Ο αναμφισβήτητα φιλοευρωπαίος και Δεξιός Βύρων Πολύδωρας έλεγε τις προάλλες στο Νίκο Χατζηνικολάου ότι η Γερμανία πρέπει να αποδεχθεί -και για την Ελλάδα- το μοντέλο του 1953, όταν, δηλαδή, μεταπολεμικά, στο Συμβούλιο του Λονδίνου, οι σύμμαχοι αποδέχθηκαν να διαγραφεί μεγάλο μέρος του γερμανικού χρέους και η αποπληρωμή του υπολοίπου να γίνει με ρήτρα ανάπτυξης.
Εξ όσων γνωρίζω ο κ. Πολύδωρας δεν είναι…ΣΥΡΙΖΑ. Και απ΄ ότι φαίνεται τα επίπεδα τεστοστερόνης του είναι φυσιολογικά, δεν θυμάμαι να διέπρεψε, δε, σε τηλεοπτικά κωμικά σώου…
Ο κ. Πολύδωρας είπε, ακόμα, κάτι που ομολογεί κάθε σώφρων. Ότι η Ευρώπη είναι, πλέον, Γερμανική και η Ελλάδα αποικία όπου όλα επιβάλλονται δια του…Σάϊλοκ, όπως παλαιότερα με ξιφολόγχες και κανονιοφόρους.
Επαναλαμβάνω, ο κ. Πολύδωρας έχει ψηφίσει τα μνημόνια (με βάρος συνείδησης, όπως είπε, βεβαίως) και δεν προτίθεται, πάντοτε εξ όσων γνωρίζω, να ηγηθεί της ανταρσίας του γαλάζιου Μπάουντι κατά του κ. Σαμαρά.
Η λέξη κλειδί σε όλα αυτά είναι…κλόουν.
Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών έδειξε πως ολοένα και πειρσσότεροι ευρωπαίοι δεν θέλουν, πια, να είναι κλόουν.
Ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως η Γερμανική Ευρώπη δεν είναι η ένωση λαών που είχαν κατά νου όσοι κάθησαν γύρω από το τραπέζι της Συνθήκης της Ρώμης.
Ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως η προτεσταντική και εμμονική δημοσιονομική πολιτική που επιβάλλει το Βερολίνο οδηγεί στην πτωχοποίηση, περιθωριοποίηση και αποικιοποίηση των ευρωπαϊκού νότου.
Και αποφάσισαν να αντιδράσουν με ότι βρήκαν μπροστά τους. Μπερλουσκόνι; Μπερλουσκόνι. Γκρίλο; Γκρίλο;
Το ίδιο έγινε και στα καθ’ ημάς. Το ίδιο αργότερα ή γρηγορότερα θα συμβεί και αλλού.
Όταν ο Σταϊνμπρουκ -φιγούρα βγαλμένη από γερμανική μπυραρία με γλίσχρους Βαυαρούς- έψεξε τους Ιταλούς που ψήφισαν Γκριλουσκόνι, απευθύνθηκε πρωτίστως στους συμπατριώτες του.
Θώπευσε την γερμανική αντίληψη περί “περιούσιου λαού” (η οποία δεν δικάστηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης και παραμένει έντονη αν και σε λανθάνουσα μορφή) και επιχείρησε να εκμαιεύσει από αυτούς μία ψήφο “ανώτερης φυλής” στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι άπαντες ομονοούν ότι το γερμανικό δημοσιονομικό μοντέλο βυθίζει στην ύφεση ολόκληρη την Ευρώπη, Μέρκελ, Σόϊμπλε και άλλοι όχι μόνο επιμένουν αλλά προετοιμάζουν το έδαφος για ανατροπή των παραδοσιακών δομών της δημοκρατικής Ευρώπης.
Τι είδους Δημοκρατία είναι, άραγε, αυτή που προωθούν οι Γερμανοί όταν ψέγουν τους Ιταλούς και τους Έλληνες ότι κάνουν…συχνά εκλογές και δεν ψηφίζουν συνετά; Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Σε αυτό το κλίμα κρίνεται, πλέον, απαραίτητη η ανατροπή του γερμανικού δόγματος. Οι πνευματικοί άνθρωποι της Ευρώπης έχουν αρχίσει και ανθίστανται. Οι λαοί, σιγά- σιγά, το ίδιο.
Βεβαίως, οι πολιτικές ηγεσίες είναι μικρονοϊκές και δίχως αντανακλαστικά. Και οι επιχειρηματικέ ςκαι χρηματοπιστωτικές ελίτ παραμένουν εμμονικά στη μοναδική συνταγή που γνωρίζουν.
Γι αυτό, γίνεται αντιληπτό ότι η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και αύριο η Γαλλία, το Βέλγιο και άλλες χώρες, δεν είναι άθροισμα μεμονωμένων “ειδικών” προβλημάτων. Είναι ένα συνολικό ευρωπαϊκό πρόβλημα με ειδικές διακλαδώσεις. Κι αυτό δεν πρόκειται να λυθεί με τις σημερινές ηγεσίες, με “χειρουργικές” επεμβάσεις των Γερμανών σε κάθε μία χώρα ξεχωριστά.
Απαιτείται κεντρική ευρωπαϊκή λύση που θα υποκινηθεί, όμως, από τις μικρές εξεγέρσεις του ευρωπαϊκού νότου…