Aπελπισμένος από το 1965 από την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δηλώνει ο Θεσσαλονικιός ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος ο οποίος τα τελευταία χρόνια ψηφίζει ρίχνοντας στην κάλπη ένα στίχο του Καβάφη!
«Είμαι φανατικά παθιασμένος με την ποίηση, δεκαετίες τώρα, και το αποτέλεσμα είναι η δουλειά μου. Αξιώθηκα να βγάλω 180 βιβλία. Ε, δεν είναι λίγο. Λες κάτι τρέχει. Εγινε κάποιο έργο με κέφι, αγάπη και όρεξη, αλλά με καμιά διάθεση να αμειφθώ και να πληρωθώ και είμαι πανευτυχής» δήλωσε ο Θεσσαλονικιός ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος και στη δημοσιογράφο Γιώτα Σωτηροπούλου, με αφορμή την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.
Σε ‘ενα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του golema.gr (της πολύ καλής συναδέλφου Ντέπυς Γκολεμά),
ο ίδιος, ξεκαθαρίζει τη θέση του περί τιμών και βραβείων: «Το έχω πει 100 φορές ότι είμαι εχθρός των βραβείων. Δε ζήτησα και δε μου δόθηκε τίποτα για αντάλλαγμα. Δε θέλω τίποτα, αλλά δυστυχώς επιμένουν – ομόφωνα, ωστόσο»….
Διστακτικός να εκφραστεί για το σύγχρονο πολιτικό τοπίο και για την κρίση, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος αποκαλύπτει τους στίχους του Καβάφη με τους οποίους ψηφίζει ή μάλλον καταψηφίζει εδώ και 45 χρόνια τους κομματικούς εκπροσώπους: «Εγώ είμαι πάμφτωχος και δένω το ζωνάρι στη μέση όσο γίνεται και περνώ πιο καλά. Αυτοί που κλαίγονται μήπως το κάνουν επειδή θέλουν να ξοδεύουν πολλά και γι’ αυτό γκρινιάζουν; Όπως είδες, καλά καλά δεν έχω σοβαρές απαντήσεις για τους ποιητές και τα ποιητικά φαινόμενα. Εδώ γι’ αυτά που με καίνε έχω μαύρα μεσάνυχτα, που κοντεύω να μοιάσω με τον Γιωργάκη. Μη με ρωτάτε για την πολιτική. Ας τα βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους και ας σώσουν την Ελλάδα. Αυτά μόνον οι έξυπνοι νομίζουν ότι τα ξέρουν. Εγώ δεν πρόκειται να σώσω κανένα και δε βλέπω κανένα είδος σωτηρίας. Φοβούμαι στο μέλλον ότι θα είναι ακόμη δυσκολότερα, και μακάρι να πέφτω έξω. Και αφού γουστάρεις και επιμένεις, μάθε ότι από το 1965 είμαι απελπισμένος από την όλη πολιτική κατάσταση της Ελλάδος. Δεν ψηφίζω κανέναν απολύτως, ρίχνω λευκό. Και μετά σκέφτηκα: γιατί να μη γράψω ένα στίχο; Και βρήκα στον Καβάφη ένα για έναν πολιτικάντη της αρχαίας Ελλάδος που τον έδιωχναν από παντού, επειδή δεν τους βόλευε γι’ αυτά που ήθελαν. Γράφω, λοιπόν, ότι “Ολοι των βλάπτουν εξίσου την Ελλάδα” και αν θέλει κανείς ευχαρίστως να με αντιγράψει. Γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που δεν την έβλαψε…”