφυγής- η κυβέρνηση παπανδρέου συνέχιζε να κυβερνά αμέριμνα, σχεδόν χαζοχαρούμενα, εν μέσω σοσιαλιστικών λαϊκισμών για ενίσχυση των πτωχότερων και κρατικοποιήσεις τραπεζών.
Κι όλα αυτά διότι ο κ. παπανδρέου υποτίμησε τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού και φοβήθηκε το πολιτικό κόστος, όπως ομολογούσε, τότε, στον φίλο του Ντομινίκ.
Αυτά τα ολίγα, καταλήγουν στο ίδιο (μονότονο) συμπέρασμα: πως μπορεί να περιμένει κανείς τη σωτηρία από εκείνους που προκάλεσαν την καταστροφή και όταν την αντιλήφθηκαν, προσπάθησαν να την αποκρύψουν από το λαό, για να σερβίρουν σενάρια διάσωσης που αποδεικνύονται καταστροφικά;