Από χθες το απόγευμα που ανακοινώθηκαν οι περιορισμένες αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα γίνεται “πάρτι” στα social media αλλά και στις δηλώσεις και ανακοινώσεις βουλευτών και κομμάτων της αντιπολίτευσης σχετικά με την τοποθέτηση του Φώτη Κουβέλη στη θέση του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας. “Δηλητήριο” και χλεύη εκτοξεύτηκαν κατά του ιστορικού στελέχους της ανανεωτικής Αριστεράς, αφενός γιατί δέχθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και αφετέρου -ίσως κυρίως- επειδή ο κ. Κουβέλης είχε ασκήσει δριμεία κριτική παλαιότερα κατά του τωρινού πολιτικού του προϊσταμένου υπουργού Άμυνας και προέδρου των Αν.Ελ.
Έγραψα, το ίδιο βράδυ, στο twitter πως “όσοι τώρα χλευάζουν τον Φώτη Κουβέλη είναι οι ίδιοι που τον αποθέωναν μεταξύ του 2012 και του 2013”, όταν, δηλαδή, δέχθηκε και συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Στελέχη της “σαμαρικής” πτέρυγας της Ν.Δ και του βενιζελικού περιβάλλοντος εξαπέλυσαν επίθεση κατά του Κουβέλη και του χρεώνουν περίπου ότι κατέστρεψε τη χώρα επειδή δεν συναίνεσε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή να στηρίξει την επιλογή του Σταύρου Δήμα, ώστε να αποφευχθούν οι εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Το παρασκήνιο εκείνης της περιόδου το γνωρίζουν (πραγματικά) ελάχιστοι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά στον ίδιο τον Φώτη Κουβέλη αλλά και στους Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελο Βενιζέλο και Αλέξη Τσίπρα. Έχω, προσωπικά, ακούσει αρκετές διαφορετικές ιστορίες από μικρούς και μεγαλύτερους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, έχω, δε, λάβει απαντήσεις σε ερωτήσεις που διατύπωσα και στον “άμεσα ενδιαφερόμενο”, τον ίδιο, δηλαδή, τον πολιτικό που σήμερα χλευάζουν εκείνοι που τότε αποθέωναν. Άποψη έχω σχηματίσει, ωστόσο, θα έλεγα πως όσοι δεν γνωρίζουν πραγματικά τι συνέβη τότε, καλύτερα να κρατούν μικρό καλάθι και να μην παίρνουν τοις μετρητοίς αυτά που μεταδίδουν (σκοπίμως) οι παρατρεχάμενοι.
‘Αλλωστε, είναι προφανές πως στην πολιτική και δη σε περιόδους μεγάλης πόλωσης και βαθύτατου διχασμού το blame game είναι η προσφιλής μέθοδος πολλών. Και συνήθως είναι μέθοδος διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.
Ας πούμε, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ δεν καταλύθηκε λόγω της ακραία αντιδημοκρατικής απόφασης να πέσει “μαύρο” στην ΕΡΤ και της διαφωνίας του Κουβέλη σχετικά με τα μέτρα που προωθούσαν τρόϊκα και τότε κυβέρνηση στα εργασιακά, αλλά για το…γινάτι του τότε μικρότερου κυβερνητικού εταίρου;
Ο οποίος, κατόπιν, αφού έφυγε από την κυβέρνηση και χλευάστηκε επί δύο χρόνια ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας, έπρεπε να σπεύσει να στηρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά, το καλοκαίρι του 2014 και να της δώσει πιστοποιητικό “καλής θητείας”.
Όμως, είναι τουλάχιστον παράδοξο να επικρίνουν κάποιοι από τη Ν.Δ τον Φώτη Κουβέλη επειδή δεν συμπαθούσε τον Πάνο Καμμένο το 2012. Προφανώς ούτε και τώρα τον συμπαθεί πολιτικά. Και αμφίδρομα.
Σε αντίθεση με εκείνους που εξαπέλυαν μύδρους ο ένας έναντι του άλλου παραμονές των εκλογών του Μαϊου του 2012 (με βαρύτατες εκφράσεις περί ακροδεξιάς και λαϊκισμού, ο ένας, περί εγκληματικών ευθυνών για την καταστροφή της χώρας με την υπαγωγή στο πρώτο μνημόνιο, ο άλλος), και μετά ανέπτυξαν σφοδρό πολιτικό έρωτα που φθάνει έως τις μέρες μας και έχει εξελιχθεί σε σύμφωνο πολιτική συμβίωσης.
Ή και σε αντίθεση με τον άλλον που αποκαλούσε “κλέφτες”, όλους συλλήβδην στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ, και λίγα χρόνια μετά προσχώρησε πλήρως στα κόμματα των (κατ΄ αυτόν) “κλεφτών”. Ή κορόϊδευε προκλητικά πρώην και τον νυν πρόεδρο της Ν.Δ και τώρα τον μεν πρώτο τον χαρακτηρίζει τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, τον δε δεύτερο έχει ορκιστεί να τον κάνει τον νέο καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης.
Όλα αυτά, όμως, έχουν μια κάποια ιστορική αξία -ανάλογα από ποια γωνία τα βλέπει κανείς-, έχουν, όμως, μηδενική αξία σε σχέση με το σήμερα.
Ο Κουβέλης ήταν μία πολιτική επιλογή του Τσίπρα με συγκεκριμένη σκοπιμότητα και αναγκαιότητα.
Αφενός είναι μία κίνηση πολιτικής διεύρυνσης και εξισορρόπησης της αναγκαστικής συνεργασίας με τους Αν.Ελ. Αφετέρου “προετοιμάζει” για την περίπτωση που ο Πάνος Καμμένος θα βρεθεί εκτός κυβέρνησης λόγω εξελίξεων και συμφωνίας στο θέμα των Σκοπίων. Και, τρίτον, στήνει μια γέφυρα με το Κίνημα Αλλαγής (ιδρυτικό μέρος του οποίου είναι και η ΔΗΜΑΡ, πρόεδρος της οποίας ήταν ο Φώτης Κουβέλης) για έναν μελλοντικό μετεκλογικό χρόνο.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε, προφανώς -όπως κάποια διεστραμμένα μυαλά λένε- να διασύρει τον Φώτη Κουβέλη τοποθετώντας τον υπό τον Πάνο Καμμένο. Ούτε πλάκα στον υπουργό Άμυνας ήθελε να κάνει. Η “συγκατοίκηση” συζητήθηκε εξαντλητικά και με τους δύο και συμφωνήθηκαν αναλυτικά τα επόμενα βήματα.
Ο μεν Καμμένος γνώριζε ποιον υποδέχεται στο Πεντάγωνο, ο δε Κουβέλης ήξερε ποια ήταν η πραγματική “μουσική” πίσω από τους ήχους των εμβατηρίων του αγήματος.
Ως εκ τούτου, η υπουργοποίηση Κουβέλη είναι κάτι περισσότερο απ΄ αυτό που φαίνεται.
Μέχρι τότε, όσοι χλευάζουν θα συνεχίσουν να χλευάζουν. Επαναλαμβάνω: είναι οι ίδιοι που τον αναδείκνυαν δημοφιλέστερο όλων στις δημοσκοπήσεις και τον εγκωμίαζαν ως σοφό “Νέστορα” της ανανεωτικής Αριστεράς και πραγματικό πατριώτη. Όσο ένοιωθαν ότι τον έχουν ανάγκη ως διακοσμητικό τρόπαιο στις προθήκες του “δημοκρατικού τόξου”…